Το Διζωνικό Έκτρωμα και τα Παιδιά του Κόσμου

Του Σόλωνα Αντάρτη

Με την ευκαιρία της ημέρας των προσφύγων από ένα προσφυγόπουλο της Κύπρου…

Η προσφυγιά με χάραξε. Σφυρηλάτησε την προσωπικότητα μου από πολύ νωρίς. Η εμπειρία καθόρισε σε τεράστιο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο. Λειτούργησε σαν ένα λογισμικό πρόγραμμα το οποίο χαράκτηκε στον εσωτερικό μου «σκληρό δίσκο» το οποίο επαναπρογραμμάτισε ολόκληρο τον οργανισμό μου. Η προσφυγιά και ο ελληνικός πολιτισμός μου ήταν και είναι δύο κύρια οχήματα με τα οποία προσμετρώ την πραγματικότητα. Και η δική μου Οδός και Τρόπος.

Ως έφηβος δεν είχα ιδέα τι ήθελα να γίνω. Ακόμη και αυτό το καθόρισε η προσφυγιά και η οικονομική ένδεια των γονιών μου. Έγινα δάσκαλος διότι ήταν η μοναδική σπουδή την οποία θα μπορούσα να ακολουθήσω χωρίς να επιβαρυνθούν. Η δουλειά ταίριασε με τον χαρακτήρα μου και έγινε η δεύτερη μου φύση. Είμαι δάσκαλος στη μισή μου ζωή. Έλληνας, πρόσφυγας, δάσκαλος… Με ό,τι κουβαλεί η κάθε λέξη χωριστά και όλες μαζί. Και με κοινή συνισταμένη και συζευκτική Δύναμη την λέξη που χαλά το τέρας: Άνθρωπος!

Ως δάσκαλος δίδαξα αυτό το τέταρτο του αιώνα σε παιδιά από τα πέρατα της οικουμένης. Παιδιά από την κατεχόμενη Κύπρο, την Ελλάδα, την Τουρκία, το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, την Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράν, την Ιορδανία, τον Λίβανο, την Σρι-Λάνκα, την Γκάνα, το Κόγκο, την Κίνα, την Ρωσσία, την Γεωργία, την Αρμενία, το Καζακσταν, τη Βουλγαρία, την Ουκρανία, την Μολδαβία,  την Λευκορωσσία. τη Ρουμανία, την Τσεχία, τις ΗΠΑ, όλα παιδιά του κόσμου. Όλα αυτά τα παιδιά είχαν και έχουν μία θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα της Κυπριακής δημοκρατίας. Χωρίς καμία διάκριση.

Στα πρόσωπα τους έβλεπα πάντοτε τον εαυτό μου. Πολλά από αυτά ήταν πρόσφυγες σαν και μένα, άλλα οικονομικοί μετανάστες., άλλα μετανάστες από μέρη μακρινά χωρίς ρίζες στον τόπο μας.  Στην επαφή μου μαζί τους πάντοτε φρόντιζα τον μικρό Σόλωνα που έβλεπα μέσα τους. Μακριά από την πικρία του ίδιου Σόλωνα για τις διακρίσεις που υπέστη ως προσφυγόπουλο στην ίδια του την πατρίδα πρόσφερα σε κάθε παιδί την ίδια φροντίδα που πρόσφερα και στα παιδιά του δικού μου τόπου, την ίδια φροντίδα που πρόσφερα στις κόρες μου. Αυτό επιτάσσει ο Άνθρωπος, ο Έλληνας, ο πρόσφυγας, ο δάσκαλος που συνθέτουν το ποιος είμαι.

Δεν χρειάστηκα καμία κυβερνητική πολιτική «ενάντια στον ρατσισμό», καμία χρηματοδοτούμενη ΜΚΟ για να μου μάθει την φιλοξενία και την ανθρωπιά. Φρόντισαν γι ‘αυτό η μάνα και η γιαγιά μου που κάθε πρωτοχρονιά έκοβαν κομμάτια της βασιλόπιτας για τον «Ξένο» και τον «Φτωχό». Τα ανοικτά σπίτια των παιδικών μου χρόνων και το Κέρασμα ως τρόπος ζωής για κάθε «ασθενή και οδοιπόρο» που τύγχανε να περνά από την φτωχογειτονιά ήταν ουσιαστικότερα μαθήματα ζωής από κάθε πολιτικάντη λιμοκοντόρο.

