«Πατρίδα ή θάνατος»*

Του Έκτορα Δ. Κουφοντίνα - Σωτηρόπουλου

*Τσε Γκεβάρα, ΟΗΕ, 1964

Η αναφορά του Μουζάλα στα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία έφερε για ακόμα μία φορά στο προσκήνιο τις γνωστές εναλλακτικές θεωρίες της επιφανειακής πολιτικής. Τις θεωρίες μιας τάχα προοδευτικής και μόνο στα λόγια προωθημένης λογικής που σκοπό δεν έχει την πραγματική λύση του προβλήματος αλλά τον εφησυχασμό της προσωπικής συνείδησης, παραβλέποντας τελείως την πραγματικότητα.

Μια φιλανθρωπική θεωρία που μιλάει για ανοιχτά σύνορα, στην βάση της λογικής ότι οι προλετάριοι δεν έχουνε πατρίδα, παραβλέποντας ότι πίσω από τα τουρκικά σύνορα δεν βρίσκονται ούτε προλετάριοι, ούτε οι σύντροφοι της κουρδικής αντίστασης αλλά το τουρκικό καθεστώς, μια ολοκληρωτική μορφή καπιταλισμού χειρότερη από της Ελλάδας.

Μια θεωρία που στρέφεται εναντίον των ελληνικών συμφερόντων (αλλά και της αντικειμενικής ιστορίας) και παραχωρεί πρόθυμα το όνομα Μακεδονία στα Σκόπια, παραβλέποντας το εθνικιστικό ιδεολόγημα της σκοπιανής κυβέρνησης, τις επεκτατικές βλέψεις και την αλυτρωτική ρητορεία. Μια ρητορεία που τους ακούγεται εθνικιστική όταν μιλάει για την ανάγκη απελευθέρωσης της κατεχόμενης Κύπρου, αλλά περνάει απαρατήρητη και αδιάφορη όταν πηγάζει από την γείτονα κυβέρνηση.

Μια θεωρία που αρπάζει τελικά και ο ίδιος Τσίπρας για να αναδειχθεί ως φιλάνθρωπος, επειδή δήθεν σώζει τους ανθρώπους από τον πνιγμό, στέλνοντάς τους στην συνέχεια να πεθάνουν από το κρύο ή την πείνα (ή και τα δύο) σε διάφορες γωνιές της φτωχής και αποκλεισμένης πλέον Ελλάδας.

Θα περίμενε κανείς πως όλες αυτές οι απατηλές θεωρίες θα είχαν καταρρεύσει μαζί με την κατάρρευση του ρεφορμισμού που εξέφραζε αυτό το ρεύμα, την διάψευση των ψευδαισθήσεων σχετικά με την δυνατότητα ριζικών αλλαγών μέσα από θεσμικές διαδικασίες, αλλά και υπό τις πρόσφατες εξελίξεις στο προσφυγικό. Όπως φαίνεται όμως η ανάγκη της πίστης σε αυταπάτες οποιουδήποτε είδους μπορεί να αποδειχτεί ισχυρότερη από την πραγματικότητα και η εμμονή σε ιδέες μπορεί να γίνει πιο πειστική από την εμπιστοσύνη στα ίδια τους τα μάτια.

Μια ξεπερασμένη εν τέλει λογική του ευρωκομμουνισμού που επιμένει σε θεωρίες περί ανοιχτών συνόρων σε μια ευρωπαϊκή αγκαλιά ακόμα και αυτή την στιγμή που τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν βγάλει νύχια και δόντια και η Ευρωπαϊκή Ένωση μαζί με τον εφιάλτη της ευρωπαϊκής οικογένειας φαίνεται ότι αποτελούν ήδη παρελθόν.

Οι προλετάριοι οφείλουν να στρέφονται κατά των εθνικών, καπιταλιστικών κυβερνήσεων, τόσο των δικών τους όσο και όλων των υπολοίπων. Μόνο οι οργανωμένοι και απελευθερωμένοι λαοί μπορούν να μιλήσουν με πραγματικά αγνές προθέσεις.

Ανάρτηση από: http://anupotaktos.blogspot.gr