Ο χειρισμός της υπόθεσης Οτσαλάν από την εθνικώς ανάξια κυβέρνηση του Σημίτη κηλίδωσε ανεξίτηλα το όνομα της Ελλάδος. Ένα μικρό έθνος με αποθέματα διεθνούς σεβασμού για το ιστορικά πρόσφατο κλέος ανδρείας, απώλεσε τότε την όποια ηθική του θωράκιση και στιγματίστηκε στη διεθνή κοινωνία για χαμέρπεια και ποταπότητα.
Είναι εμπύρινα χαραγμένη στα βιώματα του γράφοντος η εικόνα μικτής ελληνο-γαλλικής συνάθροισης σε συγγενικό σπίτι του Παρισιού, όταν με το άνοιγμα της τηλοψίας για το βραδινό δελτίο ειδήσεων, ο παρουσιαστής βροντερά αναγγέλλει, με λέξεις και έκφραση που πάγωσαν την ομήγυρη: « Les Grecs ont donné Otsalan !». Φράση που στην -επίτηδες επιλεγείσα- γαλλική αργκό σημαίνει:
Οι Έλληνες πρόδωσαν/κάρφωσαν τον Οτσαλάν!
Στα 28 χρόνια ζωής στη Γαλλία, ουδέποτε δεχθήκαμε (ο γράφων και η οικογένειά του) καταπρόσωπα τέτοιο μαστίγωμα εθνικής ταπείνωσης. Σταθερά στο προσκήνιο της ελληνο-γαλλικής επικαιρότητας όλη αυτή την περίοδο, υπήρξαν ώρες εντροπής για την κομπλεξική δουλικότητα Ελλαδιτών πολιτικών επισκεπτών στο Παρίσι-όπως και χαρές εθνικής υπερηφάνειας, κατά τις επισκέψεις των προέδρων Τσάτσου και Σαρτζετάκη. Η «παράδοση του Οτσαλάν» υπήρξε η εμπειρία της έσχατης καταισχύνης. Στη Γαλλία η φράση « il les a donné» ήταν δακτυλοδείξημο στιγματισμού και αναγόταν στη γερμανική κατοχή και στο «κάρφωμα» των κρυμμένων Εβραίων στα Ες Ες. Οι ΄Ελληνες της συντροφιάς εκείνο το βράδυ θα θέλαμε ν’ ανοίξει η γη να μας καταπιεί…
Μπορεί στην Αθήνα -και ακόμα λιγότερο στην υπόλοιπη Ελλάδα- οι άνθρωποι να μην είχαν την ίδια αίσθηση συνολικού εθνικού ξεπεσμού. Ιδιαίτερα τώρα, που η μόνη υποτίμηση που πρυτανεύει στις φροντίδες του πολιτικού μας θιάσου είναι των ποσοστών στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το υπό κρίση ερώτημα, για τη μοίρα των 8 Τούρκων αξιωματικών, είναι το έσχατο στο οποίο θα αφιερώσουν χρόνο περισσότερον του όσου χρειάζονται για να ζητήσουν οδηγίες από τους ξένους επόπτες.
Οι ανώτατοι δικαστές όμως οφείλουν -και ελπίζεται- να λειτουργήσουν με τα κριτήρια των παγκοσμίως σεβαστών θεσμίων περί ασύλου όσο και της αρχαίας και αδιάσπαστης πατρογονικής κληρονομικής λεβεντιάς και ανθρωπισμού, απέναντι και σε αντίπαλο που διεκδικεί καταφύγιο σε οικείο ναό ή εφέστιο θεό. ΄Εθιμο ιερό, το οποίο πολύ εύστοχα επικαλέσθηκε ο αντάξιος των ελληνικών παραδόσεων εισαγγελεύς κ. Γεώργιος Βούλγαρης, καταλαμβάνοντας έτσι, δίπλα στον κ. Χρήστο Σαρτζετάκη, τιμητική θέση στην ιστορία της σύγχρονης ελληνικής Δικαιοσύνης, ως συνεχιστής των υψηλών συμβόλων της, Τερτσέτη και Πολυζωϊδη.
Επιπλέον όμως αυτών των ηθικών επιταγών του δικαστικού λειτουργού και πρακτικότεροι υπολογισμοί «στρατηγικού χαρακτήρα» συγκρούονται και ανατρέπουν τη ραγιάδικη «λογική» των κυβερνητικών πιέσεων για μιαν απόφαση «σύμφωνη με τα συμφέροντα εθνικής ασφάλειας». Δηλαδή σύμφωνη με τις υπαγορεύσεις του Ερντογάν και «συμμάχων», ανήσυχων για την παραμονή του στη «Συμμαχία των Δυτικών Δημοκρατιών»!
Και σ’ αυτό το επίπεδο, αντιμετώπισης του πρακτικού διλήμματος εθνικής ασφάλειας, ψύχραιμα και σοφότερα σκεπτόμενη η Δικαστική Εξουσία έχει ν’ αντιπαρατάξει τα ακόλουθα αμάχητα επιχειρήματα:
1.- Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως ο ενδοτισμός και οι υποχωρήσεις ουδέποτε πέτυχαν την εξημέρωση του αρπακτικού γειτονικού στοιχείου, αντίθετα αποθράσυναν τα ένστικτα του.
