FILE PHOTO: A handout picture provided by Turkish President Press office shows, Turkish President Recep Tayyip Erdogan (R) attending the opening ceremony of Bursaspor's new stadium Timsah (Alligator) Arena in Bursa, Turkey, 21 December 2015. EPA, TURKISH PRESIDENT PRESS OFFICE, HANDOUT EDITORIAL USE ONLY
Του Μιχάλη Ιγνατίου
Στην Ουάσιγκτον είναι μεγάλος ο προβληματισμός για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία και για τον περιορισμό της ελευθερίας του Τύπου, όπως και τις διώξεις εναντίον ακαδημαϊκών και γενικά όλων όσων δεν υποτάσσονται στον «Μεγάλο Ηγέτη». Οι εκπρόσωποι του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δημοσιοποιούν πλέον την ανησυχία τους και στο παρασκήνιο γίνονται διαμαρτυρίες και προς τον ίδιο τον Ταγίπ Ερντογάν.
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; θα αναρωτηθείτε, και βεβαίως θα έχετε δίκιο. Το ίδιο ερώτημα είχα και εγώ και το υπέβαλα τις προάλλες στον αναπληρωτή εκπρόσωπο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο οποίος δεν διαφώτισε ούτε εμένα, ούτε τους υπόλοιπους συναδέλφους που είχαν παρόμοιες απορίες.
Οι Αμερικανοί, βεβαίως, πληρώνουν την πολιτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών. Ως γνωστόν, οι δικοί τους δικτάτορες είναι «καλοί» και δεν τους ενοχλούν, αλλά οι αντίπαλοι είναι μιάσματα και διάβολοι. Τον Ταγίπ Ερντογάν θα τον λουστούν και θα τον πληρώσουν πολύ ακριβά, διότι οι ίδιοι τον υπέθαλψαν από την αρχή, οι ίδιοι είναι αυτοί που αποδέχθηκαν τους εκβιασμούς του. Είχα συναντήσει τις προάλλες βετεράνο Αμερικανό διπλωμάτη που ήταν στα πράγματα στη διάρκεια των προετοιμασιών του πολέμου εναντίον του Σαντάμ Χουσεΐν τον Μάρτιο του 2003, ο οποίος θυμάται με φρίκη τον εκβιασμό του Προέδρου της Τουρκίας για να επιτρέψει το «πέρασμα» του αμερικανικού στρατού από την Τουρκία και να ανοίξει το βόρειο μέτωπο εναντίον τού τότε ηγέτη του Ιράκ. Ζήτησε 90 τόσα δισεκατομμύρια και την παράδοση (στο πιάτο) της Κύπρου.
Ας έρθουμε στα δικά μας: Με προβληματίζει ότι η πλειοψηφία του δικού μας πολιτικού κόσμου και των οπαδών της «όποιας λύσης» εμπιστεύονται τη σημερινή ηγεσία της ισλαμικής Τουρκίας. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αν και εσχάτως σαν κάτι να έχει αλλάξει. Τον έχει «σοκάρει» η κτηνωδία (brutality) του Ταγίπ Ερντογάν εναντίον του ίδιου του λαού του; Συνέβη κάτι άλλο, που εμείς θα το πληροφορηθούμε αργότερα; Ή αντιλήφθηκε αυτό που φοβόταν; Ότι ο Μουσταφά Ακιντζί είναι η παγίδα που του έστησε ο Ερντογάν για να προωθήσει την πολιτική των δύο ισότιμων ηγετών στο νησί, που θα οδηγήσει σταδιακά στην αναγνώριση του παράνομου καθεστώτος των κατεχομένων, όταν επιλεγεί η στιγμή να «σπάσουν» οι διαπραγματεύσεις με… ευθύνη του κ. Αναστασιάδη;
Ένα άλλο ερώτημα είναι και αυτό: Η αλήθεια είναι ότι παρατηρείται μία σκλήρυνση των θέσεων του κ. Αναστασιάδη στην Ευρώπη με αφορμή τις πιέσεις για να ανοίξουν τα ενταξιακά κεφάλαια της Τουρκίας. Θα παραμείνει σταθερός και δεν θα επιτρέψει να ανοίξουν τα κεφάλαια αυτά εάν δεν επιλυθεί το Κυπριακό ή θα ζήσουμε την επανάληψη του εκβιασμού για το «κούρεμα»; Διότι και τότε έκανε πύρινες δηλώσεις, αλλά όταν οι εταίροι Ευρωπαίοι τού έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο, ζήσαμε εκείνη την άτακτη φυγή προς τα πίσω, που κόστισε ακριβά σε πολλούς πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. ‘Η, αν θέλετε, κόστισε μόνο σε όσους δεν γνώριζαν και συνέχισαν να εμπιστεύονται το φαύλο τραπεζικό σύστημα.
Τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ό,τι τα παρουσιάζουν οι οπαδοί της «όποιας λύσης», οι οποίοι εγκλωβίστηκαν στη θέση «κάθε πέρυσι και χειρότερα», ενώ στην πραγματικότητα αγνοούν ή δεν θέλουν να αποδεχθούν ότι η Τουρκία έχει κάνει τα «κουμάντα» της και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι ο στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, τον οποίο προσπαθεί να νομιμοποιήσει μέσω της λύσης.
Όσο και να ακούγεται «εξωπραγματικό», η αλήθεια είναι ότι με τις κατάλληλες συμμαχίες, από την εποχή του Γλαύκου Κληρίδη και του Τάσσου Παπαδόπουλου μέχρι και σήμερα, η Κύπρος αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής των χωρών που αντιστέκονται στον ηγεμονικό ρόλο της Τουρκίας. Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν έχει φίλους και συμμάχους στην περιοχή μας και είναι καθηλωμένος στη γωνία όπου ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του και τη χώρα του. Είναι μία πραγματικότητα. Οι σχεδιασμοί του Ισραήλ και της Αιγύπτου δεν συμπεριλαμβάνουν την Τουρκία, ακόμα και αν ο Βενιαμίν Νετανιάχου υποκύψει στις πιέσεις του Αμερικανού αντιπροέδρου Μπάιντεν και δεχθεί την επαναπροσέγγιση. Οι Ισραηλινοί δεν θα εμπιστευθούν ξανά την Τουρκία, όπως συνέβαινε μέχρι το 2010, ακόμα και αν επιστρέψει στα πράγματα ο στρατός, κάτι που είναι πολύ πιθανό. Με τον Ερντογάν η Τουρκία κινδυνεύει να χάσει και εδάφη, πέραν των συμμαχιών της. Θα του δώσουμε την ευκαιρία να κερδίσει στην Κύπρο; Δεν πρέπει…
Οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουμε κανένα λόγο να εμπιστευθούμε κανένα ηγέτη της Τουρκίας και των κατεχομένων. Αν ο κ. Αναστασιάδης, ή οποιοσδήποτε άλλος, μπορέσει να επιτύχει μία καθαρή λύση, από την οποία αποκλείεται κάθε επιρροή της Τουρκίας, και αν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν χαθεί και αντικατασταθεί από ένα ερμαφρόδιτο (παρα)κράτος, έχουμε κάθε λόγο να τους υποστηρίξουμε. Ναι, μιλώ σοβαρά. Διότι αυτό θέλουμε όλοι: Λύση που θα επιτρέπει στους πολίτες της Κύπρου να ζουν σε καθεστώς ασφάλειας, με όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες, χωρίς διαχωρισμούς και «απαγορεύεται». Οτιδήποτε άλλο απορρίπτεται και θα ηττηθεί σκληρά από τον λαό.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Η δικαίωση όσων υποστηρίξαμε από την πρώτη στιγμή ότι ο Μουσταφά Ακιντζί είναι μαριονέτα (puppet) του Ταγίπ Ερντογάν ήρθε πολύ γρήγορα. Ο κύριος αυτός διέλυσε τους μύθους για τη Μόρφου, τις εγγυήσεις και την παρουσία του κατοχικού στρατού μετά τη «λύση». Βεβαίως δεν χαιρόμαστε, διότι το χειρότερο που μας συμβαίνει είναι ότι το όνειρο της καθαρής λύσης, που έχει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, καθίσταται ουτοπία…
Ανάρτηση από: http://mignatiou.com
