Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου
Θυμόμουν για χρόνια τα δακρυσμένα πρόσωπα των παιδιών εκείνο το βράδυ του 1976. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνο το γκρίζο κοριτσίστικο προσωπάκι, τα νωτισμένα μάγουλα και τ’αναφιλητά, ποτέ δεν σβήνει από την μνήμη μου. Τη μνήμη της Κύπρου! Έξι ετών, ήμουν δεν ήμουν και ένιωθα να με έχει ρουφήξει ολοκληρωτικά εκείνο το βλέμμα, εκείνο το δάκρυ. Η στιγμή, με έδεσε με το κυπριακό δράμα, τα κατεχόμενα και τους αγνοούμενους. Ήταν το «πρόσωπο» της Κύπρου.
Οι γονείς μου δεν φρόντισαν να με αποσύρουν και να κλείσουν τον διακόπτη, για να μην στενοχωρηθώ με ότι συνέβαινε σε μια γωνιά του ελληνισμού, όπως πιθανά, κάνουν τώρα οι «μοντέρνοι γονείς», για να μην ενοχοποιηθεί το παιδί, που περνά «καλά»! Ευτυχώς! Γιατί, έτσι, το δακρυσμένο αυτό «στοιχειό», μου θυμίζει πάντα τι συμβαίνει στην Κύπρο, που «οι εμπόροι την μισούνε». Τι συμβαίνει στις γωνιές της καρδιάς μας, όταν αφήνουμε τους εμπόρους να καπηλεύονται τις μνήμες μας και να τις κάνουν… αναμνήσεις. Αναμασήματα, δηλαδή, αναθεωρήσεις και αναδομήσεις, με πλήθος μεσολαβητές και μεσάζοντες!
Ανάρτηση από: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com