2.- Η άρνηση χορήγησης ασύλου στους αξιωματικούς που κατέφυγαν στη χώρα μας, και το συνακόλουθο μαρτύριο που τους επιφυλάσσεται στη Τουρκία, θα προκαλέσει μίσος και περιφρόνηση για τους «ραγιάδες», από μεγάλο τμήμα του τουρκικού στρατεύματος, πληγωμένο από τούς αλλεπάλληλους διωγμούς του Ερντογάν, αλλά και από τη δημοκρατική τουρκική κοινή γνώμη. Θα εξασφαλίσει έτσι στον επίδοξο Σουλτάνο –ως προίκα της ελληνικής ελαφρότητας- την περιπόθητη εθνική ενότητα εναντίον της χώρας μας και θα ενισχύσει την απειλή που αντιμετωπίζει το έθνος.
3.- Αποδοχή- αντίθετα- της αίτησης του ασύλου -σε πείσμα των προειδοποιήσεων, των απειλών, των κραυγαλέων δηλώσεων περί Λωζάννης και 18 νήσων, των Νόταμ και των παραβιάσεων- θα εξασφαλίσει στην Ελλάδα σιωπηρή εκτίμηση και σεβασμό από τους εχέφρονες Τούρκους πολίτες αλλά και τη στρατιωτική ηγεσία –ψυχολογία που σε συγκρουσιακές σχέσεις αποτελεί κεφάλαιο του αντιπάλου, δηλαδή της Ελλάδος.
4.-Μέγιστο στρατηγικό κεφάλαιο σε καταστάσεις συρράξεως είναι «ψυχολογική συμπαράταξη» της διεθνούς κοινής γνώμης, όπως περίτρανα αποδεικνύουν οι μαινόμενες τώρα “Psy.Ops.” (ψυχολογικές επιχειρήσεις» του νέου Ψυχρού Πολέμου ( επιφανειακά περί την Συρία και την Ουκρανία), που στοχεύουν στην δημιουργία ομοψυχίας στη Δυτική Συμμαχία, εναντίον της Ρωσικής Ομοσπονδίας,
Η έκδοση των καταζητούμενων αξιωματικών στον Ερντογάν, διεθνώς αντιπαθή και ανυπόληπτο, για την εγκληματική τυραννίδα του στο εσωτερικό και για την αναξιοπιστία και μεγαλομανή του θρασύτητα στο εξωτερικό, θα προκαλούσε ανάλογα συναισθήματα αποστροφής και περιφρόνησης στην διεθνή κοινή γνώμη. Αντί ψυχολογικής συμπαράταξης των λαών, θα επέσυρε κατά της Ελλάδος διεθνή αντιπάθεια, καταφρόνηση και χαιρεκακία για τους σε βάρος της τραμπουκισμούς της Τουρκίας.
5.- Η άμεση ή έμμεση επιδίωξη αντιπαροχής για την παροχή ασύλου (και «προστασίας» – από τυχόν δολοφόνους των υπηρεσιών του Ερντογάν, που έδρασαν και κατά των Κουρδισών στο Παρίσι) θα ενίσχυε ίσως τους συνηγόρους τους στον Άρειο Πάγο. Αλλά θα έβλαπτε μεσο-μακροπρόθεσμα την ελληνική στρατηγική. Στρατηγική εμπέδωσης, με την γεωγραφικά αμετακίνητη γείτονα, σχέσεων βασιζόμενων στον αμοιβαίο σεβασμό των ισχυουσών συνθηκών, του Διεθνούς Δικαίου, της εδαφικής ακεραιότητας, της ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειας των δύο γειτόνων χωρών.
Επειδή οκτώ αξιωματικοί των επιλέκτων τουρκικών δυνάμεων, μελλοντικοί ίσως επιτελικοί και πάντως άνδρες επιρροής και ηθικής ακτινοβολίες, ως ισόβιοι μάρτυρες ελληνικής λεβεντιάς , ανυστερόβουλης φιλοξενίας και σεβασμού στον τραυματισμένο αντίπαλο, θα λειτουργούσαν πιθανότατα πάντοτε ως σύμβουλοι κατευνασμού των τεχνητών εξάψεων, μετριοπάθειας και σωφροσύνης στη χώρα τους.
Στην αντίθετη περίπτωση, συναλλαγής για τη σωτηρία τους, τους αξιωματικούς αυτούς θα συνόδευε πάντοτε το δηλητήριο των τύψεων για την «στιγμή της αδυναμίας», δηλητήριο που αναπόφευκτα θα εστρέφετο εναντίον αυτών που προκάλεσαν ή καρπώθηκαν αυτής της παράκαμψης του ιερού στρατιωτικού χρέους.
Είναι ακριβώς η περίπτωση όπου η θυσία μιας ευκαιρίας, αμφίβολου άλλωστε κέρδους, αποτελεί την σοφότερη επένδυση.
Ιδού λοιπόν και σειρά ισχυρών λόγων στρατηγικής προσέγγισης του «διλήμματος εθνικής ασφάλειας», που αντιστρατεύονται την δουλοπρεπή προχειρολογία υπέρ της παράδοσης των αξιωματικών στους σμπίρους του Ερντογάν και συνηγορούν για την ιπποτική αντιμετώπισή τους, σύμφωνα με τα διεθνή θέσμια και τις προαιώνιες παραδόσεις της εθνικής λεβεντιάς.
Μια παρένθεση, έστω, επιστροφής στις πηγές παλαιάς εθνικής αίγλης και αυτοεκτίμησης, μόνον αγαθά υπόσχεται να αποφέρει, αποσβένοντας τουλάχιστον μέρος του στίγματος που απέθεσαν οι Σημίτης και Πάγκαλος στο πρόσωπο της Ελλάδος με την παράδοση του Οτσαλάν.
Ανάρτηση από: https://vimasaronikou.wordpress.com
