Η χρονιά που μας πέρασε θα μείνει στη μνήμη των λαών σαν μία επαναστατική χρονιά ή έστω σαν ένα πρελούδιο για τα ανατρεπτικά γεγονότα που θα έρθουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κατεστημένο οικοδόμημα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έτριξε από τις δονήσεις που του επέβαλαν οι καταπιεζόμενοι της Νέας Διεθνούς Τάξης, με το μέλλον να διαγράφεται πιο ελπιδοφόρο.
Είναι αποδεκτό πλέον ακόμα και από τους πιο συντηρητικούς κύκλους (όχι όμως και από τους «αριστερούς»!) ότι κατά το περασμένο έτος μία αντιπαγκοσμιοποιητική εξέγερση έλαβε χώρα σε πολλά μέρη του πλανήτη. Αυτή η εξέγερση εκφράστηκε κυρίως στην κάλπη και δεν έλαβε κινηματικά χαρακτηριστικά, παρότι σε χώρες όπως η Γαλλία εκφράστηκε και με αυτό τον τρόπο. Παρόλα αυτά, η καθολική ηγεμονία της Υπερεθνικής ελίτ και των πολυεθνικών της, ιδιαίτερα και μετά την πτώση του «υπαρκτού», αμφισβητήθηκε έντονα. Οι κομισάριοι του συστήματος που εθελοτυφλούσαν πιστεύοντας στο ιδεολόγημα του «τέλους της Ιστορίας», έζησαν μια χρονιά απαράμιλλης αγωνίας, αφού οι κολασμένοι αυτού του κόσμου φρόντισαν να τους δημιουργήσουν νέους εφιάλτες.
Τα θύματα της παγκοσμιοποίησης κατάφεραν να πυροδοτήσουν έναν εκλογικό ξεσηκωμό που ανάγκασε μέχρι και τους συστημικούς Τάιμς να βρουν ιστορικό ανάλογο στο μακρινό αλλά επαναστατικό 1848.
«Ήταν η στιγμή κατά την οποία η τεχνολογική αλλαγή συγκλόνιζε τις ζωές των εργατών, η κυβέρνηση φαινόταν απομακρυσμένη, οι εθνικιστές απέρριπταν τους κανόνες των αυτοκρατοριών. Η επανάσταση πλανιόταν στον αέρα. Ήταν το έτος που ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς έγραψαν το Κομουνιστικό Μανιφέστο…»
Και συνεχίζει ο αρθρογράφος λέγοντας:
«O αναβρασμός του 1848 δεν διήρκησε, παρόλο που έσπειρε τους σπόρους της μελλοντικής αλλαγής. Εν αντιθέσει, το 2016 μπορεί πιθανώς να είναι κομμάτι ενός απανωτού μετασχηματισμού των πολιτικών θεσμών και γεωστρατηγικών αλλαγών. Τα πολλά ρήγματα που άνοιξαν το 2016 θα διευρυνθούν το 2017.»
Και είναι αλήθεια ότι το κατεστημένο τρέμει τις πιθανές αλλαγές που μπορεί να φέρει το νέο έτος, μιας και σε χώρες πυλώνες της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, όπως η Γαλλία, η Ολλανδία και η Ιταλία, έρχονται εκλογές, με τους αντιπαγκοσμιοποιητικούς εθνικιστές υποψήφιους να διεκδικούν την νίκη.
Βέβαια, το άτυπο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα που διαμορφώνεται σε όλο τον κόσμο οφείλει να λάβει οργανωτική μορφή και να διατυπώσει ξεκάθαρα τους στόχους του. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι δυνατό να απαγκιστρωθεί από τις ελίτ και τους ηγετίσκους που προσπαθούν να το αντιπροσωπεύσουν, όπως ο Τζόνσον και ο Φάρατζ στην Μεγάλη Βρετανία, ο Τράμπ στις ΗΠΑ κλπ. και να βαδίσει αταλάντευτα προς τη ρήξη με τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης, για μία νέα δημοκρατική διεθνή τάξη κυρίαρχων και αυτοδύναμων εθνών και λαών. Γι’ αυτό παλεύει το ΜΕΚΕΑ στην Ελλάδα και η διεθνής πρωτοβουλία μας για τη δημιουργία αντίστοιχων Μετώπων για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση σε κάθε χώρα που έχει ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη.
Ας δούμε όμως περιληπτικά μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα που σημάδεψαν το ανατρεπτικό περασμένο έτος.
