Η επίσκεψη του κ. Τσίπρα στη Σμύρνη αποκάλυψε και την αθλιότητα της πολιτικής και τη δορυφοροποίηση της Ελλάδας από την Τουρκία.
Για την πολιτική αθλιότητα, όταν συντρέχουν σκοπιμότητες, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Τα σχόλια που ακολούθησαν την επίσκεψη του πρωθυπουργού περιέγραψαν περίτρανα τις διαστάσεις της.
Στα μέρη όπου λιντσαρίστηκε ο μικρασιατικός ελληνισμός από τις τουρκικές ορδές ο κ. Τσίπρας χαριεντίστηκε, αγκαλιάστηκε και εκδήλωσε τα υπερφίαλα αισθήματά του προς τους διώκτες του ελληνισμού. Δεν επεδίωξε ούτε καν την πολιτική υποκρισία να κάνει μια βόλτα στην προκυμαία όπου «συνωστίστηκαν» οι Έλληνες το ’22 και να πετάξει στη θάλασσα, έστω τυχαία, ένα από τα τριαντάφυλλα που κρατούσε.
Λαό κυβερνά, με ιστορία και μνήμη, και όχι κομματική οργάνωση. Είναι δυστυχώς αμφισβητήσιμο κατά πόσο γνωρίζει τις διαστάσεις της μικρασιατικής τραγωδίας, όταν αγνοεί πολύ πιο πρόσφατα γεγονότα τα οποία, ως πρωθυπουργός, πρέπει να διαχειρίζεται – και εννοώ το casus belli. Για τον Έλληνα πρωθυπουργό το casus belli είναι κάτι της δεκαετίας του ’60!
Όταν αυτή είναι η σχέση του με την ιστορία, γιατί να έχει πρόβλημα και με την πρόταση του ομολόγου του για αναθεώρηση του περιεχομένου των σχολικών βιβλίων;
Υπάρχουν λεπτές αποχρώσεις της κυβερνητικής πολιτικής που εκδηλώνουν τον βαθύτερο πολιτικό ψυχισμό της ανομοιογενούς συλλεκτικότητας που κυβερνά τη χώρα και που στον πυρήνα της διακρίνεται αυταρχισμός και ολοκληρωτισμός. Σε βάθος χρόνου, και αν η πολιτική παρουσία της ομάδας αυτής παραταθεί, η Ελλάδα θα βιώσει καταστάσεις που θα θυμίζουν τη δεκαετία του ’60.
Εξίσου σημαντικό στοιχείο με την πολιτική αθλιότητα είναι και η δορυφοροποίηση της χώρας από την Τουρκία. Από την κρίση του 1987 και την αναιτιολόγητη προσέλευση της Ελλάδας στο Νταβός (όπου αναγνωρίστηκαν ελληνοτουρκικές διαφορές) μέχρι σήμερα, υπάρχει μια συνεχής διολίσθηση προς τις τουρκικές θέσεις η οποία οδηγεί μαθηματικά σε «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την Τουρκία.
Ο μόνος λόγος που –προς το παρόν– περιορίζεται αυτή η πορεία, είναι η συμμετοχή της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αντί να επιδιώκεται η αποχώρηση από την Ευρωζώνη πρέπει επιμόνως να γίνεται προσπάθεια συμμετοχής σε ό,τι πιο συνεκτικό δημιουργείται στον ευρωπαϊκό χώρο. Διαφορετικά, το τέλος είναι νομοτελειακό.
Ασφαλής οδηγός προς αυτήν την πορεία δορυφοροποίησης είναι το «άνοιγμα φιλίας» Ελλάδας και Τουρκίας, το οποίο άρχισε την περίοδο που οι δύο χώρες επλήγησαν από σεισμούς και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Επιχειρείται δε να παρουσιαστεί ως μονόδρομος. Οι δηλώσεις κυβερνητικού στελέχους είναι χαρακτηριστικές. Ο πολιτικός νους τους δεν βλέπει άλλη λύση πέραν της παράδοσης ή του πολέμου.
Η σημερινή κυβέρνηση ακολουθεί την πολιτική προκατόχων της, κυρίως του Γιώργου Παπανδρέου, πιστεύοντας στη δύναμη των θεατρινισμών. Ζεϊμπέκικο, μπουζούκι, λουλούδια και πολύς λόγος για φιλία, λες και συναγωνίζονται σε υποκρισία οι μεν τους δε. Η πολιτική αυτή απέτυχε διότι όχι μόνο δεν έλυσε κανένα πρόβλημα αλλά επιδείνωσε το status όλων των ζητημάτων που κατά καιρούς έθεσε η Άγκυρα. Και εδραίωσε στην Τουρκία την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι μια φοβισμένη χώρα την οποία, αρκεί να απειλήσεις για να έχουν αποτέλεσμα οι διεκδικήσεις σου.
Το ταξίδι του κ. Τσίπρα στη γειτονική χώρα επιφύλαξε νέες εκπλήξεις σ’ αυτήν την σταδιακή διολίσθηση προς τη δορυφοροποίηση.
