Θά κάνω μιάν ὑπόθεση ἐργασίας γιά νά ἑρμηνεύσω τό φαινόμενο τῆς καθολικῆς μας παρακμῆς: εἶναι πού μᾶς τσάκισε ἀπό τίς ἀπαρχές τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ἡ κυβερνώσα φάρα. Μιλᾶμε γι’ αὐτό τό μεῖγμα ἀνεπάρκειας, ξενοδουλείας, ἀναξιοπρέπειας καί φιλοτομαρισμοῦ πού κράτησε στά χέρια του κοντά γιά δυό αἰῶνες τήν ἐθνική μας μοίρα. Ἕνας κοτζαμπασισμός πού ἄλλαζε πρόσωπα στό προσκήνιο καί στίς κομματικές παρατάξεις ἀλλά δέν ἔπαψε νά διαχειρίζεται ἀπό τό ἀθηναϊκό του λημέρι τίς τῦχες μας κατά τό ἀποικιακό δοκοῦν – καί κατά τό μέρος ἐκεῖνο πού τοῦ ἐπέτρεπαν τά ξένα ἀφεντικά.
Μιλᾶμε γιά τό “ψευτορωμέικο” τοῦ πατρο-Κοσμᾶ, αὐτό πού ἔκανε τόν Μακρυγιάννη νά προτιμάει τήν ἐπιστροφή στήν …Τουρκοκρατία. Αὐτό πού δέν περιορίστηκε μόνο στά χρόνια τῆς Βαυαροκρατίας μά συνεχίστηκε κι ἔφτασε (μέ λίγους κλυδωνισμούς) ὥς τίς μέρες μας. Οἱ Κωλέττηδες, οἱ Δεληγιάννηδες, οἱ Ράλληδες, οἱ Παπανδρέοι, οἱ Μητσοτάκηδες, οἱ Καραμανλῆδες εἶναι πού μᾶς στέρησαν ἕνα κράτος πού θά ὑπερασπίζεται βωμούς κι ἑστίες. Αὐτοί καί τό συνάφι τους ἔθαψαν ὅ,τι ἐλπίδα γέννησε ὁ τόπος μας, πολιτευόμενοι ὡς Ταμερλάνοι πρός τό ἐσωτερικό του καί ὡς Κουΐσλιγκ πρός τό ἐξωτερικό. Στήν περίπτωση τοῦ (“παρείσακτου” στό σύστημα) Ἐλευθερίου Βενιζέλου λύσσαξαν νά τόν φᾶνε – κι ἄς φάγανε μαζί καί τόν μικρασιατικό Ἑλληνισμό. Οὔτε ὁ Μεταξάς τούς βόλευε. Οἱ μεταπολεμικές ἐλπίδες πνίγηκαν στό αἷμα τοῦ Ἐμφυλίου καί στό ἑξῆς τό παιχνίδι ἦταν καλά στημένο. Ἡ δικτατορία τῶν συνταγματαρχῶν τούς …ἐξέθεσε μέ τόν ἀναπτυξιακό της οἶστρο ἀλλά γρήγορα θάφτηκε στό Κυπριακό ἄγος. Στά πρῶτα χρόνια τοῦ ΠαΣοΚ φάνηκε νά ραγίζουν τά στεγανά τῆς ἐξουσίας, ὅμως τά κριάρια ὁδήγησαν τό κοπάδι σέ πλούσια, πράσινα λιβάδια, τοῦ ἴδιου τσομπαναραίου. Τό πρόστυχο ἦθος τῶν κρατούντων ἔκανε μετάσταση παντοῦ. Τό σενάριο αὐτό τώρα τό λένε Σύριζα.
Δημοκρατία ἤ Δικτατορία, Ἀριστερά ἤ Δεξιά, λίγη διαφορά κάνανε γιά τή χώρα μας. Αὐτό τό φύραμα πού μᾶς διαφεντεύει ἀπό τά κανάλια, τά ὑπουργεῖα, τά κόμματα, τίς κοινωνικές ὀργανώσεις, τίς στοές, τίς βίλες τῶν βορείων προαστίων, αὐτός ὁ ἐλεεινός συρφετός εἶναι ἡ πρώτη ὕλη τῆς καταστροφῆς. Ἄν πρίν πέντε χρόνια οἱ “Ἀγανακτισμένοι” ψάχναν πάλι ἐκεῖ σανίδα σωτηρίας, σήμερα δέν δικαιούμαστε τίς ἴδιες αὐταπάτες. Κρατᾶμε μόνο τό σύνθημα, “ἤ ἐμεῖς ἤ αὐτοί”, βάζοντας ἀπέναντι ὅλον τόν κοτζαμπασισμό.
Ανάρτηση από: http://antifonitis.gr
