Η νομιμοποίηση της βαρβαρότητας δεν μπορεί να είναι Λύση!

Του Σόλωνα Αντάρτη

Το έκτρωμα της διζωνικής είναι το πολιτικό Άουσβιτς στο οποίο επιθυμούν πολλοί να μας δουν ως πειθαναγκασμένα πειραματόζωα. Όσα παραμύθια, αφηγήσεις και αναθεωρητισμούς και εάν επικαλεστούν το ΔΗΣΑΚΕΛ και η διζωνική νομενκλατούρα η αλήθεια είναι αδύνατον να κρυφτεί:
Η λύση διζωνικής ομοσπονδίας αποτελεί την νομιμοποίηση της βαρβαρότητας και την επιβολή του νόμου της ζούγκλας επί του συνόλου του λαού μας. Ιδιαίτερα όμως στοχεύει στον πειθαναγκασμό των Ελλήνων της Κύπρου σε ένα νέο κράτος που τα θεμέλια του θα είναι κτισμένα πάνω στον βιασμό κάθε έννοιας αξιοπρέπειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η διζωνική είναι η κατά Ελύτη βαρβαρότητα:

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.» (1)

Η διζωνική δεν είναι ούτε οδυνηρός συμβιβασμός ούτε και βιώσιμη λύση διότι στηρίζεται σε ένα αισχρό υπόβαθρο.
Η διζωνική εδράζεται στην αποδοχή – εκ μέρους των υποστηρικτών της – ότι «Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη, Ισότητα και Ελευθερία» και ότι ο εκάστοτε ισχυρός μπορεί να δημιουργήσει το δικό του «Δίκαιο». Αυτή η διαστρέβλωση ονομάζεται "πολιτικός ρεαλισμός" από τους λάτρεις της Βαρβαρότητας!
Αποδοχή της διζωνικής σημαίνει και την αποδοχή ότι ο εκάστοτε ισχυρός μπορεί να:

• Εισβάλλει όπου και όποτε θέλει
• Σκοτώνει όποτε θέλει, όποιον θέλει
• Βιάζει κατά συρροή όποιαν θέλει
• Προσφυγοποιεί όσον πληθυσμό θέλει και όπου θέλει
• Εποικίζει περιοχές με όποιους θέλει και όποτε θέλει
• Αλλοιώνει τον χαρακτήρα, τον πολιτισμό, την γεωγραφία και τον πληθυσμό όποιας περιοχής θέλει
• Δημιουργεί κρατικές δομές όπου και όποτε θέλει
• Στοχοποιεί συλλογικά ολόκληρες ομάδες ανθρώπων και λαούς καταδικάζοντας τους στα Άουσβιτς και τα Γκουαντανάμο
• Καταργεί κάθε αίσθηση δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κάθε κατάκτηση της ανθρωπότητας από την Magna Carta και εντεύθεν

Η υποκρισία που είναι δομημένη στη βάση της υποστήριξης της διζωνικής ξεγυμνώνεται παντελώς όταν προταχθεί ενώπιον των αισχρών υποστηρικτών της το παράδειγμα της Χιτλερικής Γερμανίας. Με βάση την νοοτροπία και το σκεπτικό των απανταχού διζωνιστών οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρους θα έπρεπε να είχαν αποδεχθεί τα «τετελεσμένα των εισβολών και των κατοχών και να είχαν δεχθεί τους οδυνηρούς συμβιβασμούς αυτών». Στην Κύπρο έχουμε το θλιβερό φαινόμενο των διζωνιστών οι οποίοι κατηγορούν άλλους για να κρύψουν τις φιλοφασιστικές τους πομπές και την αποδοχή της επιστροφής της ανθρωπότητας στην «μία από τις πολλές αλήθειες, αυτή του Χίτλερ».
Η νομιμοποίηση εκ μέρους μας αυτού του εκτρώματος είναι και η εγγύηση ότι θα πάψουμε να υπάρχουμε ως κράτος και ως Σύλλογος ελεύθερα σκεπτόμενων και συναθροιζόμενων πολιτικών όντων. Η νομιμοποίηση της διζωνικής είναι η εγγύηση ότι θα πάψουμε να υπάρχουμε ως ελεύθερα ανθρώπινα όντα και ότι θα υποβιβάσουμε τον εαυτό και το σύνολο μας σε κάτι λιγότερο. Είναι η εγγύηση των σφαγών του μέλλοντος. Η αδικία που εμπεριέχει είναι η βεβαιότητα του φονικού μίσους που θα αιματοκυλίσει το νησί μας.
Οπότε τι πράττουμε; Οι ποιητές είναι με το μέρος μας:

«Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό. Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.» (1)

Όχι στην νομιμοποίηση της βαρβαρότητας!

~~~~~~~~~~~~
Υστερόγραφον: Και οι μουσουργοί είναι με το μέρος μας. Απαρατήρητο πέρασε στην πλειονότητα του λαού ότι στην μεγάλη συναυλία προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη το τελευταίο τραγούδι πριν από την αποθέωση του στην διεύθυνση της ορχήστρας στην «Άρνηση» ήταν το «Χρυσοπράσινο φύλλο». Όπως ένας φίλος προ τριών δεκαετιών έλεγε:
«Λίγοι φίλοι και λίγη καλή μουσική μπορούν να μειώσουν την απόσταση Αθήνας – Λευκωσίας»
Στώμεν Καλώς και δεν είμαστε μόνοι

{Το βίντεο διαρκεί 9 περίπου λεπτά. Αξίζει να το δείτε}

Πηγές – Σημειώσεις
------------------------
1. Από την συνέντευξη του Οδυσσέα Ελύτη στη Σούλα Αλεξανδροπούλου, «Η Καθημερινή», 2/11/1975

Ανάρτηση από:  http://geromorias.blogspot.gr

αα