To OXI των Βρετανών ήταν αδιαμφισβήτητα το πιο χαρακτηριστικό γεγονός. Η επανάσταση του Brexit (όπως την ονομάσαμε από την πρώτη στιγμή) αποτέλεσε τη ισχυρότερη γροθιά των λαών ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, έχοντας πολιτικές, οικονομικές αλλά και πολιτιστικές διαστάσεις. Ήταν μία νίκη της εργατικής τάξης και των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στη Βρετανία, που όρθωσαν το ανάστημά τους στην ασύστολή προπαγάνδα και τρομοκρατία που εξαπέλυσαν τα ΜΜΕ για τη δήθεν καταστροφή που θα έφερνε η έξοδος. Η ηχηρή δήλωση ότι μπορούμε να ζήσουμε έξω από τις «4 ελευθερίες» της συνθήκης του Μάαστριχτ ακούστηκε σε όλον τον κόσμο. Σήμερα είναι σε εξέλιξη μια τεράστια αντεπανάσταση από τις ελίτ, με σκοπό το Brexit ουσιαστικά να χαλκευτεί ή και να ακυρωθεί.
Η εκλογή του Ρεπουμπλικανικού υποψήφιου (αν και πολεμήθηκε από το ίδιο του το κόμμα) ήταν η συνέχεια της επαναστατικής ψήφου των Βρετανών. Η υποψηφιότητα του Τράμπ, παρότι είναι μεγιστάνας επιχειρηματίας, είχε έντονη αντιπαγκοσμιοποιητική χροιά, μιας και απέρριπτε τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου της Αμερικής (NAFTA, TTP κλπ), καλούσε για προστασία της εγχώριας αγοράς, αμφισβητούσε την ανεξέλεγκτη εισαγωγή του φθηνού εργατικού δυναμικού των μεταναστών και, τέλος, διατύπωνε την σημασία ανοικοδόμησης των σχέσεων Ρωσίας-ΗΠΑ, δίνοντας, όπως φαίνεται, τέλος στο άκρως επικίνδυνο κλίμα που αναπτύσσει η Υπερεθνική Ελίτ υπό το φως του πολέμου στη Συρία.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αντίπαλός του ήταν η Χίλλαρυ Κλίντον, η εκλεκτή του κατεστημένου, αυτή που θα έφερνε το τελικό αιματοκύλισμα του Συριακού λαού μετά την εγκληματική εισβολή στη Λιβύη που η ίδια ενορχήστρωσε, κάνει τη νίκη των αμερικανικών θυμάτων της παγκοσμιοποίησης έκδηλη.
Όπως γράφει ο Τάκης Φωτόπουλος στο νέο του βιβλίο «Η Νέα Διεθνής Τάξη Εν Δράσει» (σύντομα και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις «Γόρδιος»):
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκλογή Τραμπ όπως και η ψήφος του Brexit, αντιπροσωπεύουν ένα είδος λαϊκής επανάστασης, καθώς το κάθε γεγονός σηματοδότησε μια εξέγερση των λαών ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τα σχέδια των ελίτ για παγκόσμια διακυβέρνηση. (…) «Οι άνθρωποι της εργατικής τάξης (οι οποίοι έχουν, ουσιαστικά, σταματήσει να ψηφίζουν εδώ και καιρό, τόσο στη Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ, έχοντας καταλήξει ότι οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα), αποφάσισαν να δοκιμάσουν την εκλογική διαδικάσία και νίκησαν κόντρα σε όλες τις πιθανότητες! Αυτό συνέβη ενάντια τις ενωμένες δυνάμεις όλων των κομμάτων (ακόμα και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στράφηκε ενάντια στον ίδιο του τον υποψήφιο!), των ΜΜΕ, των περισσότερων ακαδημαϊκών (συμπεριλαμβανομένων «αριστερών» νικητών Νόμπελ), του Χόλλυγουντ και ολόκληρης της πολιτιστικής βιομηχανίας, και, φυσικά, ενάντια στις μεσαίες τάξεις, εκτός από εκείνο το μέρος τους που έχει γίνει θύμα της παγκοσμιοποίησης». (…)
«Κάθε έντιμος δημοσιογράφος που παρακολούθησε συγκεντρώσεις τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ ανέφερε ακριβώς την ίδια εικόνα μιας επαναστατικής ατμόσφαιρας που επικρατεί ανάμεσα στα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Ο John Harris, για παράδειγμα, ο οποίος επισκέφθηκε τις περιοχές του Brexit στη Βρετανία καθώς και τους τομείς που ψήφισαν για τον Trump στις ΗΠΑ είχε βγάλει το ίδιο συμπέρασμα σε ένα άρθρο με υπότιτλο “Οι εργαζόμενοι που συνάντησα στην Ιντιάνα [των ΗΠΑ] ήταν τόσο θύματα της παγκοσμιοποίησης, όσο εκείνοι στο Stoke ή στο Merthyr Tydfil [της Βρετανίας]”. [1]
