Υπάρχει μια γελοιογραφία που πολύ αρέσει και συνεχώς παρουσιάζεται στις περισσότερες ελληνικές ιστοσελίδες, σ’ αυτές τουλάχιστον που εναντιώνονται στα μνημόνια και τις μνημονιακές κυβερνήσεις.
Δείχνει την Ευρώπη σαν πειρατική γαλέρα, με καπετάνισσα τη Μέρκελ κι όλους τους λοιπούς ευρωπαίους ηγέτες σαν το «τσούρμο» της. Λοστρόμος ή ύπαρχος εμφανίζεται ο Σόϊμπλε, με καπέλο και σπαθί εποχής, με καλύπτρα στο ένα μάτι και ύφος πραγματικά γελοίο.
Σε αντίθεση ωστόσο με την κόρη του παπά που έγινε καγκελάριος, ο Σόϊμπλε έχει στην πραγματικότητα το ύφος και την συμπεριφορά ενός πρώσου «γιούγκερ» αριστοκράτη. Και δεν θα προκαλούσε έκπληξη αν, στο γενεαλογικό του δέντρο ανακαλύπτονταν κάποιος «φον».
Η κάστα των παλιών αυτών γαιοκτημόνων, βρέθηκε να είναι η ραχοκοκαλιά της γερμανικής καπιταλιστικής ολιγαρχίας, αλλά και η ραχοκοκαλιά του πρωσικού ιμπεριαλισμού από τα μέσα του 19ου αιώνα και συνεχίζει στις μέρες μας.
Σαν γνήσιος «γιούνκερ», ο Σόϊμπλε περιφρονεί βαθειά όλους τους προσκυνημένους και δεν διστάζει να τους εκθέτει και να τους ρεζιλεύει δημόσια, πολλές φορές μάλιστα χωρίς λόγο.
Σήμερα βέβαια υπάρχει λόγος ή μάλλον λόγοι. Ο πρώτος είναι οι γερμανικές εκλογές. Οι γιούνκερς έχουν εκπολιτισθεί πλέον, δεν ξιφομαχούν και δεν χαρακώνουν τα πρόσωπα τους με σπαθιές. Ούτε διοικούν τα SS και την Βέρμαχτ δίνοντας κοφτές διαταγές. Τώρα συμμετέχουν κανονικά στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, τηρώντας ευλαβικά τους κανόνες του.
Ο δεύτερος λόγος είναι ο ανταγωνισμός τους με την αμερικανική υπερδύναμη. Το ελληνικό πρόβλημα και η ίδια η Ελλάδα χρησιμοποιούνται σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό σαν μέσο πίεσης του ενός προς τον άλλο. Ήδη, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Τζόν Μπάιντεν, σε αντίθεση με την μάλλον χλιαρή τακτική του Ομπάμα, ζητά ωμά και απερίφραστα την παραγραφή του ελληνικού χρέους, απαραίτητο όρο όπως λέει για την οικονομική ανόρθωση της Ελλάδας, επισημαίνοντας πως μια ισχυρή Ελλάδα είναι απαραίτητη για την σταθερότητα της περιοχής κλπ κλπ.
Η ανοιχτή λοιπόν και από τα «αριστερά» επίθεση του Σόιμπλε στον Τσίπρα είναι μια υπενθύμιση πως είναι αναλώσιμος όπως και οι προκάτοχοι του. Δεν είναι πολύς καιρός άλλωστε, που πάλι ο Σόιμπλε αποκάλυψε πως αυτός έριξε τον Σαμαρά, θυμίζοντας σε όλους τους ενδιαφερόμενους ποιος κάνει κουμάντο.
Στην ίδια κατεύθυνση θα πρέπει να δει κανείς και τις τελευταίες δηλώσεις Σόιμπλε, όπου από την μια αδειάζει τον Τσίπρα κι από την άλλη επαινεί τον Τσακαλώτο, μια άνευ προηγουμένου δηλαδή ανάμιξη στις εσωκομματικές διαμάχες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσίπρας πάλι και η ομάδα του, έχουν δύο βασικά προβλήματα να λύσουν. Το πρώτο, που το κληρονόμησαν από τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, είναι να μπορέσουν να προφυλάξουν, να διατηρήσουν με κάθε τρόπο το «βαθύ κράτος», το σύμπλεγμα των κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων που αποτελούν την σταθερή βάση αυτού του συστήματος. (2)
Αρνούνται λοιπόν πεισματικά να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις και περιστολή του σπάταλου κράτους, συνταγή που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια η Πορτογαλία (3), κατορθώνοντας να περιορίσει την ανεργία και να αυξήσει τα δημόσια έσοδα. Αντίθετα, προχωρούν σε μαζικούς διορισμούς «ημετέρων» διευρύνοντας τη βάση του πολιτικού συστήματος.
Το δεύτερο είναι να διατηρήσουν τα προνόμια και το καθεστώς ύπαρξης της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου. Κι αυτό, όπως και το πρώτο, είναι μια «πατάτα που καίει», καθώς στους κόλπους αυτής της ολιγαρχίας έχουν ξεσπάσει άγριοι ανταγωνισμοί.
