Ο προσεκτικός παρατηρητής διαπιστώνει πως πλέον πρόκειται για κλαψούρισμα και όχι για επίδειξη ψευτομαγκιάς με στόχο την εσωτερική κατανάλωση, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Το συμπέρασμα είναι ότι φτάνουν στο τέλος και δε θέλουν να καλλιεργήσουν τις προσδοκίες που καλλιεργούσαν σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν. Σε ανάλογες περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν παρίσταναν τους σκληρούς διαπραγματευτές και έκαναν στο τέλος μια ξαφνική κωλοτούμπα, τώρα όμως -ξέροντας ότι αυτή η τακτική έχει πολυχρησιμοποιηθεί και έχει «καεί»- επιλέγουν μια πιο ομαλή πορεία. Αντί για την ξαφνική κωλοτούμπα, επιλέγουν τη βαθμιαία διολίσθηση.
Επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αυτές είναι μέθοδοι προπαγάνδας και χειρισμού του ελληνικού λαού, όχι μέθοδοι διαπραγμάτευσης με τους ιμπεριαλιστές δανειστές. Σ' αυτό το μέτωπο οι Τσιπροκαμμένοι έχουν αποκτήσει πλέον την απαραίτητη εμπειρία και ξέρουν εκ των προτέρων ποια είναι τα περιθώριά τους. Απλά, δεν μπορούν να συμπεριφερθούν με τον κυνισμό ενός Μητσοτάκη (πατρός) ή ενός Σημίτη, παραδεχόμενοι έκτων προτέρων δημόσια τα περιθώρια που έχουν. Το στιλ πολιτικής τους είναι διαφορετικό, η ουσία όμως ίδια.
Γιατί η ουσία καθορίζεται από τη φύση του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, σε συνδυασμό με τη φάση που διέρχεται ο καπιταλισμός εθνικά και σε διεθνές επίπεδο.
Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει άλλος τρόπος ρύθμισης των σχέσεων εκτός από τη δύναμη του κεφαλαίου. Απ' αυτή την άποψη, οι ιμπεριαλιστές έχουν και θα εξακολουθήσουν να έχουν το πάνω χέρι σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού. Οταν δε υπάρχει κρίση και όξυνση του διιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, οι ιμπεριαλιστές σφίγγουν περισσότερο τα λουριά, γίνονται πιο επιθετικοί, πιο κυνικοί, εξανεμίζουν και τα τελευταία περιθώρια σχετικής αυτονομίας που διατηρούσε η εξαρτημένη καπιταλιστική χώρα. Αυτό ακριβώς συνέβη με την Ελλάδα και τους ιμπεριαλιστές δανειστές στα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων.
Από τη στιγμή που ο ελληνικός καπιταλισμός δε ρισκάρει με τίποτα τη θέση που έχει στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, αυτοί που καλούνται να διαχειριστούν από κυβερνητικές Θέσεις τις υποθέσεις του δεν έχουν άλλη επιλογή. Και το ξέρουν καλά αυτό. Δεν τρέφουν αυταπάτες, όπως -τάχαμου αυτοκριτικά- δηλώνει ο Τσίπρας. Παριστάνουν πως έχουν αυταπάτες για λόγους διαχείρισης των ψηφοφόρων τους.
Επομένως, το νήμα που συνδέει την πολιτική όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων, ένα νήμα που δεν έσπασε ούτε σε ένα σημείο, ούτε για μια στιγμή, δεν προέκυψε ως τυχαίο φαινόμενο ή ως προϊόν ασθενούς βούλησης αυτών των κυβερνήσεων, αλλά είναι προϊόν των σχέσεων εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού. Αν θέλουμε ν’ απαλλαγούμε από τη μνημονιακή βαρβαρότητα, πρέπει να απαλλαγούμε από τον ελληνικό καπιταλισμό.
Ανάρτηση από: http://www.eksegersi.gr