Η Τουρκία είναι από τις χώρες που δημιούργησαν το προσφυγικό. Και ως πρωταρχική αιτία (συμμετείχε και βοήθησε τις δυνάμεις που αμφισβήτησαν και επιδίωξαν να ανατρέψουν τον Άσαντ), και στη σημερινή του μορφή. Ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι αυτός και η χώρα που δημιούργησε το προσφυγικό, δηλαδή η Τουρκία, θα μπορέσουν να το λύσουν μόνοι τους. Αποκοινοτικοποιεί, δηλαδή, ένα πρόβλημα το οποίο είναι διεθνές και μόνο μέσα στο πλαίσιο της Ένωσης, αν όχι του ΟΗΕ, θα μπορούσε να βρει λύση, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που υπάρχουν.
Η κοινοτικοποίηση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων ήταν πάγια πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και έδωσε στην Αθήνα δυνατότητες διαχείρισής τους. Η αποκοινοτικοποίηση θα δυσχεράνει περισσότερο τα πράγματα.
Η Τουρκία ελάχιστα ενδιαφέρεται για το προσφυγικό πρόβλημα όπως το αντιλαμβάνονται η Ελλάδα και η Ευρώπη. Επιδιώκει, ουσιαστικά, να κερδίσει την ελεύθερη διακίνηση των Τούρκων πολιτών στην Ευρώπη, να κάνει βήματα προς την ευρωπαϊκή της πορεία διότι έχει απομονωθεί πολιτικά, αλλά κυρίως επιδιώκει να εμπλέξει την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ στη συριακή κρίση. Το πώς, είναι πασιφανές.
Για να περιοριστεί το προσφυγικό πρόβλημα θα πρέπει, κατά την Άγκυρα, να κλείσει η δίοδος των προσφύγων από τη Συρία προς την Τουρκία.
Και η δίοδος αυτή είναι ακριβώς εκείνα τα 98 χιλιόμετρα τα οποία επιδιώκουν να ελέγξουν οι Κούρδοι για να ενοποιήσουν τα συριακά τους καντόνια. Μια διεθνής παρουσία στην περιοχή θα ανακούφιζε την Άγκυρα. Αλλά η πρόταση συναντά την άρνηση των ΗΠΑ. Η Ευρώπη μόνη της δεν μπορεί να κάνει τίποτε.
Στην κοινή συνέντευξη που παραχώρησαν στους δημοσιογράφους, οι δύο πρωθυπουργοί ρωτήθηκαν και για τα ζητήματα που εγείρει, μονομερώς, η Τουρκία στο Αιγαίο. Ήταν το σημείο που ο κ. Νταβούτογλου εγκατέλειψε το πονηρό, μειλίχιο, ανατολίτικο ύφος του και ήταν απόλυτος. «Αυτό που ονομάζεται εναέριος χώρος, είναι αμφισβητούμενες περιοχές», είπε.
Αλλά η αποθέωση ήρθε όταν μίλησε για το casus belli. Ζήτησε να εγκαταλείψει η Ελλάδα το δικαίωμα που της παρέχει το Διεθνές Δίκαιο να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια για να άρει και η Τουρκία την απειλή πολέμου! Βεβαίως ο Έλληνας πρωθυπουργός περιορίστηκε σε ψελλίσματα, αφού δεν γνώριζε καν το χρόνο που η Τουρκία δήλωσε ότι επέκταση των χωρικών υδάτων αποτελεί αιτία πολέμου.
Η Τουρκία βρήκε την ευκαιρία με το προσφυγικό να εγγράψει –παρουσία μάλιστα και του ΝΑΤΟ– το σύνολο των ζητημάτων που μονομερώς εγείρει κατά της Ελλάδας ως διαφορές.
Τις προηγούμενες της επίσκεψης Τσίπρα στη Σμύρνη ημέρες, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου είπε παρουσία του Έλληνα ομολόγου του Νίκου Κοτζιά πως δεν έχει σημασία ποιος θα σώσει τους πρόσφυγες αν καταφύγουν σε ελληνικά νησιά τα οποία αμφισβητεί η Άγκυρα, επικαλούμενος ανθρωπιστικούς λόγους. Ο κ. Κοτζιάς δεν απάντησε, και απέδωσε τη σιωπή του σε μεταφραστική αδυναμία.
Με τη δήλωσή του αυτή ο Τούρκος επίσημος αμφισβήτησε το δικαίωμα της Ελλάδας να ενεργήσει σε εδαφική της επικράτεια. Και απάντηση δεν πήρε.
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν και στην ελληνική κοινή γνώμη και στην σκεπτόμενη τουρκική και οι χαριεντισμοί των δύο πρωθυπουργών, αλλά κυρίως τα τριαντάφυλλα που διένειμαν στις γυναίκες δημοσιογράφους λόγω της Ημέρας της Γυναίκας. Η συγκυρία για την θεατρινίστικη αυτή ενέργεια, αλλά και για το πιο ουσιαστικό, τη συμφωνία συνεργασίας των κρατικών πρακτορείων ειδήσεων, ήταν εντελώς ακατάλληλη. Λίγες ημέρες πριν η τουρκική κυβέρνηση έθεσε υπό έλεγχο τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα, και γενικώς ασκεί τόσο ασφυκτική πίεση στα μέσα ενημέρωσης, που θυμίζει πολύ αυταρχικά καθεστώτα.
Ούτε με αυτό έχει πρόβλημα ο «αριστερός» κ. Τσίπρας;
Ανάρτηση από: http://www.anixneuseis.gr
