Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού,
συγγραφέα
«Η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο
για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας»1
Ανδρέας Παπανδρέου
«Ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά
το δημόσιο χρέος, ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα»2
Ανδρέας Παπανδρέου
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για όσους δεν
το γνωρίζουν, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω σκόπιμης αποσιώπησης
και παραπληροφόρησης, είχε πει κατά καιρούς, είν’ αλήθεια, πάρα πολύ σωστά πράγματα.
Οι αναλύσεις του ήταν τις περισσότερες φορές καίριες. Απλώς έκανε τα αντίθετα απ’
ότι έλεγε. Γι’ αυτό και ο τίτλος: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις!».
Και έκανε τα αντίθετα, γιατί ήξερε πολύ καλά ποια ήταν τα σωστά!!!
Εκείνος που έχει ανεξάρτητη κριτική
σκέψη (είναι λίγοι που έχουν και κατέχουν αυτό το προνόμιο), θα καταλάβει τις ανωτέρω
δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν διαβάσει την ανάλυση που ακολουθεί.
Στο μόνο που ομονοούν όλα τα κόμματα
και οι παπαγάλοι των τηλεοπτικών μέσων, καθώς και όλα τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης,
Αποβλάκωσης και Παραπληροφόρησης και η πλειονότητα του ελληνικού λαού, είναι ο «κεϊνσιανισμός
α λα Γκρέκα». Η έξοδος από την κρίση θα επιτευχθεί με το σύνθημα: Ξόδευε για
να έχεις και σκόρπα για να σου μείνουν. Ο παρασιτισμός στον υπερθετικό. Αντί για
αυτό που είχα τονίσει σε προηγούμενο άρθρο μου: Θα τρως ό,τι παράγεις. Αλλιώς θα
μασάς πέτρες (για τα σκληρά στομάχια) και χόρτα (για τα αδύναμα!).
Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο ή παρόμοιο
με το «α λα γκρέκα» είχε πει για περιόδους ύφεσης ο μεγάλος Βρετανός οικονομολόγος
Τζον Μεϊναρτ Κέινς. Ο Κέινς διακήρυττε ωστόσο ότι σε περιόδους ανάπτυξης της οικονομίας
πρέπει να εφαρμόζεται περιοριστική πολιτική, κάτι που δεν έκανε η Ελλάδα περίπου
την περασμένη τεσσαρακονταετία. Επιπλέον πρέπει να λάβει κανείς οπωσδήποτε υπόψη
του ότι η παγκοσμιοποίηση την εποχή του δεν είχε πάρει τις σημερινές διαστάσεις.
Αλλιώς και ο ίδιος θα αναθεωρούσε τις απόψεις του, πιθανολογώ ή μάλλον είμαι σίγουρος!
Υπάρχει και ένα επιπλέον πρόβλημα με
τον κεϊνσιανισμό, ακόμη και τον ορθόδοξο, πόσο μάλλον για την ελληνική κρίση. Το
είχε παρατηρήσει και αναλύσει – όσο κι αν φαίνεται παράδοξο – (για μένα όχι, που
γνωρίζω πολύ καλά την πολιτική του), ο Ανδρέας Παπανδρέου, 25 χρόνια πριν. Σε άρθρο
του που δημοσιεύτηκε το 1987 στο αμερικανικό περιοδικό New Perspectives Quaterly (NPQ) επεσήμανε προφητικά ότι
ο Κέινς «ανέπτυξε τη θεωρία της “ενεργού ζήτησης” … μέσα στα εθνικά σύνορα…Ο
διεθνής καταμερισμός της εργασίας σήμερα τα άλλαξε όλα. Αν τονώσουμε την καταναλωτική
δύναμη εδώ στην Ελλάδα, δημιουργούμε θέσεις εργασίας στην Ιταλία και τη Γερμανία….Οι
καταναλωτές μας αγοράζουν ιταλικά παπούτσια ή τα καλύτερα γερμανικά αυτοκίνητα και
δημιουργούν πρόβλημα στο ελληνικό ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών. Σήμερα ένας οπαδός
του Κέινς θα είχε οδηγήσει την Ελλάδα στην πτώχευση μέσα σε δύο χρόνια!».3
Πράγματι χρόνια αλόγιστων δαπανών για
ενίσχυση της ζήτησης χρειάστηκαν για να πέσει η οικονομία, μετά από μια παρασιτική
πλασματική «ευημερία» (όταν λέμε παρασιτική εννοούμε τα δανεικά, με τα οποία χρεώσαμε
τις επόμενες γενιές), στα βράχια, όπως αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο
θέλουν κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι να μιμηθούν. Τα υπερδιογκωμένα δημοσιονομικά
ελλείμματα εκείνων των ετών όχι μόνο δεν δημιούργησαν θέσεις εργασίας, κυρίως των
τελευταίων ετών πριν από την κρίση, αλλά διόγκωσαν το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο.
