Η πτώχευση είναι ήδη εδώ

Μας απειλούν με πτώχευση. Τι εννοούν άραγε με τη λέξη αυτή. Σκηνές αποκάλυψης όπου άνθρωποι θα σέρνονται στους δρόμους και θα ψάχνουν τα σκουπιδια? παιδιά που θα πεθαίνουν από τη πείνα, ηλεκτρικό κομμένο, ψυγεία αδειανά, άρρωστοι χωρίς γιατρία? Ναι αυτό είναι η πτώχευση στα μάτια τους σε χολυγουντιανούς όρους. Γιατί η πτώχευση που βιώνουμε η πλειοψηφία των πολιτών πλέον είναι ήδη εδώ. Και κομμένα ρεύματα υπάρχουν, και άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια και παιδιά που δεν έχουν να φάνε, και άρρωστοι που δεν έχουν ούτε τη στοιχειώδη περίθαλψη. Και γέροι που ζητιανεύουν και νέοι που δεν έχουν κανένα όνειρο για το αύριο. Δεν είναι ΟΛΟΙ. Σ΄αυτή τη μνημονιακή  πατσαβούρα, υπάρχουν κι αυτοί που η χαζοχαρούμενη φάτσα τους ή ο στ@ρχιδισμός τους σκεπάζει τη βρώμα. Υπάρχουν χιλιάδες γκαγκάου που περιφέρονται σαν καλοκουρδισμένες κουρ@δομηχανές και σπάνε λίγο τις στατιστικές του τρόμου.

60% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή ένα εκατομύριο ψυχές λαμβάνουν κάτω από 1000 ευρώ, κι από αυτούς κάπου τετρακόσιες χιλιάδες είναι περιστασιακά εργαζόμενοι δηλαδή με δυο τρία κατοστάρικα άντε τέσσερα. Κι υπάρχουν κι άλλα δυο εκατομύρια άνεργοι. Κι εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι που λαμβάνουν χαρτζιλίκι έναντι σύνταξης. Δεν είμαστε και πολλοί. Δέκα εκατομύρια ψυχές είμαστε όλες κι όλες. Αν οι μισοί είναι εξαθλιωμένοι, και από τους υπόλοιπους οι μισοί επιβιώνουν απλά και μένουν και κάποιες χιλιάδες που τη περνάνε καλά, πτώχευση είναι. Απλά είναι b-movie πτώχευση για σινεφίλ κι όχι blockbuster για τις μεγάλες αίθουσες... 
Η ζοφερή πραγματικότητα είναι πως σ΄αυτή τη πορεία του αίσχους, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που δεν θα θραφούν σωστά, θα μεγαλώνουν χωρίς τα κατάλληλα μέσα για την υγεία τους, για τη παιδεία τους, για τη ζωή τους γενικότερα. Οπως υπάρχουν και χιλιάδες νέοι που δεν πραγματοποιήσουν κανένα όνειρο τους, θα γίνουν κάτι άλλο από αυτό που ίσως θα άξιζαν, ή θα φύγουν μακριά. Οπως υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που θα πεθάνουν πριν την ώρα τους, που θα αυτοκτονήσουν που θα τρελλαθούν. Κι όλοι αυτοί δεν θα είναι σε κανένα δελτίο ειδήσεων, όλοι αυτοί δεν "πουλάνε" ακροαματικότητες... Ολοι αυτοί είναι απλά ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΕΣ. 

Ο κανιβαλιστικός καπιταλισμός είναι έτσι κι αλλιώς τερατώδης. Τα τερατόμορφα γεννηματα του, τα μνημόνια κάθε είδους δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επισφράγιση αυτού του κανιβαλισμού, με πολύ μπλα μπλα και αηδίες για ν΄ακούνε τα ανθρωπάκια και όχι μόνο να δυστυχούν να αισθάνονται κι ένοχα όταν δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Να σε κοιτάζει κάποιος που έχει ένα εισόδημα εκατομυρίων και να σου κάνει παρατήρηση γιατί είσαι ένοχος.. Αυτό είναι το απροσμέτρητο θράσος αυτού του συστήματος. Και να σε επιβραβεύει όταν είσαι το απόλυτο γελοίο πιόνι που κυκλοφορεί χαζοχαρούμενα μέσα στη δυστυχία. 

