Γιος του Λουίτζι ενός απλού τραπεζικού υπαλλήλου και της Ρόζα, η οποία ήταν μία απλή νοικοκυρά, ξεκίνησε σχεδόν από το μηδέν. Η πρώτη του σοβαρή δουλειά ήταν οι κατασκευαστικές εταιρίες, όμως το μυαλό του ήταν μπροστά από την εποχή του. Το 1973 ίδρυσε το πρώτο ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι επί ιταλικού εδάφους (TeleMilano), το οποίο ήταν το πρώτο τουβλάκι για την αυτοκρατορία του.
Πέντε χρόνια αργότερα δημιουργεί την Fininvest και με το Canale 5, το Italia 1, το Rete 4,ουσιαστικά φτιάχνει το πρώτο δίκτυο τηλεοπτικών δικτύων σε όλη την Ιταλία (ως αντίβαρο στην κρατική Rai), επεκτείνοντας σταδιακά τον τομέα επιρροής του και σε διεθνή «αδελφά» δίκτυα.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν από τους πρώτους αυθεντικούς ευρωπαίους Μιντιάρχες, ο οποίος μυρίστηκε το χρήμα και την δύναμη, που μπορούσε να εκπορευτεί από αυτά. Αυτή η δύναμη ουσιαστικά έφερε τον «καβαλιέρε» μέχρι την Πρωθυπουργία της χώρας, ως καταληκτικό προορισμό ενός καλά οργανωμένου σχεδίου.
Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως, υπήρξαν κάποιοι περιορισμοί, κάποια όρια. Από το 1985 και για πολλά χρόνια τα τηλεοπτικά δίκτυα ιδιοκτησίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι (με κρατική απόφαση) δεν είχαν την δυνατότητα να μεταδίδουν ειδήσεις και εκπομπές με πολιτικό περιεχόμενο, αφού υπήρχε ο φόβος (για την ακρίβεια, η σιγουριά) πως έχοντας στην κατοχή του τόσα πολλά ιδιωτικά Μέσα, μπορούσε να κατευθύνει τις πολιτικές εξελίξεις σύμφωνα με το προσωπικό του συμφέρον.
Ο όρος «Μπερλουσκονισμός» χρησιμοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια για να περιγράψει περιπτώσεις «Μιντιαρχών» που κάποια στιγμή απέκτησαν πολιτικές φιλοδοξίες και ενεργό πολιτικό ρόλο στην χώρα τους. Χρησιμοποιείται με αρνητικά χροιά, αφού ως έννοια εμπεριέχει και πολιτικά / οικονομικά σκάνδαλα και δικαστικές περιπέτειες.
Στην χώρα μας ταυτίστηκε με την βίαιη είσοδο του Βαγγέλη Μαρινάκη στην μιντιακή ζωή του τόπου, μόνο που η σύγκριση είναι εντελώς ανεπιτυχής. Διότι το επίπεδο συγκεντρωτισμού που έχει επιτύχει μέσα σε ελάχιστα χρόνια ο Έλληνας εφοπλιστής δεν μπορεί να συγκριθεί με ότι πέτυχε μέσα σε ολόκληρες δεκαετίες ο «καβαλιέρε».
Το επίπεδο συγκεντρωτισμού, το ποσοστό ελέγχου (με πολυεπίπεδους τρόπους) του Βαγγέλη Μαρινάκη στην μιντιακή ζωή της χώρας -υπό την ύποπτη και ένοχη κυβερνητική σιωπή- τον καθιστά αυτή τη στιγμή έναν εν δυνάμει Βαρώνο της πληροφορίας στην χώρα. Κι όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό.
