Συχνά ασχολούμαι με τον Μισεά, γιατί τον θεωρώ ένα ανοικτό πνεύμα του 21ου αιώνα. Μακρυά απο την ξύλινη γλώσσα των “σταλινικών” πάσης φύσεως και τις “εφηβικές” εξάρσεις “δεξιών” και “αριστερών” νεo-φιλελεύθερων. Το βασικό πνεύμα του έργου του, κατευθύνεται στην αναζήτηση του ιδεώδους του αρχικού σοσιαλισμού. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται να αποχαιρετήσουμε την “αριστερά” όπως αυτή μεταμορφώθηκε σε μια φιλελεύθερη αριστερή εκδοχή του μηδενιστικού μετα-νεωτερικού χρόνου και κόσμου. Συνομιλώντας αυτή η “αριστερά” με την φιλελεύθερη δεξιά, συναντώνται στην “δικτατορική” διάσταση της “προόδου” και της “μοντερνικότητας”, που με μια παράδοξη λογική ωθεί τις σύγχρονες κοινωνίες, ύστερα από ένα ορισμένο όριο ανάπτυξης, να καταστρέφουν τα πλέον χειραφετητικά κεκτημένα της ίδιας της νεωτερικότητας και του Διαφωτισμού. Και μάλιστα, αυτή η “ελευθεριάζουσα” και αποδομητική “αριστερά”, αλλοτριωμένη απο το …φάντασμα του καπιταλισμού, προωθώντας την πολιτιστική “χειραφέτηση” του ατόμου, φτάνει να επιτρέπει στο κεφάλαιο να επιχειρεί τα πιο μεγάλα άλματα προς τα μπρος, στο πλαίσιο του ατομικιστικού καταναλωτισμού και της κοινωνίας του Θεάματος. Παίζοντας στο παιγνίδι του πολιτισμικού σχετικισμού και της ρεαλπολιτίκ, η “αριστερά” αυτή θρέφει τη … “φαντασιακή θέσμιση” του καπιταλισμού και μάλιστα θεωρώντας τον εαυτό της, εξεγερμένο και “αντι-εξουσιαστικό”!.
O Τζώρτζ Όργουελ
Ο Μισεά, εμπνέεται απο τον Όργουελ και την κοινή ευπρέπεια (common decency) που αναγνώριζε ως διαισθητικό χαρακτηριστικό των απλών ανθρώπων. Οι ανθρώπινες κοινωνίες, πάντα όριζαν έναν κατάλογο των ενεργειών που θεωρούσαν αντίθετες προς τη φύση, τη θεϊκή βούληση ή ακόμα και την απλή κοινή λογική. Ένας γνήσιος, “αρχαικός” σοσιαλισμός, που πρέπει να εμπνεύσει το μετα-κομμουνιστικό απελευθερωτικό όραμα, θα στηρίζεται στο συναίσθημα -κατά τον Οργουελ – ότι υπάρχουν«πράγματα που δεν γίνονται”, σύμφωνα με το απλό κοινό “ήθος” και την αξιοπρέπεια των καθημερινών ανθρώπων.
Ο Μισεά τονίζει ότι ο σοσιαλισμός, αρχικά, δεν ήταν ούτε προς τα αριστερά ούτε προς τα δεξιά, αλλά εξέφραζε το αυθεντικό πνεύμα των εργατικών – λαικών τάξεων. Θυμίζει, επίσης, ότι ο ίδιος ο Μαρξ (όπως και ο Προυντόν και ο Μπακούνιν ), ποτέ δεν είχε την ιδέα να καθορίσει τον εαυτό του ως “αριστερό”; Παρουσίαζε μάλλον πάντα τον εαυτό του ως σοσιαλιστή – ή κομμουνιστή ή ως έναν υπέρμαχο της ριζοσπαστικής αυτονομίας του προλεταριακού κινήματος και των συμμάχων του. Η “εκτροπή” της “αριστεράς”, κατέληξε να αντικαταστήσει τον αρχικό αγώνα των εργαζομένων ενάντια στην αστική και καπιταλιστική κυριαρχία με τον αγώνα που θα αντιτάξει – στο όνομα της «προόδου» και του «μοντερνισμού» – έναν «λαό της αριστεράς» με έναν «λαό της δεξιάς». Κα μάλιστα όπως τονίζει ο Μισεα, για την εξέλιξη αυτή: “…σε αυτή τη νέα προοπτική , πήγε χωρίς να πει, ότι “αριστερός” εργαζόμενος θα είναι πάντα πάρα πολύ κοντά με έναν αριστερό τραπεζίτη ή ένα ηγέτη της αριστερής πτέρυγας του ΔΝΤ από ό, τι σε έναν εργαζόμενο, αγρότη ή υπάλληλο που ψηφίζει τη δεξιά”.
Το δικό του σοσιαλιστικό πρόταγμα, όριζεται απο το αυθεντικό “ήθος” των απλών ανθρώπων και των παραδοσιακών αξιών τους (της αλληλεγγύης, της φιλίας, της εντιμότητας, της αξιοπρέπειας, κ.α). Πάνω απ’ολα όμως, θα τονίζει πως : “…η κοινή ευπρέπεια (common decency) ζητά καθημερινά να ξέρεις πώς να δίνεις , να δέχεσαι και να δίνεις πίσω”.
Ανάρτηση από: http://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