Φυσικά, αυτή δεν ήταν μια επανάσταση του είδους που είδαμε τις τελευταίες τρεις αιώνες περίπου, ως μέρος της επαναστατικής εποχής που ξεκίνησε τον 17ο αιώνα και μάλλον έληξε τον περασμένο αιώνα. [2] Είναι σαφές ότι, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αυτό το είδος της επανάστασης δεν είναι δυνατό πια, τουλάχιστον σε οποιαδήποτε χώρα έχει ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με μια σχετικά ισχυρή μεσαία τάξη. Ωστόσο, αυτό δεν αποκλείει εξεγέρσεις, ή ακόμη και εκλογικές “επαναστάσεις”, όπως το Brexit ή το «Trumpism», όπου οι εκλογείς στρέφονται εναντίον ολόκληρου του κατεστημένου, απορρίπτοντας κάθε είδους ελίτ (πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές, μέσα μαζικής ενημέρωσης, κλπ.).» (…)
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η «Αριστερά» προσπάθησε να μειώσει τη σημασία αυτών των γεγονότων και ακαδημαϊκοί, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο James Petras διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στον αποπροσανατολισμό των λαών στον αγώνα τους κατά της παγκοσμιοποίησης και της ΝΔΤ, στρεφόμενοι στην πορεία ακόμη και ενάντια στους παραδοσιακούς υποστηρικτές της Αριστεράς, κάτω από ένα υποτιθέμενο «αριστερό» προκάλυμμα.»
Προς τα τέλη του χρόνου δόθηκε η ευκαιρία στον ιταλικό λαό να μιλήσει. Οι γείτονες, με αφορμή το δημοψήφισμα για τις συνταγματικές αλλαγές, φανέρωσαν την αντίθεσή τους στις ασκούμενες πολιτικές της ΕΕ με ένα συντριπτικό ΟΧΙ. Η συμβολική αυτή ψήφος αποτύπωσε την δυσαρέσκεια που υπάρχει ιδιαίτερα στη νεολαία, που τη μαστίζει η αυξανόμενη ανεργία, αλλά και γενικότερα στην υπόλοιπη κοινωνία, όπου ένας στους τέσσερις είναι φτωχός. Η έκβαση του δημοψηφίσματος φέρνει πιο κοντά τις εκλογές, με το Κίνημα των 5 Αστέρων, που ζητά έξοδο από την Ευρωζώνη, να παλεύει για την πλειοψηφία.
Συρία
Η απελευθέρωση του Χαλεπίου από τις δυνάμεις της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης του Μπασάρ Αλ Άσαντ σηματοδότησε την πρώτη στρατιωτική ήττα της Υπερεθνικής Ελίτ από το 2001, έτος κατά το οποίο δόθηκε το έναυσμα για τον ατέρμονο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Η νίκη του άξονα της αντίστασης που περιλαμβάνει τον Συριακό Αραβικό Στρατό, τη Ρωσία, το Ιράν, τη Χεζμπολάχ κ.α έδωσε τέλος (τουλάχιστον προσωρινά) στο αιματοκύλισμα του συριακού λαού από τους «εξεγερμένους» μισθοφόρους της Δύσης και των συμμαχικών της καθεστώτων του Κόλπου, που σκόρπιζαν «δημοκρατία» και «ανθρώπινα δικαιώματα» μαζί με βόμβες και σφαίρες. Η προσπάθεια αλλαγής του εθνικο-απελευθερωτικού καθεστώτος του Αραβικού Σοσιαλιστικού κόμματος Μπάαθ που είχε δρομολογηθεί χρόνια νωρίτερα και στόχευε μακροπρόθεσμα στην περικύκλωση του Ιράν και εν τέλει της Ρωσίας, απέτυχε προς το παρόν γιατί βρήκε αντιμέτωπη έναν λαό συσπειρωμένο (από κομμουνιστές μέχρι μπααθικούς) και αποφασισμένο να μην παραδοθεί. Το ποτάμι ψεμάτων και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας περί «ολοκαυτώματος» και «ανθρωπιστικής κρίσης», για τα οποία ευθυνόταν ο «αιμοσταγής δικτάτορας» Άσαντ, που έρεε χωρίς σταματημό στα δελτία ειδήσεων, έδειξε για άλλη μία φορά το ρόλο των ΜΜΕ, των ΜΚΟ καθώς και των παραφυάδων της Νέας Διεθνούς Τάξης στην παγκοσμιοποιητική «αριστερά».
