Της Ισαβέλλας Μπερτράν
Τέτοιες μέρες, πριν από ακριβώς σαράντα χρόνια, η παρακάτω φωτό κοσμούσε τα πρωτοσέλιδα των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων της εποχής με λεζάντες όπως «η υπαρχηγός των τρομοκρατών Ισαβέλλα Μπερτράν με τον Παλαιστίνιο εκπαιδευτή της», «απαγωγές και εκτελέσεις ετοίμαζε η τρομοκρατική «Ομάδα Ζυρίνη» και άλλα παρόμοια μετριοπαθή και τεκμηριωμένα.
Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά, οι άνω των 55 ίσως να τα θυμούνται και ως κομμάτι μιας εποχής που ζήσανε σε πρώτο πρόσωπο:
Φλεβάρης τους 1980, με κυβέρνηση Καραμαλή (του «εθνάρχη»). Παράνομη σύλληψη και ανάκριση του Κώστα Ζυρίνη, της υποφαινόμενης και άλλων συντρόφων μας επί δύο εβδομάδες στην Ασφάλεια χωρίς δικηγόρο και κατά παράβαση κάθε συνταγματικού ορίου. Στη συνέχεια, απαγγελία κατηγορητηρίου για «σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης» και παραπομπή σε δίκη όχι για κάποιες πράξεις (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Ασφάλειας να μας φορτώσει αρχικά όλες τις τότε ορφανές ενέργειες της 17Ν), ούτε έστω για κατοχή οπλισμού (μόνο αναπτήρες βρέθηκαν στα σπίτια μας) αλλά για υποτιθέμενες τρομοκρατικές προθέσεις. Ως «τεκμηρίωση» αυτών παρουσιάστηκε μια συρραφή από διάφορα πολιτικά μας κείμενα, φωτογραφίες από δημοσιογραφικά ταξίδια στον Λίβανο, σκόρπιες προσωπικές σημειώσεις και – κυρίως – η ενεργή ένταξή μας στον εξ ορισμού ύποπτο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Με λίγα λόγια: αστυνομική σκευωρία και φρονηματική δίωξη. Που, με αρωγό την ελληνική «δικαιοσύνη», οδήγησε αρχικά στην καταδίκη μας σε πολυετή φυλάκιση με τον αντιτρομοκρατικό (και αντισυνταγματικό) νόμο 774. Στην συνέχεια, μετά από ενάμιση χρόνο παραμονής στη φυλακή, πολυήμερες απεργίες πείνας εντός των τειχών, και ένα υπέροχο μαζικό και μαχητικό κίνημα συμπαράστασης των «απ’ έξω», θα επιτευχθεί η αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης, η αποφυλάκισή μας, και αργότερα η πανηγυρική αθώωσή μας όταν θα έχει πια εκλείψει η πολιτική σκοπιμότητα που ήταν και η μοναδική αιτία που επέβαλε όλη αυτήν την εκτρωματική κατασκευή. Στο μεταξύ, βλέπετε, είχε καταποντιστεί η ΝΔ στις εκλογές τον Οκτώβρη του 1981 και ανέτειλε πλέον ο πράσινος ήλιος του ΠΑΣΟΚ.
Δεν αναμοχλεύω το παρελθόν ίσα για να μνημονεύσω μια επέτειο, σημαδιακή μεν για μένα, μα στο κάτω κάτω εντελώς προσωπική και άρα αδιάφορη για την συντριπτική πλειονότητα. Το κάνω κυρίως γιατί, με αφορμή αυτά τα «γενέθλια», ο αναστοχασμός πάνω στα τότε γεγονότα με οδήγησε σε αναπόφευκτες συγκρίσεις με το σήμερα και στα αντίστοιχα συμπεράσματα. Μαύρα και άραχλα δυστυχώς. Για το σήμερα.
Σκεφτόμουν για παράδειγμα πόσο τυχεροί σταθήκαμε που η σκευωρία σε βάρος μας στήθηκε σε μια εποχή όπου δεν υπήρχανε ιδιωτικά κανάλια να αναλάβουνε εργολαβικά το ξέπλυμα της Ασφάλειας και την πλύση εγκεφάλων των τηλεθεατών τους.
Σε μια εποχή όπου οι ημερήσιες εφημερίδες δεν λειτουργούσαν ως μονόχορδα κυβερνητικά φερέφωνα διαπλεκόμενων και μαφιόζικων συμφερόντων αλλά σημαντικό μέρος απ’ αυτές ενημερώνανε πλουραλιστικά τους εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες τους δίνοντας βήμα ακόμα και στις πιο μειοψηφικές απόψεις.
Σε μια εποχή όπου τα δημοκρατικά αντανακλαστικά ήταν σε εγρήγορση, οι αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης στην ημερήσια διάταξη, τα κινήματα στους δρόμους και οι πολίτες με στοιχειώδη αντισώματα απέναντι στην όποια κυβερνητική προπαγάνδα.
Γι αυτό και το κίνημα αλληλεγγύης που ξεκίνησε με πρωτοβουλία οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς βρήκε σε ελάχιστο διάστημα συμπαραστάτες απ’ όλο το δημοκρατικό φάσμα. Με θλιβερή εξαίρεση το ΚΚΕ (που ήδη από τότε προσομοίαζε περισσότερο με κλειστή θρησκευτική σέχτα φανατικών που μισούν ό,τι κινείται έξω από τις γραμμές τους, παρά με κόμμα της αριστεράς), στο πλευρό μας ως μάρτυρες υπεράσπισης στάθηκαν οι πάντες, από μετριοπαθείς κεντρώοι φίλοι μέχρι σύντροφοι από τον αναρχικό χώρο, χτίζοντας ένα πολύχρωμο μέτωπο αντίστασης στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, που υπήρξε για μας σωτηρία και για το οποίο θα νοιώθουμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Τα αυτονόητα εκείνης της εποχής, περίπου αδιανόητα με τα σημερινά δεδομένα…
Γι αυτό λοιπόν, παραφράζοντας τον αγαπημένο Χρόνη Μίσσιο θα αναφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου «Καλά, εμείς διωχτήκαμε νωρίς». Το μακρινό 1980, και ευτυχώς όχι σήμερα, στα ζοφερά χρόνια της επέλασης των ακροδεξιών «αξιών» και της κυριαρχίας του πιο απόλυτου μιντιακού ψεύδους. Σαράντα χρόνια από τότε, και η δημοκρατία πιο ανύπαρκτη από ποτέ...
Τα γεγονότα λίγο πολύ γνωστά, οι άνω των 55 ίσως να τα θυμούνται και ως κομμάτι μιας εποχής που ζήσανε σε πρώτο πρόσωπο:
Φλεβάρης τους 1980, με κυβέρνηση Καραμαλή (του «εθνάρχη»). Παράνομη σύλληψη και ανάκριση του Κώστα Ζυρίνη, της υποφαινόμενης και άλλων συντρόφων μας επί δύο εβδομάδες στην Ασφάλεια χωρίς δικηγόρο και κατά παράβαση κάθε συνταγματικού ορίου. Στη συνέχεια, απαγγελία κατηγορητηρίου για «σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης» και παραπομπή σε δίκη όχι για κάποιες πράξεις (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Ασφάλειας να μας φορτώσει αρχικά όλες τις τότε ορφανές ενέργειες της 17Ν), ούτε έστω για κατοχή οπλισμού (μόνο αναπτήρες βρέθηκαν στα σπίτια μας) αλλά για υποτιθέμενες τρομοκρατικές προθέσεις. Ως «τεκμηρίωση» αυτών παρουσιάστηκε μια συρραφή από διάφορα πολιτικά μας κείμενα, φωτογραφίες από δημοσιογραφικά ταξίδια στον Λίβανο, σκόρπιες προσωπικές σημειώσεις και – κυρίως – η ενεργή ένταξή μας στον εξ ορισμού ύποπτο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Με λίγα λόγια: αστυνομική σκευωρία και φρονηματική δίωξη. Που, με αρωγό την ελληνική «δικαιοσύνη», οδήγησε αρχικά στην καταδίκη μας σε πολυετή φυλάκιση με τον αντιτρομοκρατικό (και αντισυνταγματικό) νόμο 774. Στην συνέχεια, μετά από ενάμιση χρόνο παραμονής στη φυλακή, πολυήμερες απεργίες πείνας εντός των τειχών, και ένα υπέροχο μαζικό και μαχητικό κίνημα συμπαράστασης των «απ’ έξω», θα επιτευχθεί η αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης, η αποφυλάκισή μας, και αργότερα η πανηγυρική αθώωσή μας όταν θα έχει πια εκλείψει η πολιτική σκοπιμότητα που ήταν και η μοναδική αιτία που επέβαλε όλη αυτήν την εκτρωματική κατασκευή. Στο μεταξύ, βλέπετε, είχε καταποντιστεί η ΝΔ στις εκλογές τον Οκτώβρη του 1981 και ανέτειλε πλέον ο πράσινος ήλιος του ΠΑΣΟΚ.
Δεν αναμοχλεύω το παρελθόν ίσα για να μνημονεύσω μια επέτειο, σημαδιακή μεν για μένα, μα στο κάτω κάτω εντελώς προσωπική και άρα αδιάφορη για την συντριπτική πλειονότητα. Το κάνω κυρίως γιατί, με αφορμή αυτά τα «γενέθλια», ο αναστοχασμός πάνω στα τότε γεγονότα με οδήγησε σε αναπόφευκτες συγκρίσεις με το σήμερα και στα αντίστοιχα συμπεράσματα. Μαύρα και άραχλα δυστυχώς. Για το σήμερα.
Σκεφτόμουν για παράδειγμα πόσο τυχεροί σταθήκαμε που η σκευωρία σε βάρος μας στήθηκε σε μια εποχή όπου δεν υπήρχανε ιδιωτικά κανάλια να αναλάβουνε εργολαβικά το ξέπλυμα της Ασφάλειας και την πλύση εγκεφάλων των τηλεθεατών τους.
Σε μια εποχή όπου οι ημερήσιες εφημερίδες δεν λειτουργούσαν ως μονόχορδα κυβερνητικά φερέφωνα διαπλεκόμενων και μαφιόζικων συμφερόντων αλλά σημαντικό μέρος απ’ αυτές ενημερώνανε πλουραλιστικά τους εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες τους δίνοντας βήμα ακόμα και στις πιο μειοψηφικές απόψεις.
Σε μια εποχή όπου τα δημοκρατικά αντανακλαστικά ήταν σε εγρήγορση, οι αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης στην ημερήσια διάταξη, τα κινήματα στους δρόμους και οι πολίτες με στοιχειώδη αντισώματα απέναντι στην όποια κυβερνητική προπαγάνδα.
Γι αυτό και το κίνημα αλληλεγγύης που ξεκίνησε με πρωτοβουλία οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς βρήκε σε ελάχιστο διάστημα συμπαραστάτες απ’ όλο το δημοκρατικό φάσμα. Με θλιβερή εξαίρεση το ΚΚΕ (που ήδη από τότε προσομοίαζε περισσότερο με κλειστή θρησκευτική σέχτα φανατικών που μισούν ό,τι κινείται έξω από τις γραμμές τους, παρά με κόμμα της αριστεράς), στο πλευρό μας ως μάρτυρες υπεράσπισης στάθηκαν οι πάντες, από μετριοπαθείς κεντρώοι φίλοι μέχρι σύντροφοι από τον αναρχικό χώρο, χτίζοντας ένα πολύχρωμο μέτωπο αντίστασης στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις, που υπήρξε για μας σωτηρία και για το οποίο θα νοιώθουμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Τα αυτονόητα εκείνης της εποχής, περίπου αδιανόητα με τα σημερινά δεδομένα…
Γι αυτό λοιπόν, παραφράζοντας τον αγαπημένο Χρόνη Μίσσιο θα αναφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου «Καλά, εμείς διωχτήκαμε νωρίς». Το μακρινό 1980, και ευτυχώς όχι σήμερα, στα ζοφερά χρόνια της επέλασης των ακροδεξιών «αξιών» και της κυριαρχίας του πιο απόλυτου μιντιακού ψεύδους. Σαράντα χρόνια από τότε, και η δημοκρατία πιο ανύπαρκτη από ποτέ...
Ανάρτηση από: Ισαβέλλα Μπερτράν
Ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο Κ.