Σε μία περίοδο που παραδοσιακοί μιντιακοί Κολοσσοί όπως ο Δ.Ο.Λ. και ο Πήγασος κατέρρευσαν με κρότο και έριξαν ένα μεγαλοπρεπέστατο κανόνι ως θύματα της οικονομικής κρίσης (στην οποία είχαν κι αυτοί μερίδιο ευθύνης) ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποφασίζει να κάνει ένα δυναμικό μπάσιμο στα media, έναν τομέα με ελάχιστα περιθώρια κερδοφορίας με τις παρούσες συνθήκες στην χώρα. Ο λόγος προφανής. Μία επικοινωνιακή ομπρέλα/ασπίδα, με τεράστια χρησιμότητα σε έναν επιχειρηματία με αρκετές ανοιχτές δικαστικές υποθέσεις.
Ξεκινώντας από τον έλεγχο των των Παραπολιτικών και τον ομώνυμο ραδιοφωνικό σταθμό μέσω του προσωπικού του φίλου, Γιάννη Κουρτάκη) και την (αείμνηστη πια) Ελευθερία του Τύπου. Στη συνέχεια, ο Δ.Ο.Λ. γίνεται το πρώτο μεγάλο απόκτημα, με ιστορικούς τίτλους όπως το Βήμα και τα Νέα (και τα ομώνυμα portal τους), τον Βήμα FM 99,5 (που έκλεισε), αλλά και ιστοσελίδες όπως το in.gr. Μαζί και το 70% στο μοναδικό πρακτορείο διανομής τύπου (Άργος).
Σειρά πήρε το Mega Channel και το One Tv και πλέον απέχουμε ελάχιστα από το τυπικό για την συμφωνία για την είσοδο του και στην συνδρομητική τηλεόραση με την εξαγορά της Forthnet και του μπουκέτου καναλιών που αναμεταδίδει.
Αυτό που προκαλεί τεράστια απορία είναι ο ρόλος της κυβέρνησης, αλλά και των τραπεζών σε αυτό το θέμα. Μολονότι από τις 31 Ιανουαρίου είχε λήξει η ρήτρα για δεσμευτικές συζητήσεις ανάμεσα στην εταιρία Alter Ego και την Forthnet και παρότι δύο ακόμα προτάσεις κατατέθηκαν για την εξαγορά της Forthnet (η μία μάλιστα σύμφωνα με συντάκτες του οικονομικού ρεπορτάζ, με πολύ καλύτερους όρους από αυτούς του Βαγγέλη Μαρινάκη), οι τράπεζες τις απέρριψαν ασυζητητί, με το πρόσχημα ότι «οι συζητήσεις θα χρειαστούν χρόνο, μέχρι να προκύψει οριστική συμφωνία»! Κάτι τουλάχιστον αντιδεοντολογικό που ρίχνει ακόμα περισσότερες σκιές.
Σε όλα αυτά προσθέστε την άτυπη χρηματοδότηση και σχέση εξάρτησης δεκάδων Μέσων (εφημερίδες, ιστοσελίδες, ραδιοφωνικοί σταθμοί) με διαφημίσεις και πληρωμένες καταχωρήσεις (τρανό πρόσφατο παράδειγμα η διαφήμιση του Mega σε "ουδέτερα" ή και αντίπαλα με τον Ολυμπιακό, ΜΜΕ) σε μία περίοδο διαφημιστικής ύφεσης, κάτι που διευρύνει την εμβέλεια των Μέσων που βρίσκονται στην σφαίρα επιρροής (κι όχι απαραίτητα ιδιοκτησίας) του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Σε μία καπιταλιστική κοινωνία / εποχή, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι μεμπτό, ούτε καν παράνομο. Ωστόσο, εδώ μιλάμε για μία λαίλαπα. Ένα τρομερό φαινόμενο, που όμοιο του δεν μπορεί να βρει κανείς στην Ευρώπη. Τόσο σε ρυθμούς (σοκαριστικής) εξάπλωσης, όσο και σε βαθμό συγκεντρωτισμού.
