Το άλλο μας μισό

Της Τάνιας Ζωγράφου

Μισός μισθός, μισή σύνταξη, μισή περίθαλψη, μισή παιδεία, μισές διακοπές, μισές ευχές, μισοί άνθρωποι. Επτά χρόνια τώρα εποχή εκπτώσεων. Έκπτωση στην ξενοιασιά, στη βεβαιότητα για τη δουλειά, στα εξασφαλισμένα γηρατειά, στην αξιοπρέπεια.... Έκπτωση στη διεκδίκηση, στα όνειρα, στα ιδανικά.

Ένα μαραμένο «καλή χρονιά», κι αμέσως μετά ένα τρομαγμένο «την υγειά μας νάχουμε, πάνω απ' όλα», οι ευχές για την υποδοχή του νέου Έτους. Καμιά προσμονή, κανένα όνειρο. Βασανιστική υποψία- βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε χειρότερα.  126.956 εργαζόμενοι αμείβονται με μεικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ, για δυο ή τρεις μέρες τη βδομάδα. Συνολικά 343.760 εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 ευρώ μεικτά, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, στον ιδιωτικό τομέα. Κάτι ανάμεσα Βουλγαρία και Κίνα. Και τα λίγα ευρώ, να πετάνε στους φόρους. Γιατί τα ευρώ είναι άψυχα πράγματα και δεν έχουν καρδιά και αισθήματα, αλλά φτερά σίγουρα έχουν.

Κι ο καθένας μόνος του. Να κλείνει τα αυτιά στη γουρουνίσια συμπεριφορά του αφεντικού στον συνάδελφο. Τον συν- Αδελφό. Κι όταν έρθει η σειρά του, να σέρνει την τσαλακωμένη του αξιοπρέπεια σα παλιωμένη ρεντιγκότα, στο δρόμο της επιστροφής, από το δωδεκάωρο. Κι αυτή, από εκδίκηση, ίσως, να χτυπάει κάτω, ρυθμικά, σα τύμπανο παρέλασης κι ο ήχος της να τρυπάει τα μελίγγια του.

Και πού να στρέψει το κεφάλι;  Πόλεμοι παντού. Και προσφυγιά. Πρώτα οι πόλεμοι. Και τι σε νοιάζει; Μακριά είναι. Ούτε ο αχός του κανονιού δεν ακούγεται. Οι βόμβες, από τόσο μακρυά στην τηλεόραση, φαίνονται σαν πυροτεχνήματα. Τόσα κομπιούτερ, τόση τεχνολογία και Αριθμητική που να προσθέτει τους νεκρούς των πολέμων δε βρέθηκε. Και μετά οι πρόσφυγες. 

Καραβιές, πληθουριά απελπισμένων, ορατοί, με σάρκα και οστά στην πόρτα του. Τώρα νάτος ο πόλεμος. Είναι πιο κοντά από ό,τι μας έλεγαν.

Οι καπιταλισμοί με το ανθρώπινο πρόσωπο, μείναν γυμνοί. Αποδείχτηκαν ολόιδιοι με τους απάνθρωπους. Οι ιμπεριαλιστές ζητούν συγγνώμη, με μισό κροκοδείλιο δάκρυ, για να ξεφορτωθούν τους ανήσυχους. «Λάθος» έκανε ο  Ομπάμα για τη Λιβύη. Ε!!! Λάθος κάνεις στη διαίρεση ή τον πολλαπλασιασμό. Όταν αποδεκατίζονται λαοί, δεν το λέμε λάθος, το λέμε Έγκλημα. Κατά της ανθρωπότητας.

Αυτά μας μαθαίνουν πολλά χρόνια τώρα. Να είναι ο καθένας μόνος του. Να τα «βγάζει» πέρα μόνος του. Ο εργαζόμενος στη δουλειά, ο νέος στην ανεργία, ο γέρος στο μαγκάλι. Η προσφυγοπούλα μόνη στα χιονισμένα βουνά της Βουλγαρίας, στις χιονισμένες σκηνές στη Μόρια της Λέσβου, στα νερά της μανιασμένης Μεσογείου, στα σύνορα του Μεξικού, στην έρημο της Αφρικής και στα σκλαβοπάζαρα της Ινδίας. Σα να μη φτάνει που ρίξαν όλη τη γη στη φτώχεια, έχουν να λένε κιόλας. «Μη φωνάζεις που έχεις μαγκάλι. Δες αυτοί δεν έχουν ούτε κι αυτό». Να μας ξεμάθουν μάλλον προσπαθούν. Αυτά που ξέραμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Ας αποκτήσουμε, ξανά, το άλλο μας μισό. Ας γίνουμε ολόκληροι. Ας πάρουμε τα όνειρα πίσω.

-Μα πώς; Δεν ξέρω.

Το 'ξερες, μα το λησμόνησες. Μας το 'παν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας. Όπως τόπε ο γεροτσαγκάρης στο Μέλιο, που Μέτρησε όλα τ' Άστρα και τα βρήκε σωστά.

«Πεινάς; πεινώ. Φώνα να χορτάσεις. Εσύ ο άλλος πεινάς; κι εγώ πεινώ. Γκάριξε να χορτάσεις. Σ' αδικέψανε; Μ' αδικέψανε. Έλα μαζί μου. Εσένα τον άλλο σ' αδικέψανε; Μ' αδικέψανε κι εμένα. Έλα κι εσύ μαζί μου. Όλοι αντάμα. Αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια. Ξέρεις ποιος είναι ο ψωριάρης; -Όχι. -Ο κιοτής. Ο μοναχοφάης. Αυτός». Τι κι αν είμαστε λίγοι και σκορπάμε όταν μας χτυπάνε οι σταυρωτήδες. Ο γεροτσαγκάρης το 'ξερε. «Σκορπάω γιατί είμαι μια φούχτα. Αύριο θα 'μαι μιαν αλώνα και μεθαύριο ένας κάμπος ολόκληρος».

Ο ολόκληρος κάμπος του, κέρδισε το οκτάωρο, το μισθό, τα δικαιώματα στην εργασία, τις δημοκρατικές ελευθερίες. Ολόκληροι και μαζί και όχι μισοί και μόνοι, μπορούμε.

Ανάρτηση από: http://www.alfavita.gr