Το κυπριακό, γνωρίζει αυτές τις μέρες, μεγάλο ενδιαφέρον στην Ελλάδα. Το μεγαλύτερο, στα τελευταία τριάντα και παραπάνω χρόνια. Καθώς εκδηλώνεται αυτή η προσοχή, ας εξετάσουμε τα ακόλουθα δεδομένα:
- Η κατέχουσα στρατιωτικά την βόρεια Κύπρο Τουρκία, βρίσκεται σε δυσχερέστατη πολιτικά-στρατιωτικά κατάσταση στο εσωτερικό της, εξαιτίας της εμφύλιας διαμάχης με το κίνημα Γκιουλέν, της κουρδικής αντίστασης στην γενοκτονία τους και των τυφλών αυτοκτονικών επιθέσεων του ISIS (ισλαμικό κράτος).
- Στις ΗΠΑ αναδιατάσσεται η πολιτική εξουσία και ο διεθνής προσανατολισμός τους, με πρόταξη της εσωτερικής κατάστασής τους και όχι της παγκόσμιας.
- Στην Ευρώπη, μετά το Brexit, ισχυροποιούνται ακατάπαυστα τα αντιγερμανικά-πατριωτικά πολιτικά ρεύματα, όσων αρνούνται την πολτοποίηση των εθνών και των πολιτισμών.
Συνεπώς, δημιουργείται κενό στην έως τώρα ασκούμενη πολιτική από τα διεθνή ισχυρά κέντρα και, έναντι της Ελλάδας και, έναντι της Τουρκίας. Αναθεωρούνται στρατηγικές και αναδιοργανώνονται συσχετισμοί.
Έτσι, το διακηρυσσόμενο στεντορείως «κοινό μέτωπο Ελλάδας-Κύπρου», πανταχόθεν εγχωρίως, ακόμη και από τον κ. Π. Παυλόπουλο, θα μπορούσε να μετουσιωθεί σε μια κίνηση, αναβάθμισης και κατοχύρωσής του: Τώρα, ανακήρυξη της ελλαδικής Α.Ο.Ζ. .
Ενώ η παγκόσμια κοινότητα περιδεής ατενίζει την αμερικανική μετάλλαξη, μπορεί ο ελληνισμός να επαναφέρει την ιστορικότητά του;
Ανάρτηση από: https://vimasaronikou.wordpress.com