Διότι εδώ δεν μιλάμε για έναν απλό πανίσχυρο εφοπλιστή, αλλά για κάποιον με θεσμικό πολιτειακό αξίωμα στον Δήμο Πειραιά, κάποιον με ισχυρές κυβερνητικές προσβάσεις, απόρροια της χρηματοδότησης της προεκλογικής της εκστρατείας, τον ιδιοκτήτη μιας ομάδας με μεγάλο λαϊκό έρεισμα, αλλά κυρίως: έναν Μιντιάρχη που μέσα σε τρία χρόνια έχει στην κατοχή του: δύο κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας, ένα ψηφιακό μπουκέτο που έχει τα αποκλειστικά δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων 8 ομάδων Super League, (τουλάχιστον) δύο ιστορικούς τίτλους εφημερίδων, αμέτρητες ιστοσελίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς, ελέγχει την διανομή εφημερίδων μέσω του μοναδικού πρακτορείου διανομής, ελέγχει την διαφημιστική πίτα με γαλαντόμες καταχωρήσεις μόνο σε φίλια Μέσα και συν τοις άλλοις ελέγχει την χρηματοδότηση των μισών (και πλέον) ομάδων της Super League, μέσω της Nova, ένα έσοδο που στις περισσότερες περιπτώσεις φτάνει στο 70% του ετήσιου τζίρου τους!
Εν ολίγοις; Ελέγχει τα πάντα!
Ένας πρωτοφανής συγκεντρωτισμός στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, ο οποίος μάλιστα δημιουργήθηκε σε χρόνο ρεκόρ, με την απόλυτη ανοχή της κυβέρνησης που παρατηρεί σιωπηλά και αμήχανα (σε βαθμό συνέργειας) την πολυεπίπεδη γιγάντωση ενός επιχειρηματία, ο οποίος προσπαθεί να ελέγξει με κάθε τρόπο τους κανόνες του παιχνιδιού στο οποίο και ο ίδιος συμμετέχει.
Όχι μόνο μέσω της χειραγώγησης των Μέσων, που προβάλλουν πια μόνο θέματα της δικής του αρεσκείας, αποσιωπώντας όσα δεν βολεύουν / συμφέρουν, αλλά κυρίως με τον απόλυτο έλεγχο της πληροφορίας. Πως επιτυγχάνεται αυτή; Με μερικές διαφημίσεις ή με την απειλή για κλείσιμο της κάνουλας, σε όσους βρίσκονται απέναντι.
Κάποιοι μπορούν να υποστηρίζουν ότι στο κέντρο όλων αυτών βρίσκεται ο Ολυμπιακός. Το πρωτάθλημα. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Εδώ μιλάμε για κάτι πολύ μεγαλύτερο, για κάτι που αυτοί που πανηγυρίζουν σε κάθε νέα αγορά του «προέδρου», αδυνατούν να δουν τι κρύβεται από πίσω, και το οποίο επηρεάζει με πολύ πιο άμεσο τρόπο τις ζωές τους, από ένα… πρωτάθλημα.
Το αλαλάζων πλήθος πανηγυρίζει όταν ακούει ότι ο Μαρινάκης παίρνει το Mega, όταν το κόμμα που στηρίζει ο πρόεδρος έρχεται στην εξουσία, όταν ένας δικαστής σε πολύκροτη υπόθεση παραιτείται, όταν οι ελάχιστες εφημερίδες που αντιστέκονται ουρλιάζουν ότι το έντυπο τους δεν διανέμεται επί ίσοις όροις ή αποκλείεται από τις διαφημιστικές καταχωρήσεις.
Η ιστορία έχει δείξει ότι ο συγκεντρωτισμός και κάθε είδους μονοπωλιακή κατάσταση οδηγεί σε επικίνδυνες ατραπούς. Δημιουργεί «εν δυνάμει Θεούς», υπεράνω όλων: των θεσμών, των νόμων, του κράτους. Αυτό το τελευταίο ας το κρατήσουν καλά στο μυαλό τους, αυτοί που του έδωσαν το ελεύθερο να αλωνίζει στην χώρα και να γεμίζει το portfolio του με ό,τι πετράδια του έχουν γυαλίσει σε τιμή κόστους.
Αυτοί θα είναι οι πρώτοι -ως οι πιο αναλώσιμοι- που θα πληρώσουν στο τέλος την νύφη…
Ανάρτηση από: https://www.sdna.gr/
Ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο Κ.
