Του Πάνου Πολυζωίδη
Τίποτε δεν είναι τόσο απλό όσο θα ήθελαν ορισμένοι να μας το παρουσιάσουν. Η εμπλοκή του ονόματος κορυφαίου υπουργού και αρχηγού κόμματος στις έρευνες για σοβαρότατη ποινική υπόθεση και η καταγγελλόμενη στοχοποίηση εκ μέρους του διακεκριμένου επιχειρηματία δηλητηριάζουν μία ήδη επιβαρυμένη δημόσια ζωή. Πάνος Καμμένος και Βαγγέλης Μαρινάκης συγκρούονται ανοικτά πλέον και το εύκολο είναι να διαγνώσουμε την αμοιβαία προσωπική τους αντιπάθεια. Μόνο που αυτό αποκαλύπτει μόνο μία πτυχή της υπόθεσης...
Κατ' αρχάς, κάποιες παραδοχές υπό την αίρεσιν των οποίων θα πρέπει να επιχειρήσουμε οποιαδήποτε ανάλυση.
• Οι συνομιλίες του αξιωματικού του Λιμενικού με τον κατάδικο Μάκη Γιαννουσάκη που βγήκαν στη δημοσιότητα έχουν υποστεί επεξεργασία, είναι υλικό μονταρισμένο, άρα πιθανόν να μην αποδίδουν το πλήρες νόημα των λεγομένων από τους δύο συνομιλητές.
• Το υλικό είναι παρανόμως κτηθέν, άρα δεν μπορεί να αξιοποιηθεί δικονομικά.
• Η δημοσίευση των συνομιλιών έγινε από ΜΜΕ φιλικά προς το Βαγγέλη Μαρινάκη, τον επιχειρηματία ο οποίος φέρεται θιγόμενος από τα αναφερόμενα στις υποκλοπές, δεδομένου πως εμφανίζεται θύμα επιχείρησης ενοχοποίησης. Αυτό δεν ακυρώνει αυτομάτως τις καταγγελίες, αλλά θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν στη διαδικασία του ελέγχου της βασιμότητάς τους, καθώς και της αξιολόγησης του επιλογής του χρόνου δημοσίευσής τους.
• Εκ των πραγμάτων, η αξιοπιστία των οποιωνδήποτε ισχυρισμών του Γιαννουσάκη ελέγχεται. Σε άλλες συνομιλίες που είδαν το φως της δημοσιότητας και δεν είναι προϊόν υποκλοπής, ο ίδιος μοιάζει να λέει διαφορετικά την ιστορία του. Μπορεί κανείς βάσιμα να υποθέσει, ότι φυλακισμένος, υπό την πίεση της πρωτόδικης καταδίκης σε ισόβια και με την ελπίδα της έφεσης, είναι διατεθειμένος να πει οτιδήποτε εκτιμά πως θα τον βοηθήσει, ανάλογα με το τι πιστεύει πως θα ήθελε να ακούσει ο συνομιλητής του.
Υπαρκτός λαϊκισμός
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η υπόθεση εγείρει πολιτικό ζήτημα για τον υπουργό Εθνικής Αμύνης και για την κυβέρνηση συνολικά. Η υπεράσπιση εκ μέρους του αρμόδιου υπουργού Δικαιοσύνης και του Προέδρου της Βουλής (που "καλύπτεται από το αφήγημα της κυβέρνησης") είναι αδύναμη:
• Η αναζήτηση της αλήθειας σε μία συντεταγμένη πολιτεία επιτελείται με βάση συγκεκριμένους κανόνες και διαδικασίες μέσα από συγκεκριμένες δομές. Και αυτό προκειμένου να προστατεύονται τα δικαιώματα όλων των εμπλεκομένων. Ως εκ τούτου, η απόπειρα του Καμμένου "να αποκαλύψει την αλήθεια" είναι αντιθεσμική. Βούτσης και Κοντονής γιατί δεν έκαναν ό,τι και ο Καμμένος; Ή μήπως θα πρέπει όλοι να βρούμε το κινητό του Γιαννουσάκη και να αρχίσουμε να του τηλεφωνούμε κάθε βράδυ;
• Σύμφωνα με όσα ακούγεται να λέει ο Γιαννουσάκης στις υποκλαπείσες και μονταρισμένες συνομιλίες, δεχόταν αφόρητες πιέσεις όχι για να αποκαλύψει την αλήθεια, αλλά για να ενοχοποιήσει το Μαρινάκη, τον οποίον -σε αυτήν τη συνομιλία- ο Γιαννουσάκης χαρακτηρίζει αθώο. Άρα, σύμφωνα με τις καταγγελίες, ο Καμμένος συμμετείχε σε επιχείρηση παρακώλυσης ή διαστρέβλωσης της απονομής δικαιοσύνης, όχι αποκάλυψης της αλήθειας. Σύμφωνα με το υποκλαπέν υλικό, βέβαια.