Από την άλλη ήταν επίσης μια χρονιά όπου εκτοξεύτηκαν οι επενδύσεις και οι μπίζνες των Σόρος και σία, με σκοπό τη δημιουργία στρατιών απόλυτα εξαρτημένων (οικονομικά και πολιτικά) υπηκόων/«απασχολούμενων» μεταναστών, που θα ανταγωνίζονται τους εξαθλιωμένους ντόπιους, σε χώρες όλο και λιγότερο ελεγχόμενες από τους λαούς τους. Στόχος της Υπερεθνικής Ελίτ και «επενδυτών» τύπου Σόρος είναι το ουσιαστικό ξεπούλημα των χωρών, η κατάλυση της εθνικής, οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας των λαών, προς όφελος των ωφελημένων της παγκοσμιοποίησης.
Η βασική διαδικασία που οδήγησε σε αυτό είναι το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών(κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και εμπορευμάτων). Η ιδεολογία και η πρακτική των «ανοιχτών συνόρων» εντός του διεθνοποιημένου συστήματος και η συνακόλουθη μαζική μετανάστευση, τα οποία μάλιστα έχει αγκαλιάσει και η «Αριστερά» διαστρεβλώνοντας την κλασική ελευθεριακή έννοια των ανοιχτών συνόρων, αυτή τη συστημική διαδικασία εκφράζουν. Κι αυτό γιατί τα ανοιχτά σύνορα είναι νοητά μόνο όταν οι λαοί έχουν την εθνική τους κυριαρχία και συναποτελούν μια νέα δημοκρατική παγκόσμια τάξη, όπου ελέγχουν τους πόρους τους, υλικούς και ανθρώπινους, και όχι βέβαια μέσα στην καταστροφική ανισότητα, τον ανταγωνισμό και την εκμετάλλευση που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση!.
Έτσι, η παγκοσμιοποίηση και οι εκφραστές της οδηγούν στην περαιτέρω χειραγώγηση των εθνικών και τοπικών κοινωνιών ως συνέπεια της συμπίεσης του εργατικού κόστους και της αποδόμησης των υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους, στην πολιτική εκμετάλλευση των μεταναστών και προσφύγων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μικρών εμφυλίων ξένων και ντόπιων μέσα στις κοινωνίες καθώς και στην πολιτιστική ισοπέδωση που το σύστημα χρησιμοποιεί ως «κουλτούρα συμφιλίωσης», προκειμένου να αντιμετωπίσει την απότομη και βίαιη συνύπαρξη εντελώς διαφορετικών πολιτισμών. Έτσι, το κυριότερο συνακόλουθο των «ανοιχτών συνόρων» είναι η προώθηση της «κουλτούρας» της παγκοσμιοποίησης, που περιλαμβάνει την ουσιαστική κατάργηση της εθνικής κουλτούρας, τη θεσμοποίηση της κουλτούρας των ναρκωτικών,των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων κλπ. και την περαιτέρω διάδοση του ατομικισμού, των προϊόντων του Χόλλυγουντ κλπ. –όλα αυτά που χάρη στην «πρώτη φορά αριστερά» έγιναν η σημερινή κουλτούρα, με την οποία τρέφονται τα λαϊκά στρώματα μέσα από τα πανάθλια συστημικά κανάλια…
Και βέβαια οι εξελίξεις αυτές κάθε άλλο παρά άσχετες είναι με τις Επαναστάσεις του Brexit και της εκλογής Τραμπ στις ΗΠΑ, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι ο Σόρος και σία πρωτοστατεί λυσσαλέα όλο αυτό το διάστημα στην ουσιαστική ανατροπή των λαϊκών αυτών εκλογικών επαναστάσεων.
