Ο καταιγιστικός ρυθμός των γεγονότων αποτελεί έκφραση της συμπύκνωσης αντιθέσεων που επωάζονταν για καιρό. Τώρα πια δεν συγκρατούνται και αλλάζουν κλίμακα στην ένταση και τις αντιπαραθέσεις. Μέσα σε λίγες μέρες είχαμε την εξέγερση στα νησιά και το κλείσιμο των συνόρων στον Έβρο μετά την οργανωμένη προσπάθεια εισόδου χιλιάδων μεταναστών-προσφύγων. Τις ίδιες μέρες, είχαμε την έλευση του κορωνοϊού και τα έκτακτα μέτρα για αυτόν.
Αυτά, και τόσα άλλα που συμβαίνουν, δεν προέκυψαν από κάποιο λάθος ή «στραβή» στη βάρδια της μιας ή της άλλης κυβέρνησης. Ελκυστής τους είναι το γεωπολιτικό επίκεντρο της Ν.Α. Ασίας που φέρνει αντιμέτωπες πολλές δυνάμεις. Στην περίπτωση του ιού, η πυκνή διεθνοποίηση των οικονομικών σχέσεων με όλα τα ρεύματα που παράγει, εμπορικά, τουριστικά, μεταφορικά κ.λπ.
Στη χώρα μας, το προσφυγικό και η απειλή από την επεκτατική Τουρκία έρχονται να προστεθούν στους σχεδιασμούς της ευρωκρατίας και του ΝΑΤΟ για τον έλεγχο της περιοχής και το κέρδισμα θέσεων στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή. Η μεροληψία τους υπέρ της Τουρκίας ξεκινά από την αγχώδη προσπάθεια να την κρατήσουν μέσα στις δυτικές συμμαχίες.
Η επίσημη Ελλάδα, εντελώς προβλέψιμη, χατζηαβατική και υποτελής στους δυτικούς, θα αναγκαστεί να αποδεχθεί έναν ρόλο «πολυεργαλείου» στην περιοχή: Βάσεις για ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, οικοπεδοποίηση και καταλήστευση περιοχών με ευρωπαϊκή σφραγίδα, χώρος-φράχτης για τους μετανάστες που θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη. Χώρα-χώρος περιορισμένης κυριαρχίας με πιθανή την απόσπαση τμημάτων ως αντάλλαγμα για τη συγκράτηση του Ερντογάν.
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού διαισθάνεται τους κινδύνους και τους έχει αξιολογήσει. Η αστική πολιτική προτείνει την πλήρη συμμαχία με τη Δύση ως μόνη λύση, και αναγκάζεται εκ των πραγμάτων να εισπράττει μεγάλες αποτυχίες. Η αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού και του προσφυγικού μετατρέπεται σε μέγιστο ενιαίο θέμα που απασχολεί τη χώρα και την κοινωνία από τη Θράκη ως το Καστελλόριζο, αλλά και την Κύπρο.
Υπάρχει βέβαια και η «αφέλεια», ένας επίμονος εχθρός με τον οποίο δεν τα βγάζεις εύκολα πέρα. Αυτή βρίσκεται στις απόψεις για «σύνορα ανοιχτά» και λύση μέσα από έναν φαντασιακό, εκτός τόπου και χρόνου, κοινό αγώνα Ελλήνων και μεταναστών. Αποπροσανατολίζει εντελώς ένα δυναμικό που στοιχειωδώς θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται τόσο τον κίνδυνο που αποτελεί η Τουρκία, όσο και το τι σχεδιάζεται και με ποια μέσα από τις μεγάλες δυνάμεις. Και οδηγεί τελικά σε υπαγωγή στη συριζική κεντροαριστερή πολιτική. Οι χάρτες έχουν βγει στο τραπέζι και επανασχεδιάζονται σύνορα, ζώνες γύρω από τα σύνορα και επεμβάσεις. Δεν πρόκειται για σεμινάριο περί «ανθρωπισμού» και δικαιωμάτων…
Η χώρα βρίσκεται σε πολύ επικίνδυνη και δύσκολη κατάσταση. Η κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, η παραχώρηση τμημάτων της ακόμα και μέσα από τη «διεθνοποίηση» των ζητημάτων, μέχρι και ο ακρωτηριασμός μέρους της επικράτειας, προδιαγράφουν διλήμματα και σκληρές αποφάσεις. Απαιτούνται ρήξεις και τομές για την υπεράσπιση και κατάκτηση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Αυτό προϋποθέτει μια μεγάλη αλλαγή στο επίπεδο της συνείδησης και του προσανατολισμού.
Ανάρτηση από: https://edromos.gr/
