Του Έκτορα Δ. Κουφοντίνα - Σωτηρόπουλου
Είναι λοιπόν πράγματι ένα ζήτημα η αντιμετώπιση των προσφύγων και σ' αυτό το ζήτημα η στάση μας δεν μπορεί παρά να είναι αλληλέγγυα, ανθρώπινη, μα όχι φιλάνθρωπη. Είναι φυσικό πως θα υπερασπιστούμε τους πρόσφυγες και τα δικαιώματά τους. Ότι θα τους κρύψουμε, ότι θα τους φυγαδεύσουμε, πως θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να τους βοηθήσουμε. Οι κατατρεγμένοι όπου γης οφείλουν να είναι αλληλέγγυοι. Οφείλουν όμως κάποια στιγμή και να πάψουν να είναι κατατρεγμένοι. Διότι αν αναγνωρίσουμε την μετανάστευση σαν απάντηση στην φτώχεια και την προσφυγιά σαν απάντηση στον πόλεμο τότε αυτή είναι η αναγνώριση της ήττας. Η παραδοχή πως οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι πια δεν τους έμεινε άλλο από το να τρέχουν.
«Όπως και να ’ναι ο κόσμος, όσα κι αν έχει στραβά,
έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά»
έστω κι αν μείνω πια μόνος, πάντα θα φεύγω μπροστά»
Η επιστράτευση του επιχειρήματος «ας μείνουν να πολεμήσουν» από τους εθνικιστές γίνεται καταχρηστικά και σε μια επιφανειακή βάση, με μόνη έγνοια «να φύγουν οι ξένοι από την χώρα», αδιαφορώντας και πιθανότατα αγνοώντας την κατάσταση στην Μέση Ανατολή. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι το ίδιο το επιχείρημα είναι λάθος.
Η δική μας θέση πρέπει να είναι πάντα ανεξάρτητη. Να πηγάζει από τις αρχές και τις αξίες μας και όχι να ετεροκαθορίζεται με βάση τον αντίλογο στους εθνικιστές. Και η δική μας θέση, η θέση των μαρξιστών, ήταν πάντα η αντίσταση. Το πάλεμα. Η φυγή από την πρώτη γραμμή, η φυγή από τον τόπο της σύγκρουσης, η λιποταξία, είναι γνώρισμα αλλονών.
Είναι λοιπόν πράγματι ένα ζήτημα η αντιμετώπιση των προσφύγων και σ' αυτό το ζήτημα η στάση μας δεν μπορεί παρά να είναι αλληλέγγυα, ανθρώπινη, μα όχι φιλάνθρωπη. Είναι φυσικό πως θα υπερασπιστούμε τους πρόσφυγες και τα δικαιώματά τους. Ότι θα τους κρύψουμε, ότι θα τους φυγαδεύσουμε, πως θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να τους βοηθήσουμε. Οι κατατρεγμένοι όπου γης οφείλουν να είναι αλληλέγγυοι. Οφείλουν όμως κάποια στιγμή και να πάψουν να είναι κατατρεγμένοι. Διότι αν αναγνωρίσουμε την μετανάστευση σαν απάντηση στην φτώχεια και την προσφυγιά σαν απάντηση στον πόλεμο τότε αυτή είναι η αναγνώριση της ήττας. Η παραδοχή πως οι φτωχοί και οι καταπιεσμένοι πια δεν τους έμεινε άλλο από το να τρέχουν.
Τότε όμως γιατί υμνούμε τον ΕΛΑΣ; Γιατί θαυμάζουμε τους λαούς που πολέμησαν το τέρας του ιμπεριαλισμού και του ναζισμού; Γιατί ακόμα, σήμερα, οι ίδιοι που υπερασπίζονται την προσφυγοποίηση της Συρίας ταυτόχρονα υπερασπίζονται τους «ήρωες στο Κομπάνι» και αλλού, που πράγματι μένουν και πολεμούν;
Περίπου 10.000.000 είναι οι πρόσφυγες που έχουν εγκαταλείψει την Συρία. Περίπου 20.000.000 είναι οι νεκροί του Κόκκινου Στρατού που έπεσαν για να σταματήσουν τον ναζισμό. Όχι με καλύτερο οπλισμό, ή συνθήκες.
Ανάρτηση από: http://anupotaktos.blogspot.gr