Πολύ πριν την κόντρα Σαββίδη – Μαρινάκη για το MEGA, στην «Καθημερινή» της Κυριακής 21/5/17 δημοσιεύθηκε κύριο άρθρο με τίτλο «Και χρέη και θράσος», όπου κατηγορούσε «μια ομάδα κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών» που «λεηλάτησε τη χώρα επί δεκαετίες, ήλεγξε τις προμήθειες σε κρίσιμους τομείς και διέφθειρε το πολιτικό σύστημα. Ορισμένοι εξ αυτών βρέθηκαν στη φυλακή, άλλοι χρεοκόπησαν. Απομένει όμως μια κάστα που συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα τον καιρό της κρίσης». Τους χρεώνει μάλιστα το παιχνίδι της υποστήριξης της δραχμής και των απειλών για φυγή των κεφαλαίων τους από τη χώρα, γιατί φέρεται άσχημα στους επιχειρηματίες. Και καταλήγει λέγοντας ότι, «θα ήταν καλό, πριν τα πουν ή τα κάνουν όλα αυτά, να φέρουν τα χρήματα τους από το εξωτερικό για να πληρώσουν τα χρέη τους στο εσωτερικό».
Από την άλλη, η ομάδα Τσίπρα έχει ένα μοναδικό προσόν (που όμως είναι και το μοναδικό της προσόν). Μπορεί να κρατά την κοινωνία σε καταστολή. Οι μόνοι που θα μπορούσαν να προκαλέσουν και στο παρελθόν με την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου προκάλεσαν κοινωνική αναταραχή, οι συνδικαλιστές των κρατικών και ημικρατικών επιχειρήσεων, έχουν ενσωματωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά δεν έχουν κανένα σκοπό να επαναλάβουν τις διαμαρτυρίες του 2011.
Οι συνδικαλιστές της ΝΔ από την άλλη, είναι ανίκανοι να προκαλέσουν κοινωνικές διαμαρτυρίες και μάλλον δεν το θέλουν ούτε οι ίδιοι, ούτε η ηγεσία του κόμματος τους. Και μάλλον πράττουν σωστά για το συμφέρον της καθεστηκυίας τάξης, αφού δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι θα μπορούσαν να ελέγξουν οποιαδήποτε γενικευμένη κοινωνική αναταραχή.
Επομένως δεν είναι η έλλειψη «οργανωτικών δομών» που καθιστά την δυσαρέσκεια «μια ιδιωτική υπόθεση» όπως η βαθυστόχαστη ανάλυση του ΒΗΜΑτος διατείνεται (4), αλλά η ανημπόρια των υπόλοιπων πολιτικών κομμάτων και κυρίως της ΝΔ, αλλά και ο φόβος τους μπροστά σε οποιαδήποτε κοινωνική αναταραχή και κινητοποίηση.
Απ’ αυτή την άποψη, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με την ομάδα Τσίπρα επικεφαλής, είναι η καλύτερη που μπορούν να έχουν τόσο η εθνική μας ολιγαρχία όσο και οι ξένοι επικυρίαρχοι, οι «δανειστές» όπως αποκαλούνται ευσχήμως από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Είναι λοιπόν μάλλον σίγουρο πως θα μακροημερεύσει, εκτός αν συμβεί κάποιο ατύχημα.
Ένα τέτοιο ατύχημα θα μπορούσε να προκληθεί και από την αλαζονική συμπεριφορά του «γιούνκερ» Σόιμπλε, ο οποίος τεντώνει επικίνδυνα το σχοινί πιστεύοντας ότι είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ένα παρόμοιο λάθος, από έναν άλλον «γιούνκερ», τον Κάιζερ Γουλιέλμο πριν από εκατό ακριβώς χρόνια, προκάλεσε το μεγαλύτερο κύμα κοινωνικής αμφισβήτησης και αναταραχής σε παγκόσμια κλίμακα.
Και σαν η Ιστορία να μας ειρωνεύεται, υπάρχει μια σημαντική ομοιότητα της Ελλάδας με την Ρωσία των αρχών του 20ου αιώνα. Όπως η τότε Ρωσία, έτσι και η σημερινή Ελλάδα είναι ο αδύνατος κρίκος στην αλυσίδα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος.
Εκείνο που λείπει φυσικά σε σχέση με το μακρινό εκείνο παρελθόν, είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, η πολιτική ομάδα που θα μπορέσει να προτείνει τις σωστές λύσεις, γύρω από τις οποίες θα συσπειρωθεί η υπόλοιπη κοινωνία. Μπορεί λοιπόν ο κ. Σόιμπλε να παίζει άφοβα το σουραύλι του, αναγκάζοντας όλους τους τζουτζέδες της πολιτικής μας σκηνής να χορεύουν για να τον διασκεδάσουν.
1) Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του ΑΝΤ1 Γ.Παπαδάκη, ο σόιμπλε «ζηλεύει» την Ελλάδα που έχει τόσο μεγάλο εμπορικό στόλο και θέλει να φοβίσει τους Έλληνες εφοπλιστές και να τους αναγκάσει να μεταφέρουν τα καράβια τους στη Γερμανία, όπου το καθεστώς φορολόγησης των πλοίων είναι σαφώς μικρότερο.
Στην ίδια κατεύθυνση της «ζήλειας» κινήθηκε και η ανακοίνωση της Ένωσης Ελλήνων εφοπλιστών, αφήνοντας όμως και αιχμές προς την ελληνική κυβέρνηση, να μην τολμήσει να συμμορφωθεί στις απαιτήσεις Σόιμπλε, γιατί τότε πραγματικά θα μετακομίσουν σε άλλες χώρες.
2) Γ.Δεληβοριά «Αναζητώντας την έξοδο από το τούνελ» http://blogvirona.blogspot.gr/2017/04/blog-post_53.html#more
4) «Γιατί η Αριστερά δεν φοβάται τον λαό». Το ΒΗΜΑ της Κυριακής 11/6/17