Το πολιτικό ζήτημα που ανακύπτει ίσως να ξεπερασθεί, όπως και τόσα άλλα, καθώς τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του πολιτικού μας συστήματος έχουν -αποδεδειγμένα πλέον- αμβλυνθεί. Οι βασικές αρχές της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του κράτους δικαίου δεν έχουν ισχυρές ρίζες, το σώμα των πολιτών δεν αποδίδει ιδιαίτερη σημασία σε αυτές και οι κάλπες έχουν μετατραπεί σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε είδους υπέρβαση οποιωνδήποτε κανόνων. Ο υπαρκτός λαϊκισμός...
Πέρα από τις πολιτικές - ιδεολογικές διαστάσεις της υπόθεσης, από όσα έρχονται στη δημοσιότητα θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε και τις γραμμές μιας αντιπαράθεσης συμφερόντων, με ομαδοποιήσεις και τακτικές συμμαχίες, με έπαθλο τη διαμόρφωση μιας νέας ισορροπίας δυνάμεων στο επιχειρηματικό και στο πολιτικό πεδίο. Τα στοιχεία υπάρχουν, αλλά θα ήταν λάθος να τα δεχθούμε όπως μας παρουσιάζονται, διότι ορισμένες φορές, παραδόξως, η δημοσιοποίηση έχει περισσότερο ως στόχο τη συσκότιση.
Τι πραγματικά ξέρουμε...
Από τις νόμιμες παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων που διενεργήθηκαν το 2012 έχουν προκύψει τρεις μεγάλες δικαστικές έρευνες:
• Για τη λειτουργία εγκληματικής οργάνωσης στο ποδόσφαιρο
• Για τη λαθρεμπορία τουλάχιστον 2,1 τόνων ηρωίνης με το φορτηγό πλοίο Noor One
• Για λαθρεμπόριο καυσίμων και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος
Η πορεία των δύο πρώτων δικαστικών ερευνών είναι παγκοίνως γνωστή. Η τρίτη έρευνα είναι σε εξέλιξη εδώ και πολλούς μήνες και, σύμφωνα με πληροφορίες, πλησιάζει στην ωρίμανσή της και σε πιθανή άσκηση διώξεων.
"Φρουρά! Φρουρά!"
Η επιλογή της συγκεκριμένης συγκυρίας για τη δημοσιοποίηση του υποκλαπέντος υλικού μπορεί να συσχετισθεί με τις συνεχιζόμενες δικαστικές έρευνες για τις οικονομικές συναλλαγές του Γιαννουσάκη (μεταφορά ποσού σε λογαριασμούς του), τις έρευνες της οικονομικής αστυνομίας σε γραφεία εφοπλιστικής εταιρείας την εβδομάδα που προηγήθηκε της δημοσίευσης και την πορεία της δικογραφίας για την τρίτη υπόθεση.
Είναι δεδομένο πως η δημοσιοποίηση κατά το συγκεκριμένο χρόνο μπορεί να χρησιμεύσει ως παρασκηνιακό μέσο πίεσης προς τους κρατικούς λειτουργούς που έχουν αναλάβει το παραπάνω έργο. "Ορίστε, κοτζάμ υπουργοί συναλλάσσονται με καταδίκους για να τον ενοχοποιήσουν, έτσι πάνε να τον μπλέξουν παντού", θα ήταν ένα αναμενόμενο σχόλιο στο καφενείο. Και το τι λέγεται στο καφενείο γεννά πίεση προς τους θεσμούς και τους λειτουργούς τους.
Η εμφανιζόμενη ως αντιθεσμική παρέμβαση Καμμένου δεν επιτρέπεται να επηρεάσει τη δικανική κρίση σε όλες αυτές τις υποθέσεις, στο πλαίσιο των οποίων έχουν ασκηθεί σοβαρές κακουργηματικές διώξεις ενώ υπάρχει η πιθανότητα και για νέες.
Οι ενδεχόμενες υπερβάσεις του Καμμένου δεν θα πρέπει να δώσουν τη δυνατότητα σε κάποιους να υπονομεύσουν την ακεραιότητα των δικαστικών ερευνών προκειμένου να αποσείσουν τις ευθύνες τους, ούτε να αποτρέψουν τις δικαστικές αρχές από την ανεξάρτητη συνέχιση του έργου τους. Οι ενέργειες -πραγματικές ή απλώς καταγγελλόμενες- του Καμμένου δεν θα πρέπει να θέσουν οποιονδήποτε σε δικαστικό απυρόβλητο.
Η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται καλύτερα τις συγκρούσεις μέσα από ένα μανιχαϊκό σχήμα, όπου υπάρχουν από τη μία πλευρά οι "καλοί" και οι "κακοί" από την άλλη. Απολύτως "καλοί" και απολύτως "κακοί". Διευκολύνει διανοητικά, ηθικά και συναισθηματικά το να μπορούμε αβίαστα να πάρουμε το μέρος κάποιου και να απορρίψουμε με απαξία τον άλλον.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Δεν υπάρχουν ούτε απόλυτα καλοί, ούτε απόλυτα κακοί. Η αδικοπραξία του ενός δεν αίρει την αδικοπραξία του άλλου. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, και στις δύο πλευρές μιας σύγκρουσης υπάρχουν κακοί.
Ανάρτηση από: http://www.skai.gr
