Η κυνική αποκήρυξη του Κώστα Λαπαβίτσα
από τον εκπρόσωπο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνο Σκουρλέτη, μπορεί να σοκάρει τους αφελείς,
αλλά δεν αποτελεί έκπληξη.
Μπορεί ο Κ.Λαπαβίτσας να στηρίζει
τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αρθογραφεί υπέρ της λύσης ΣΥΡΙΖΑ (κριτικάροντας πλευρές του
προγράμματός του), μπορεί έμμεσα να καλεί όλη την Αριστερά σε συμπαράταξη με τον
ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την κρίσιμη ώρα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα αρνηθεί ότι τον γνωρίζει. Θα
αρνηθεί ότι συνομιλούσε μαζί του τακτικά και συντεταγμένα, θα αρνηθεί ότι τον χρησιμοποίησε
για να μαζέψει ψήφους από τα αριστερά της, θα αρνηθεί ότι εκμεταλλεύτηκε το κύρος
και τις απόψεις του για να αποσυμπιέσει την υπαρκτή δυσπιστία του κόσμου της Αριστεράς
απέναντι στο ευχολόγιο που ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει πρόγραμμα.
Κατά την αποκήρυξη του Κ.Λαπαβίτσα
ο κ.Σκουρλέτης δε διστάζει να κακοποιήσει την αλήθεια. Ποτέ ο Κ.Λαπαβίτσας δεν είχε
υποστηρίξει τον Α.Αλαβάνο. Ο Κ.Λαπαβίτσας έχει παρόμοιες απόψεις με αυτές που έχει
διατυπώσει το Σχέδιο Β και ο Α.Αλαβάνος. Όμως έχει υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι
το Σχέδιο Β, ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αντί ο κ.Σκουρλέτης να είναι ευχαριστημένος που ένας
οικονομολόγος του διαμετρήματος του Κ.Λαπαβίτσα, ενώ έχει παρόμοιες απόψεις με αυτές
που έχουν διατυπώσει αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις, στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα με
αδιαπραγμάτευτο το φιλο-ευρώ προσανατολισμό του, τον αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας.
Σε εσωκομματικά και αριστερά ακροατήρια,
η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δε διστάζει να χωνεύει τους πάντες και τα πάντα: Είμαστε μεν
με τη γραμμή Δραγασάκη, συζητάμε όμως και με τον Λαπαβίτσα και διαρρέουμε ότι μπορεί
να μπει στο ευρωψηφοδέλτιο. Απευθυνόμενη στην κοινωνία και πιεζόμενη από την άρχουσα
τάξη, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει τον Πέτρο τη νύχτα της Σταύρωσης που πριν ο πετεινός
λαλήσει τρεις φορές απορεί: «Λαπαβίτσας; Ποιος Λαπαβίτσας; Μα τι σχέση έχει με μας;
Του Αλαβάνου είναι...»
Ανεξαρτήτως του ύφους και τους ήθους,
οι δηλώσεις Σκουρλέτη οφείλουν να προβληματίσουν. Υπάρχουν δυνάμεις, αγωνιστές,
προσωπικότητες και ρεύματα που διαφωνούν κάθετα με την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να επιμείνει
στον αδιέξοδο δρόμο της ΕΕ, του ευρώ και του πλαισίου που ορίζουν οι εταίροι και
δανειστές. Για τις ίδιες μάλιστα δυνάμεις δεν πρόκειται για επιλογή σε θέμα που
δεν έχει σημασία. Αξιολογούν το ευρωπαϊκό πλαίσιο ως βασικό εργαλείο της παρατεταμένης
ύφεσης, της αδυναμίας εξόδου από την κρίση και της πτώχευσης του λαού. Κι όμως,
κατά ένα μεταφυσικό τρόπο, στο όνομα της κυβερνητικής προοπτικής (και της μόνης
δυνατής εναλλακτικής στον Σαμαρά), εξακολουθούν να καταπίνουν τις προγραμματικές
τους αρχές. Όπως δείχνουν τα πράγματα, ίσως καταπιούν και τέτοιες προσβλητικές αναφορές.
Γιατί;
Για την Αριστερά και τους αριστερούς,
έχει σημασία το πρόγραμμα. Έχει μεγαλύτερη σημασία το τι θα κάνει στρατηγικά ή τακτικά
μια πολιτική δύναμη, από το αν συγκυριακά εμφανίζεται ως η «μόνη λύση» εκλογικά.
Η αδυναμία ή η αναπηρία άλλων δυνάμεων να συγκροτήσουν ένα πολιτικό μέτωπο πάνω
στο αναγκαίο πρόγραμμα, δεν μπορεί να είναι το άλλοθι για μια αδιέξοδη επιλογή στήριξης
ενός κόμματος με το οποίο δεν συμφωνείς.
Οι δηλώσεις Σκουρλέτη αποτελούν ένα
μάθημα. Πικρό, σκληρό, αλλά αναμενόμενο. Για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι κρυστάλλινη
η σαφήνεια του προγράμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν τίθεται θέμα εξόδου
από το ευρωπαϊκό πλαίσιο, ούτε σήμερα, ούτε ποτέ. Όποιος διαφωνεί με αυτό (και ας
το κάνει χιλιάδες φορές πιο εμπεριστατωμένα από τις δεξιές-ημινεοφιλελεύθερες αποσαφηνίσεις
του Δραγασάκη στις ονειρώξεις και τα ευχολόγια των υπολοίπων), δεν έχει θέση στον
ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως χαρτομάντηλο: Συγκυριακά, για εκλογικά οφέλη,
προς άγρα ψήφων και μελών από τα αριστερά. Μετά, η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένη.
Από εκεί και πέρα οι θεωρίες για «εσωκομματική πάλη» που δεν έχει κριθεί ακόμη και
όπου «παίζεται» η γραμμή και ο προσανατολισμός, μοιάζουν με έμπλαστρο που προσπαθεί
να θεραπεύσει το κάταγμα. Πλέον, ούτε συγκυριακή ανακούφιση δεν προσφέρουν.
Το μάθημα αυτό αφορά τους πάντες και
πρώτα από όλα τους αποδέκτες του.
Ανάρτηση από: http://antapocrisis.gr
