My faith was so much stronger then,
I believed in my fellow men,
I was really so much older then,
When I was young,
When I was young.
I believed in my fellow men,
I was really so much older then,
When I was young,
When I was young.
The Animals
Του Αλέκου Μιχαηλίδη
Είναι αλήθεια μάταιο να αναλώνουμε φαιά ουσία σχολιάζοντας ένα ακόμα τερτίπι της πολύτροπης (;) Ομάδας Κύπρος, αλλά τα ψέματα κάποτε πρέπει να τελειώσουν. Ειδικά ένα: Αυτό που λέει πως οι ίδιοι άνθρωποι που παλεύουν για να διαχωρίσουν (και νόμιμα) τους Τουρκοκύπριους από τους Ελληνοκύπριους μέσω της ρατσιστικής ΔΔΟ, είναι οι ίδιοι που τάχα «δυναμώνουν τη φωνή τους». Μπούρδες.
Το αστείο έχει παραγίνει, ενώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από ποτέ. Όσο κι αν υποβαθμίζεται η σοβαρότητα με απολίτικη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σάλτσες τύπου «peace», «love», φωνασκίες, κωμωδίες και εναλλακτική μουσική υπόκρουση (Monsieur Doumani;). Και το πρόβλημα, προφανώς, δεν είναι μόνο η Ομάδα Κύπρος. Το πρόβλημα είναι ότι την τακτική αυτού του παρακράτους έχει υιοθετήσει και το ίδιο το κράτος, καθώς ο ίδιος ο Πρόεδρος επιμένει να πετά νεραϊδόσκονη στους ψηφοφόρους του (ή και στους όμαιμους Ακελικούς) περί μομέντουμ και «λύσης».
Πάντως, για να εξηγούμαστε, ότι γράφεται εδώ δεν γράφεται επειδή σιχαινόμαστε μια ωραία και εναλλακτική πολιτική (;) τοποθέτηση (=βίντεο) ή την «Τηλλυρκώτισσα» διά στόματος Ε/κ και Τ/κ νέων, καλοντυμένων, καλοχτενισμένων και χαρούμενων (;). Ότι γράφεται εδώ, γράφεται για να καταδείξει την υποβάθμιση που βιώνει το Κυπριακό, το πρόβλημα με το οποίο μεγαλώσαμε, αναγιωθήκαμε, πολιτικοποιηθήκαμε, παλέψαμε, ερωτευτήκαμε, ζήσαμε, κλάψαμε. Και η υποβάθμισή του, μπορεί να οδηγήσει σε μια «λύση» που θα υποβαθμίζει τον ίδιο τον λαό, το θύμα αυτού του προβλήματος.
Πλέον, το Κυπριακό έχει καταδικαστεί σε μια άνευ προηγουμένου εκμετάλλευση με σκοπό την παραπλάνηση της κοινής γνώμης και τη δημιουργία κενών προσδοκιών. Χωρίς να αναφερόμαστε μόνο στους υπέρμαχους του νέου απαρτχάιντ (περιουσιακές και πληθυσμιακές πλειοψηφίες, ζώνες, κρατίδια, εσωτερικές ιθαγένειες, νομιμοποίηση εποικισμού), το Κυπριακό «συντηρεί» πολιτικά ανθρώπους που το οδηγούν στην αντίθετη πλευρά από εκεί που πραγματικά έπρεπε να βρίσκεται. Άλλωστε, η πανάκεια για πολλούς (και για τον Πρόεδρο;) δεν είναι να τερματιστεί η τουρκική κατοχή και να τιμωρηθούν οι ένοχοι της εισβολής, αλλά το πώς θα εφαρμοστεί η ΔΔΟ, την οποία έχουν αποδεχτεί οι έξι προηγούμενοι Προέδροι. Ε και;
«Τα πρόσωπα όλα οικεία. Φωτεινά, ευπροσήγορα, δικά μας. Τα πρόσωπα της Κύπρου που έρχεται. Οι νέοι άνθρωποι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι που πρέπει να πάρουν στα χέρια τους το τιμόνι της χώρας για να την οδηγήσουν στο ιστορικό της πεπρωμένο. Για να γίνει το σκοτεινό παρελθόν που πλήγωσε τόσες γενιές όχι «λήθη» αλλά διδαχή για να μην επιστρέψει ποτέ ξανά. Μαζί! Birlikte! Γιατί η Κύπρος, είναι η Ομάδα όλων μας. Η Ομάδα που θέλουμε!» Μ’ αυτή την παράγραφο, η Ομάδα Κύπροςπροτρέπει τον κόσμο για να δει το νέο της δημιούργημα. Κι ούτε πως το «σκοτεινό παρελθόν» υπάρχει και είναι «σκοτεινό παρόν» ζωγραφισμένο σε κάθε γωνιά της Λευκωσίας, χαραγμένο στις στολές των Τούρκων στρατιωτών, εγκαθιδρυμένο στις «δομές» του κατοχικού καθεστώτος, διατρανωμένο στους «συμβιβασμούς» των ηττημένων.
Έτσι θα αποτραπεί η «λήθη»; Έτσι θα ζήσουμε «μαζί» (=birlikte); Υποβαθμίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης, ουρλιάζονταςεπιρρήματα σε χωριστά τραπέζια (έτσι χωριστά θα είμαστε άραγε και στη «λύση» που πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια μας;), «δυναμώνοντας τη φωνή» των Τουρκοκυπρίων νέων, αλλά όχι των Ελληνοκυπρίων γέρων (ή νέων) που καρτερούν να πεθάνουν στην Κερύνεια τους ή καταδικάζοντας τους Τουρκοκύπριους να ζήσουν εσαεί υπό τη νόμιμη πια «κηδεμονία» της Τουρκίας; Κι αλήθεια, πόση επαναστατικότητα να χωρέσει ένα βίντεο; «Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία / διατηρούμε την εσώτερη μιζέρια μας, μ’ επαναστατική φρασεολογία», θα απαντούσε ο παππούς Άσιμος για να συμπληρώσει ο παλιός Σαββόπουλος ενώπιον των ανέραστων «εραστών της ΔΔΟ» και των εγγυητών μιας υπόνοιας «ειρήνης»: «Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις, εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις / παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα, απ’ το πόδι με τραβάς βαθιά μέσα στο χώμα». Αυτή την αλήθεια αδυνατούν να αναγνώσουν ή μάλλον αγνοούν συνειδητά η Ομάδα Κύπρος και κάμποσοι άλλοι «ρεαλιστές» εντός και εκτός Προεδρικού, εντός και εκτός κατεχομένων. Την αλήθεια της λευτεριάς, που δεν έρχεται, ευτυχώς ή δυστυχώς, με βίντεο γεμάτα θεατρινισμούς και σάπια χαμόγελα. Την αλήθεια που φαίνεται στον καπνό του (κομμένου) τσιγάρου σου όταν αντικρίζεις τον Πενταδάκτυλό σου απ’ το μπαλκόνι, την αλήθεια της ίσιας ματιάς («έρεσσεν τζιει που τα βουνά τζι έστεκεν με τις ώρες»), την επαναστατική αλήθεια του «είμαστε όλοι πρόσφυγες». Κι αυτή είναι η αλήθεια που μας σώζει, εμάς που δεν δεχόμαστε οδηγίες σκηνοθετών, την ώρα που υποσχόμαστε πως θα γελάσουμε στα χωριά των μανάδων μας…
Ανάρτηση από: https://antistasitwra.wordpress.com
