Υποθέτω πως δεν είμαι ο μόνος που έχει αντιληφθεί την κούραση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία δεν συμβαίνει τίποτα δημιουργικό.
Ή, αν συμβαίνει κάτι δημιουργικό, το ξέρουν λίγοι και μας το κρατάνε μυστικό.
Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα σέρνονται σε μια αέναη επανάληψη του θλιβερού εαυτού τους, και το μόνο που καταφέρνουν είναι να θυμίζουν κάποιους από τους λόγους που οδήγησαν την χώρα σε κοινωνική και οικονομική χρεοκοπία.
Την κούραση την διαπιστώνεις και στους επαγγελματίες της «χαράς» και της «ευτυχίας». Σέρνονται κι αυτοί.
Επίσης, οι επαγγελματίες «φωνακλάδες» της πολιτικής και της δημοσιογραφίας μοιάζουν βαριεστημένοι. Ούτε έναν πειστικό καυγά δεν μπορούν να κάνουν πια. Είναι να τους λυπάσαι.
Κούραση, κούραση, κούραση.
Βλέποντας αυτή την πανταχού παρούσα κούραση, θυμήθηκα ένα απόσπασμα από ένα παλιότερο κείμενο:
«Πριν από χρόνια, ένα βράδυ, συζητούσα με έναν ηλικιωμένο κομμουνιστή.
Ήξερα πολλά για τη ζωή του και γνώριζα πως είχε υπογράψει δήλωση «μετανοίας», αν και δεν μου το είχε πει ποτέ ο ίδιος.
Κάποια στιγμή, εκεί που τα πίναμε, γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε χαμηλόφωνα:
«Ξέρεις, εγώ υπέγραψα… Δεν άλλαξα. Όχι… Κουράστηκα… Ήθελα να δω τη γυναίκα μου και τον γιο μου. Ήθελα να δω τη μάνα μου».
Έμοιαζε συντετριμμένος· δεν έμοιαζε, ήταν.
«Κουράζονται κάποτε οι άνθρωποι» του είπα αμήχανα, αλλά συνέχισε:
«Κάποιοι σύντροφοι δεν υπέγραψαν…».
«Μπορεί να μην είχαν τόσο όμορφη γυναίκα όσο εσείς» του είπα και χαμογέλασε.
Αμέσως μετά, άλλαξα την κουβέντα.
Κουράζονται οι άνθρωποι. Και –χωρίς να θέλω να αδικήσω ή να υποτιμήσω τους αγώνες ανθρώπων που βασανίστηκαν και υπέφεραν-, οι άνθρωποι δεν είναι ανάγκη να είναι στην εξορία και να σπάνε πέτρες για να κουραστούν.
Μια χαρά κουράζεσαι και στην εξορία της Κυψέλης. Όλα στο μυαλό είναι.
Αυτό που σε κουράζει είναι η μοναξιά.
Αυτό που σε κουράζει είναι η απουσία ορίζοντα και προοπτικής.
Αυτό που σε κουράζει είναι όταν κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη.
Αυτό που σε κουράζει είναι όταν δεν υπάρχει αγάπη.
Υπάρχουν πάρα πολλοί κουρασμένοι άνθρωποι.
Είναι αυτή η κούραση που σε οδηγεί να κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα και τα ίδια λάθη.
Σε οδηγεί στο σπίτι σου, στο μικρόκοσμό σου, στο θάνατο.»
Άντε και καλή ψυχή!
(Αυτή η κούραση με βοήθησε να πάρω μια σημαντική απόφαση. Άρα, χρήσιμη.
Ανάρτηση από: http://pitsirikos.net