Η φτώχια έχει απλωθεί παντού. Στη τσέπη μας και στο μυαλό μας. Η μετατροπή της μονάκριβης ζωής σε πρόβα. Σου λένε υπομονή τα επόμενα σαράντα εκατό χρόνια και μετά όλα θα φτιάξουν. Και τα εκατομύρια άνθρωποι που θα χαθούν μέσα στη μιζέρια και στο πόνο,  εν τω μεταξύ, είναι απλά ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ, ενός ακύρηχτου πολέμου.  Εχουμε ΤΣΙΠΡΑ αλλά δεν έχουμε ΤΣΙΠΑ. Κι αυτό είναι το πρόβλημα. Αυτό το "ρ" είναι όλη η ουσία. Ακόμα οι φωνές  "της ελπίδας που έρχεται"  ακούγονται στις πλατείες σαν ξεχαρβαλωμένο μαγνητόφωνο που αναπαράγει τις προεκλογικές μπούρδες στη μούρη των σοκαρισμένων ανθρώπων....

Χρειάζεται  κάτι να γίνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, άμεσα, όχι λόγια, όχι κούφιες υποσχέσεις, όχι επαναστάσεις του καναπέ,  οι άθλιοι των Αθηνών και πάσης Ελλαδας αυξάνονται με ταχύτατους ρυθμούς ... Τα λογια κούρασαν. Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται, που πεινάνε, που φωνάζουν βοήθεια. Δεν είναι όλοι. Οχι... αλλά είναι πάρα πολλοί πλέον. Τόσοι ώστε, κάθε ένας που έχει ίχνος ανθρωπιάς μέσα του, ακόμα, ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ. ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙ ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΟΡΓΗ.  Δεν είναι καιροί πλέον να φαγωνόμαστε για το ποιος έκανε τη μεγαλύτερη μ@λακία, να γκρινιάζουμε ασταμάτητα πάνω από τη σπασμένη πατρίδα μας.  Είναι καιροί που χρειάζεται να δείξουμε πως δεν ΕΙΜΑΣΤΕ ΞΕΤΣΙΠΩΤΟΙ, ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΙ. 

Το μέτρο δυστυχίας ενός λαού δεν είναι αν στις στατιστικές υπάρχει ένα 10-20% που ζει καλά. Είναι αν γύρω από αυτό το καλά σέρνεται ένα 80 που δεν τη βγάζει.. Που ψευτοζεί ή δεν ζει καθόλου.  Δεν είναι μέτρο σύγκρισης πόσοι καραγκιόζηδες πάνε ακόμα στα μπουζούκια και τα σπάνε και στ΄@ρχίδια τους ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, μέτρο σύγκρισης είναι πόσοι θα σβήσουν χωρίς να προλάβουν να ζήσουν... Πόσοι θα μείνουν αμόρφωτοι. Πόσοι θα μείνουν χωρίς φάρμακα. Πόσοι θα κλειστούν στα τρελοκομεία, πόσες οικογένειες θα διαλυθούν από τη μιζέρια και τη γκρίνια, πόσα παιδιά θα χαθούν, πόσοι γέροι θα φύγουν πικραμένοι.

Τα μνημόνια δεν θα πάρουν απλά τα λεφτά κάτω από τα στρώματα, θα πάρουν την ουσία του πολιτισμού. Μια χώρα που οι επιστήμονες θα φεύγουν, οι καλλιτέχνες δεν θα δημιουργούν, οι άνθρωποι δεν θα κουβεντιάζουν, δεν θα ονειρεύονται, δεν θα ελπίζουν, και θα υπάρχουμε μόνο σαν αριθμοί στους προυπολογισμούς, είναι μια φρίκη που δεν θα έχει τέλος....

Εκτός κι αν αποφασίσουμε όλοι πως ζωή είναι να πληρώνεις, να εκβιάζεσαι και να υποφέρεις....
Στ΄αλήθεια μπορούμε να βάλουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας να ζήσουν ένα νέο μεσαίωνα? Ολος αυτός ο αγώνας που έκανε η ανθρωπότητα, όλες οι προσδοκίες μιας απίστευτης εξέλιξης, οι άνθρωποι που ονειρευόντουσαν να κατακτήσουν το σύμπαν, μπορούν να δεχτούν πως ο προορισμός τους ήταν τελικά η επιστροφή στο πιο σκοτεινό παρελθόν? Και ναι υπάρχουν εκατομύρια στο κόσμο που δεν βγήκαν ποτέ στη επιφάνεια... λαοί ολόκληροι που ζουν αιώνες δυστυχισμένοι, με πολέμους, με δικτατορίες στυγννές με απίστευτη φτώχεια, αλλά αυτό ήταν η λύση? Αντί να βοηθηθούν κι εκείνοι να σταματήσουν τα εγκλήματα επάνω τους, θα οπισθοδρομήσουν σ΄αυτή τη δυστυχία και οι υπόλοιποι?  

ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕ ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ?  ΠΟΣΟ ΘΕΛΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΧΟΡΤΑΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΙ? Και το τελευταίο μεδούλι από το κόκκαλο?

Ανάρτηση από: http://synithisypoptos.gr