Το παρόν του 2017
Το νέο έτος αποτελεί έτος-ορόσημο για τους αγώνες για κοινωνική απελευθέρωση. Ακριβώς έναν αιώνα πριν ξέσπασε η μεγάλη Ρωσική επανάσταση, η πρώτη έφοδος στον ουρανό του προλεταριάτου, δείχνοντας το δρόμο στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου. Η εργατική τάξη με όχημα τα συνθήματα της κομμουνιστικής αριστεράς των Μπολσεβίκων κατάφερε να ανατρέψει την κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Παρόλα αυτά, η κατάσταση 100 χρόνια μετά είναι τελείως διαφορετική, καθώς όλο και πλατύτερα λαϊκά στρώματα εγκαταλείπουν την αριστερά και στρέφονται αναγκαστικά στα αυξανόμενα νέο-εθνικιστικά κινήματα , τα οποία έχουν μικρή σχέση με τον παλιό επιθετικό εθνικισμό. Όπως εξηγεί ο Τάκης Φωτόπουλος σε σχέση με τις εξελίξεις αυτές στο νέο του βιβλίο:
«Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία πια ότι ήταν η πνευματική αποτυχία της Αριστεράς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινομένου, (δηλαδή της ανάδυσης της Υπερεθνικής/Πολυεθνικής Επιχείρησης, η οποία έχει οδηγήσει στην εμφάνιση της εποχής της παγκοσμιοποίησης) και η συνακόλουθη πολιτική της χρεοκοπία, τα οποία ήταν οι απώτερες αιτίες της ανόδου του νεο-εθνικιστικού κινήματος στην Ευρώπη. Το κίνημα αυτό είναι πολύ διαφορετικό είδος κινήματος από το παλιό επιθετικό εθνικιστικό κίνημα. Πρόκειται για ένα κίνημα που έχει αγκαλιαστεί από τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη, κυρίως από την εργατική τάξη, που υποστήριζε παραδοσιακά την Αριστερά, ενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνο την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση και έχει ως εκ τούτου ενσωματωθεί πλήρως στην Νέα Διεθνή Τάξη. Στην πραγματικότητα, σήμερα, μετά τον ουσιαστικό ευνουχισμό του αντισυστημικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, κυρίως χάρη στις δραστηριότητες της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» καθώς και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ[3] και των διαφόρων Ιδρυμάτων που το χρηματοδοτούν, το νεο-εθνικιστικό κίνημα είναι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει απομείνει για να πολεμήσει κατά της παγκοσμιοποίησης γενικότερα και της ΕΕ ειδικότερα.
Είναι, επομένως, σαφές ότι τα νεο-εθνικιστικά κόμματα, τα οποία δέχονται όλα την επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ, αποτελούν περιπτώσεις κινημάτων που συμπληρώνουν απλά το τεράστιο κενό που άφησε η παγκοσμιοποιητική “Αριστερά”, η οποία, αντί της τοποθέτησης της στην πρώτη γραμμή όλων αυτών των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη σταδιακή κατάργηση της οικονομικής και της εθνικής τους κυριαρχία,[4] προωθεί έμμεσα την ίδια την παγκοσμιοποίηση, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που βασίζονται σε έναν αναχρονιστικό διεθνισμό, που αναπτύχθηκε πριν από εκατό περίπου χρόνια. Ως αποτέλεσμα, τα νεο-εθνικιστικά κόμματα αγκαλιάζουν σήμερα τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα την εργατική τάξη η οποία συνηθιζόταν να υποστηρίζει παραδοσιακά την Αριστερά[5] ενώ η τελευταία έχει αγκαλιάσει ουσιαστικά όλες τις πτυχές της παγκοσμιοποίησης (οικονομική, πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική) και έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ– μια καθοριστική στιγμή στη σημερινή πνευματική και πολιτική χρεοκοπία της…»
Η θεωρητική (και όχι μόνο) χρεοκοπία της «αριστεράς» της παγκοσμιοποίησης αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη να χτίσουμε ένα πραγματικά αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Το ΜΕΚΕΑ καλεί τους εργάτες, τους συνταξιούχους, τους νέους, τους άνεργους, τους αγρότες να συνταχθούν σε αυτήν την προσπάθεια γιακοινωνική και εθνική απελευθέρωση!
ΠΗΓΕΣ :
Ανάρτηση από: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr
