Το πρόσφατο ιατροδικαστικό ολίσθημα, αποδόθηκε από πολλούς σε ρατσιστικά ή κρυφορατσιστικά απωθημένα. Στην πραγματικότητα, η πλειοψηφία εκείνων των νεοελλήνων που το πρωί εμποδίζουν την είσοδο των παιδιών των μεταναστών- προσφύγων στα σχολεία, το απόγευμα χαριεντίζονται με τον Αλβανό ή Πακιστανό γείτονα (το αρσενικό γένος μπαίνει εδώ ενδεικτικά, το ίδιο ισχύει και για την γειτόνισσα). Διότι τον γείτονα τον ξέρεις, οι Άλλοι, οι άγνωστοι είναι το πρόβλημα.
Η ενέργεια λοιπόν του συγκεκριμένου ιατροδικαστή, εντάσσεται σε μιαν συνολικότερη παθογένεια του δημόσιου τομέα. Ο εν λόγω γιατρός, προτού ακόμη ολοκληρώσει την έρευνα του και συντάξει την έκθεση του, βγήκε στην τηλεόραση κι άρχισε με μελοδραματικό ύφος να κάνει βαρυσήμαντες ανακοινώσεις.
Η τάση αυτή, της τηλεοπτικής προβολής και της όσο το δυνατόν μεγιστοποίησης της σημασίας της όποιας ανακοίνωσης, είναι καθολική στο σύνολο του πολιτικού προσωπικού (μέλη κυβέρνησης, βουλευτές, στελέχη κομμάτων, επίδοξους αρχηγούς κλπ).
Και καθώς «ο ελληνικός δημόσιος τομέας δομήθηκε από γενέσεως ελληνικού κράτους πάνω στις προδιαγραφές, τις ανάγκες και τους περιορισμούς του κομματικού κράτους» (*), άρα ο δημόσιος τομέας είναι προέκταση του μηχανισμού εξουσίας και σχεδόν τίποτε περισσότερο, είναι απόλυτα φυσικό κάθε ανώτερος δημόσιος υπάλληλος ή υπάλληλος του ευρύτερου δημόσιου τομέα να υιοθετεί νοοτροπίες και συμπεριφορές των πολιτικών προϊσταμένων τους.
Μια προσεκτική παρατήρηση όσων «υπηρεσιακών παραγόντων» βγαίνουν στην τηλεόραση (το κατ’ εξοχήν μέσον ιδεολογικής επιβολής) αρκεί για του λόγου το αληθές. Οι περισσότεροι έχουν υπουργικό τουλάχιστον ύφος και «στήσιμο», ενώ πάρα πολλοί επαναλαμβάνουν τα ίδια ηλίθια επιχειρήματα των πολιτικών προϊσταμένων τους.
Ένα μικρό παράδειγμα είναι εκείνο το «δίχτυ». που ο πανέξυπνος τότε υπουργός αρμόδιος για τις Συγκοινωνίες, έβαλε να ζωγραφίσουν σε μεγάλες διασταυρώσεις. Και τον τότε Αρχηγό της Τροχαίας που μας διαβεβαίωνε πολύ πολύ σοβαρά από το γυαλί, πως ο οδηγός που θα παραβίαζε κόκκινο σηματοδότη θα τυλίγονταν μαζί με το όχημα του από το «δίχτυ» (προσοχή: το δίχτυ το ζωγραφισμένο στην άσφαλτο) και δεν θα μπορούσε να ξεφύγει.
Ο συγκεκριμένος γιατρός, για να επανέλθουμε στο σήμερα, είναι πιθανόν να τιμωρηθεί, παραδειγματικά ή συμβολικά. Ακόμη όμως και η παραδειγματική τιμωρία του, δεν πρόκειται να νουθετήσει κανέναν. Γιατί η συγκεκριμένη αυθαιρεσία, όπως και όλες οι αυθαιρεσίες δημόσιων λειτουργών, πηγάζουν από τον τρόπο δόμησης, οργάνωσης και λειτουργίας του δημόσιου τομέα.
Κι αυτή η δόμηση, οργάνωση και λειτουργία δεν πρόκειται να αλλάξουν και να τον μεταβάλουν σε όργανο εξυπηρέτησης του κοινωνικού συνόλου αν, πριν απ’ όλα τ’ άλλα, δεν αλλάξει η δομή, ο τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας του πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης.
(*) «Τροπολογώντας την κανονικότητα», http://blogvirona.blogspot.com/2020/02/blog-post_58.html#more