Κάποιοι άλλοι, με λερωμένη τη φωλιά τους, διάβαζαν τις αριστερές σελίδες του Ανδρέα
Παπανδρέου: «Εάν η Ελλάδα», έγραφε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, «θέλει ένα κράτος
πρόνοιας με υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση και ασφαλείς συντάξεις, πρέπει ταυτόχρονα
να έχουμε υπόψη μας τη μάχη για την αύξηση της παραγωγικότητας. Εάν πρέπει να επιζήσουμε
σε αυτόν τον νέο διεθνή καταμερισμό της εργασίας και της παραγωγής, όπου οι συνθήκες
ανταγωνισμού έχουν γίνει πολύ σκληρές, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Αν αυτή η στάση
δεν υιοθετηθεί από την εργατική και τη μεσαία τάξη, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι
πολύ σοβαρές….
Η Ελλάδα έχει έναν υπερτροφικό δημόσιο
τομέα, που καταπνίγει την ιδιωτική επιχείρηση… Στην Ελλάδα οι οικονομικοί πόροι
για επενδύσεις συνθλίβονται από τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα…Το θέμα είναι το
κέρδος και είναι θέμα επιβίωσης για την ελληνική οικονομία… Εάν η Ελλάδα δεν μπορεί
να προσελκύσει ξένες επενδύσεις για να χρηματοδοτήσει τη συμμετοχή της στην τεχνολογική
επανάσταση, τότε είναι καταδικασμένη να παραμείνει μια τουριστική χώρα. Οι νέοι
μας θα μεταναστεύσουν και θα έχουμε έναν πληθυσμό γερόντων που θα φροντίζει τα ξενοδοχεία» Ακούει άραγε κανείς από τους όψιμους Κεϊνσιανούς του πολιτικού
συστήματος;
Μπορεί κανείς από τους εμβριθέστατους
οικονομολόγους, «δεξιόθεν και αριστερόθεν», να έχει διαφορετική άποψη απ’ αυτήν
του Ανδρέα Παπανδρέου, που ήξερε επακριβώς ποια είναι η πραγματικότητα, άλλα έπραττε
τα αντίθετα; Μάλιστα κατέστρεψε (σκόπιμα; είναι ένα ερώτημα ακόμη αναπάντητο) την
ελληνική γεωργική και βιομηχανική παραγωγή για να ζούμε μόνο με δανεικά και να μην
παράγουμε ούτε καρφίτσες, αλλά να εισάγουμε όλα από το εξωτερικό (να αγοράζουμε
καγιέν και να πηγαίνουμε στα σκυλάδικα, για να ξοδεύουμε τις ανανεωνόμενες επιδοτήσεις
και τα συντεχνιακά κλεψιμέϊκα, λες και οι «κουτόφραγκοι, θα μας έδιναν ατιμωρητί
τα δανεικά στον αιώνα τον άποαντα;
Η υποκρισία, ο λαϊκισμός, ο κρατισμός
και οι συντεχνίες, κομματικές, συνδικαλιστικές και άλλες, οι πελατειακές σχέσεις,
ων ουκ έστιν αριθμός (που δρουν και βασιλεύουν έως σήμερα και κύριος είδε έως πότε
στο μέλλον) , κατάστρεψαν την Ελλάδα. Η καταστροφή δεν συντελέστηκε ούτε τυχαία
ούτε ως κεραυνός εν αιθρία. Όμως κανείς δεν το ερευνά. Κανείς δεν θέτει τον δάκτυλο
επί των τύπων των ήλων. Και τώρα ζητάμε να επανέλθουμε στην πρότερη αμαρτωλή κατάσταση.
