Γύρω στα οκτώ χρόνια στην κλίνη του Προκρούστη, ως φαίνεται, αποκτήσαμε το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ισως να μην τη βρίσκουμε ακόμα με τους δανειστές-βασανιστές μας, αλλά πολλοί από μας πλέον αδιαφορούν ή φέρονται σαν να αδιαφορούν. Κάποιοι ξοδεύουν τον θυμό και την οργή τους στην απελπισία. Κάποιοι άλλοι περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία, όταν η εκ νέου έλευση του Κυρίου θα ωριμάσει τις συνθήκες, ώστε να Τον κατανοήσουμε. Ισως, εν τέλει, οι μόνοι μακάριοι, υπό την έννοια της αγίας βλακείας, να είναι εκείνοι που ευθύς εξαρχής έλεγαν ότι καλά μας κάνουν οι ξένοι, ότι εμείς με τον τρόπο ζωής μας φταίμε για όσα παθαίνουμε. Εχουν
συζητηθεί όλα, αλλά το μαρτύριο επαναλαμβάνεται ημέρα με την ημέρα σαν να μην έχει συζητηθεί τίποτα. Και μάλλον αυτό ακριβώς είναι η ουσία της παρακμής μας.
Η κάθε ημέρα περιέχει τις δικές της σκηνές μιας ατελεύτητης όπερας-μπούφας. Ο κ. Τσακαλώτος στέλνει στους δυνάστες-δανειστές μια λευκή επιστολή
ως άλλη λευκή επιταγή, για να γράψει πάνω της η Τρόικα τι της χρωστάμε ώστε να συνεχίσουμε να φυτοζωούμε έως την επόμενη αξιολόγηση. Λευκή επιστολή,
κάτι σαν λευκή σημαία. Η κόρη πρώην βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε μια βόλτα από ΔΗΜΑΡ κι επέστρεψε, διορίζεται στην κορυφή οργανισμού που διασπαθίζει και θα διασπαθίσει την εθνική περιουσία χειρότερα κι απ’ τον Κόφτη. Θα μου πείτε: το κορίτσι γίνεται θυσία προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι του έτι περαιτέρω πλουτισμού των δανειστών - σωστό! Μεγάλο το δίκιο σας,
ούτε εθνική κατάθλιψη υπάρχει - υπερβολές του Τύπου. Στον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ απλώνεται όπως ο περονόσπορος - νεκρώνει φωνές αριστερών που καταγγέλλουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης, τις λογοκρίνει από τα μέσα ενημέρωσης και το διαδίκτυο που ελέγχει,
ενώ, ξεδιάντροπα πλέον, ορισμένα σταλινοειδή αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να αντιλέγουν ορισμένοι και να θέλουν να πληρώνονται κιόλας για αυτό!! Οπερα-μπούφα! Ο κ. Παππάς μεταβαίνει αυτόκλητος στις ΗΠΑ προκειμένου να παραστεί στην ορκωμοσία Τραμπ, αλλά δεν γίνεται δεκτός. Οπερα-μπούφα, παρακμή-μπούφα. Ο Κούλης μελετά το αγροτικό πρόβλημα (πού φύεται ο κ. Μουλόπουλος), ο κ. Μπουτάρης ντρέπεται που είναι Ελληνας, η Φώφη μας κάνει βουντού για να νεκραναστήσουμε το ΠΑΣΟΚ, ο Σταύρος κάθεται στην άκρη και πετροβολάει το ποτάμι, ο Λεβέντης αποφεύγει να μας καταραστεί όλους να «βγάλουμε καρκίνο» (ώστε να επιζήσουν και ορισμένοι για να τον ξαναψηφίσουν), η Χρυσή Αυγή μάς δουλεύει άπαντες ότι οι αγκυλωτοί σταυροί είναι θεία κοινωνία και πάει λέγοντας (ανοησίες).
Η παρακμή μας είναι όλο και πιο βαθιά, διότι αυτοί που αποδέχθηκαν την υποτέλεια, τη θέλουν βελούδινη. Δεν γίνεται! Αντιθέτως, η παρακμή μας γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη στο πλαίσιο ενός κόσμου όλο και πιο διαταραγμένου. Ο Τραμπ. Τραμπούκος και Τραμπάκουλας (ίσως και Τραμπάλας - μένει να φανεί). Εχει ξεσηκώσει εναντίον του όσους δεν κούνησαν το μικρό τους δακτυλάκι για τους βομβαρδισμούς του Ομπάμα, του Κλίντον, των Μπους. Για τις εισβολές, τους διαμελισμούς κρατών, την καταλήστευση χωρών, την αφαίμαξη των εργαζομένων παγκοσμίως, τους εκτοπισμούς πληθυσμών. Οι ΗΠΑ μοιάζουν τώρα
σαν ένα βαθιά διχασμένο έθνος. Μόνον την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ ήταν τόσο διαχωρισμένοι οι Αμερικανοί. Μόνον που τότε οι γιγάντιες διαδηλώσεις απαιτούσαν ειρήνη, ενώ σήμερα οι επίσης γιγάντιες διαδηλώσεις αφορούν στον σεξισμό και την κακογουστιά του Τραμπ. Φύλλο δεν κουνήθηκε για τους αιμοσταγείς πολέμους των Μπους, Κλίντον, Μπους, Ομπάμα, για τα ολοφάνερα ψέματα περί τις αιτίες αυτών των πολέμων, φύλλο όταν ο Μπους δημιούργησε τους Ταλιμπάν και ο Κλίντον το ISIS, αλλά γίνεται της μουρλής με τις τρέλες του Τραμπ. Η επανάσταση των χίπστερ - κλαίνε
για τα προσφυγόπουλα, αλλά την κάνουν γαργάρα για τους δολοφόνους που τα ξεσπίτωσαν. Κι όμως η προπαγάνδα μοιάζει ανίκητη. Οσο πιο βλακώδης, τόσον πιο ισχυρή. Εις τα καθ’ ημάς, η εν λόγω παρακμή, κάθε μέρα και πιο διαβρωτική, οδηγεί τους πολίτες όλο και πιο πολύ στην αποχή και την αποξένωση. Αυτό το «τίποτα δεν αλλάζει», αυτό το «όλοι ίδιοι είναι» αποσαθρώνει τη σχέση του λαού με τη δημοκρατία και με τις εκλογές. Και η παραδοσιακή ρητορική εναντίον αυτού του φαινομένου φαίνεται σαν να μην επαρκεί πλέον. Τα περί της αξίας της δημοκρατίας, της δύναμης της ψήφου, της αποτελεσματικότητας της επιλογής, ακούγονται όλο και πιο φτωχά στα αυτιά εκείνων που η ψήφος τους έγινε μπούμερανγκ εναντίον τους.
Και από μια άποψη έχουν δίκιο: το μόνον που συζητάμε είναι οι παραλλαγές της υποτέλειας. Αν θα ναι πιο υποφερτή με Κούλη ή με Τσίπρα. Διότι, όπως είπαμε,
αυτοί που αποδέχθηκαν την υποτέλεια διαγωνίζονται μεταξύ τους για το με ποιον η υποτέλεια θα είναι βελούδινη. Δεν γίνεται. Είναι σαν να πρέπει να διαλέξεις το χέρι του Προκρούστη που θα σου κόψει το πόδι...
Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr
