Όλοι άξιοι Σαμαρείτες. Και οι γιαγιάδες από τη σκάλα Συκαμνιάς και ο Στρατής Βαλιαμός από το Μόλυβο και η κυρία Σούζαν Σάρατον Καλώς, κάλλιστα προτάθηκαν για το νόμπελ. Αλλά που είναι ο παπα-Στρατής, ο πατέρας δεκάδων χιλιάδων προσφύγων που είχαν βρει καταφύγιο στις βόρειες ακτές της Λέσβου και μία ζεστή αγκαλιά στην ΜΚΟ ΑΓΚΑΛΙΑ που είχε ιδρύσει και λειτουργούσε μαζί με άλλους συμπατριώτες του;
Η εμβληματική αυτή φυσιογνωμία με το σκούρο μπλε ράσο, τα δερμάτινα σανδάλια, τη μακριά πυκνή γενειάδα και τα μαλλιά πιασμένα σε αλογοουρά έφυγε τον περασμένο Σεπτέμβριο, στα 57 του, αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο έργο και ένα φωτεινό παράδειγμα – στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους πρωταθλητές του εθελοντισμού. Αυτά ακριβώς που απαιτούνται για ένα νόμπελ.
«Εκατό με διακόσιοι άνθρωποι έρχονται στην Καλλονή κάθε μέρα», είπε σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο ορθόδοξος ιερέας.«Οι ντόπιοι τους λένε να έρθουν σε εμάς για βοήθεια. Μπορούμε να τους προσφέρουμε τροφή, νερό, γάλα για τα μωρά, παπούτσια και ρούχα. Μπορούν να μείνουν εδώ: έχουμε κουβέρτες και στρώματα στο πάτωμα. Είναι άνθρωποι που ψάχνουν για τη ζωή, την ελπίδα και την ευκαιρία να ζήσουν μια ακόμη μέρα».
Πάντα στην πρώτη γραμμή. Πολύ πριν από το 2007 που ίδρυσε τη ΜΚΟ του. Η χρόνια πνευμονοπάθεια που τον ταλαιπωρούσε, δεν κατάφερε να ανακόψει τη δραστηριότητα του. Ήταν πάντα κοντά στους κατατρεγμένους μέρα και νύχτα.
«Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες. Δεν έχουμε καμία εξωτερική χρηματοδότηση. Εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των κατοίκων της περιοχής. Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα, αλλά δεν είχαμε μπουκάλι και δεν μπορούσε να πιει από ένα ποτήρι. Ήταν αργά τη νύχτα και έτσι ξυπνήσαμε όλα τα φαρμακεία της πόλης μέχρι που βρήκαμε μπιμπερό».
Ανάρτηση από: http://pitsirikidotnet.gr
Ενα σκίτσο για τον παπα-Στράτη, έναν πραγματικά σπουδαίο άνθρωπο
Η εικόνα του Παπα-Στρατή Δήμου που πέθανε την ίδια μέρα με το μικρό αγοράκι, να το κουβαλάει με τρυφερότητα ζωντανό, γκρεμίζοντας τους φράχτες είναι απλά συγκλονιστική. Ενσωμάτωσε όλη την κρυμμένη ανθρωπιά μας, τις ελπίδες μας, την ομορφιά της προσφοράς στον πλησίον μας.
Ο σκιτσογράφος Γιάννης Αντωνόπουλος
ανέβασε στο σάιτ του αυτό:
Παπα-Στρατής Δήμου (1958-2015):
In Memoriam
Ανάρτηση από:http://johnantono.blogspot.gr