Η νοοτροπία παραμένει στα ίδια και χειρότερα. Αντί η κρίση να μας συνετίσει, γιατί
θα μπορούσε να αποτελεί και ευκαιρία, μας οδηγεί σε μεγαλύτερη καταστροφή.
Είχα διατυπώσει κάποτε σε μια ομιλία
μου για να δείξω με υπερβολή, την λανθασμένη πολιτική των κομμάτων που βασίζονται
έως σήμερα στο παρασιτικό καταναλωτικό πρότυπο, ορισμένες σκέψεις τελείως ριζοσπαστικές.
Αναφέρω μόνο παραδειγματικά ορισμένα σημεία: Εάν το κράτος, (αυτό το ανάλγητο),
μας εξασφαλίζει πραγματικά δωρεάν παιδεία, υγειονομική περίθαλψη, φτηνά μέσα μαζικής
μεταφοράς, νερό, ηλεκτρικό, φτηνά τα βασικά μέσα διατροφής και προπάντων αξιοπρεπή
και αξιοκρατική εργασία κ.λπ. τότε δεν χρειάζεται να αυξήσει το κράτος τους μισθούς
και τις συντάξεις, αλλά αντιθέτως να τους ελαττώσει. Τότε δεν θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε
να εισαγάγει προϊόντα από το εξωτερικό. Δεν ήταν όλα στραβά και κουτσά στον υπαρκτό
σοσιαλισμό, που εξασφάλιζαν τα βασικά στον πληθυσμό. Απλώς άλλα και πολλά άλλα ήταν
τα στραβά και εγκληματικά (δεν είναι του παρόντος να τα αναφέρουμε, γιατί τα αναλύσαμε
σε βιβλία και άρθρα).
Τέλος για να επανέλθουμε στον Ανδρέα
Παπανδρέου. Τα ήξερε ο ίδιος, όμως έπραττε συνειδητά τα αντίθετα. Ο καθένας ας βγάλει
τα συμπεράσματά του, προ πάντων εκείνοι που ακόμη τον έχουν σαν ζηλευτό και αξιομιμήσιμο
παράδειγμα. Εγώ ήδη από το 1977 και πριν από την ημερομηνία αυτή είχα βγάλει τα
συμπεράσματά μου, γι’ αυτό και παραιτήθηκα από το ΠΑΣΟΚ τότε. Πολλοί δεν παραιτούνται
από το ΠΑΣΟΚ, απλώς αλλάζουν «προβιά!».
1 Δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου στον καθηγητή Τζέιμς Πέτρας,
συνεπή σοσιαλιστή, που μετά από 4 χρόνια διαπίστωσε την απάτη του μεγάλου «αργηγού»μ
πήρε των ομματίων του και έφυγε από την Ελλάδα.
2 Βλ. εφημ. «Ελευθεροτυπία», 23.6.2006.
3 Το άρθρο του Ανδρέα Παπανδρέου που διαφυλάσσω στο αρχείο
μου το θύμισε ένας φίλος. Λόγω του επίκαιρου της ανάλυσης του Ανδρέα Παπανδρέου
το παραθέτω με δικά μου σχόλια.
Ανάρτηση από: http://seisaxthia.wordpress.com