Στην πορεία συμμετείχα σε διάφορες συγκρούσεις για να προστατευτούν αυτά τα παιδιά. Συγκρούσεις με διευθυντές που τα μείωναν, με το υπουργείο που τους συγκάλυπτε, με ρατσιστές και ρατσίστριες εκπαιδευτικούς και γονείς ακόμη και σωματικές συγκρούσεις στο δρόμο με αγνώστους οι οποίοι είπαν σε μαθητή μου : «Να φύεις να πάεις στον τόπο σου»! Κάθε φορά το μέτρο ήταν οι επιταγές του πολιτισμού μου και τα προσωπικά μου βιώματα. Και το τραγούδι που μου χτέρνει την ψυχή από την πρώτη φορά που το άκουσα:

Κάποτε θα `ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένεΈχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένεΚάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=1130

Δεν αισθάνομαι καμία ιδιαίτερη περηφάνια για αυτή την πορεία. Την δουλειά μου κάνω, τον όρκο που δεν έδωσα την ημέρα της αποφοίτησης μου τιμώ. Μάρτυς μου ο συν-άδελφος που στεκόταν δίπλα μου στην καταφατική μας άρνηση της τελετουργίας. Δεν χρειαζόταν να ορκιστούμε για να πράττουμε τα αυτονόητα.

Τα αυτονόητα έπαψαν πια να είναι τέτοια. Και έτσι στον νέο αιώνα συζητείται σήμερα μία λύση για την πατρίδα μου η οποία θα υποβιβάζει συμπατριώτες μου σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας χωρίς σχολεία που να διδάσκουν στην μητρική τους γλώσσα. Οι δηλώσεις του Αττιλάρχη για το ότι στο «βόρειο συνιστόν κρατίδιο» της Ενωμένης Κυπριακής Μπανανίας δεν θα λειτουργούν ελληνικά σχολεία δεν έχουν διαψευσθεί από κανέναν αλλά ούτε και προκάλεσαν την μήνιν των συναδέλφων μου και των συνδικαληστών με «ήτα».

Κάθε χρόνο εδώ και πέρα από μία δεκαετία συμπληρώνω το ατομικό μου πληροφοριακό δελτίο – το έντυπο που κάθε δάσκαλος συμπληρώνει προς το τέλος της χρονιάς – στο λήμμα Δ. Δυσκολίες-Προβλήματα περίπου ως εξής:
«Η Κατοχή. Η αναξιοκρατία στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Η αντίφαση της προωθούμενης ρατσιστικής λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με τους στόχους της Παιδείας. Η απουσία ολοκληρωμένης πολιτικής για την εισδοχή και την οικονομική ένταξη αλλοδαπών ή/και μεταναστών. Η υποταγή της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου σε πολιτικές ασύμβατες με τους στόχους της Παιδείας»

Ως Άνθρωπος, ως Έλληνας, ως Πρόσφυγας, ως Δάσκαλος διεκδικώ το δικαίωμα μου να ζω και να διδάσκω σε μία ευνομούμενη πολιτεία στην οποία οι μαθητές μου και εγώ δεν θα διαχωριζόμαστε από ρατσιστικούς νόμους. Δεν επιθυμώ να ζήσω σε έναν τόπο όπου ο ρατσισμός θα είναι ο ανώτερος νόμος του κράτους. Θα αντισταθώ με όλες μου τις δυνάμεις σε μία τέτοια εφιαλτική προοπτική. Και με όλα τα μέσα!

Μετά τη λύση επιθυμώ η πρώτη μου μετάθεση να είναι στο ελληνικό δημοτικό σχολείο Κερύνειας.

Απαντήστε μου λοιπόν  οπαδοί της «όποιας λύσης» και εθελόδουλοι υπηρέτες του διζωνικού ρατσισμού μέσα και πέριξ του ΔΗΣΑΚΕΛ εάν θα μπορώ. Εάν η απάντηση σας είναι όχι να την χέσω για λύση σας γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές!

Ανάρτηση από: http://cyprus.indymedia.org