Γιατί δεν γίνεται μια θεματική εβδομάδα στα σχολεία για την ψυχή ή, έστω, για την αρμονία ψυχής και σώματος στον άνθρωπο; Ο δυτικός κόσμος του υλισμού φοβάται να δηλώσει καθαρά αυτό που πιστεύει. Γιατί όμως; Αφού είναι σίγουρος ότι η ύλη προηγείται και παράγει το πνεύμα, το οποίο δεν μπορεί να ζήσει χωριστά της.
Όλοι αποδέχονται το κυρίως περιεχόμενο της Θεματικής Εβδομάδας όπως ανακοινώθηκε από τον υπουργό παιδείας Κ. Γαβρόγλου. Αντιδράσεις υπάρχουν μόνον στο θέμα των «έμφυλων ταυτοτήτων» επειδή κι εκεί υπάρχουν αποδεκτές ενότητες, ανάμεικτες -όμως- με αυτές που ορίζουν τον άνθρωπο αποκλειστικά ως άθροισμα κυττάρων. Ένα υλικό συσσώρευμα που -ως τέτοιο- δικαιούται να ορίσει το φύλο του και να ενδίδει στις σαρκικές του επιθυμίες πριν το βασικό στάδιο της ψυχοπνευματικής του ολοκλήρωσης. Θα μπορούσε να εμφανιστεί ο πυρήνας της θεματικής εβδομάδας χωρίς υποκρισίες, χωρίς συγκάλυψη; Όχι, γιατί και παραβιάζει τον υπάρχοντα (δικό του) πολιτικό νόμο και θέλει να αγκαλιάσει την μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία, προκειμένου να γίνει στο μέλλον πολιτικός νόμος. Αναγκαστικά λοιπόν, ανακατεύεται στο θεματικό «πλήθος» και ενδύεταιτον μανδύα του φορέα που θέλει να υποκαταστήσει πλήρως. Στον μανδύα αυτό υπάρχει η αγάπη και η ισότητα, υπάρχει όμως και το πάγιο δέλεαρ: «το δικαίωμα». Αυτό το δικαίωμα κρύβεται -όπως πάντα- κάτω από το αίτημα της ελευθερίας του σώματος από τον δυνάστη πνεύμα του. Για το «πάντα» βλ. στο παραπλανητικό για τους χριστιανούς σύνθημα liberté égalité fraternité που στόχευε στην ενσωμάτωσή τους και εκτροπή από τον δικό τους επαναστατικό στόχο με την αντίστροφη «ελευθερία» (της ψυχής από το σώμα).
Το θέμα είναι απόλυτα σαφές, γιατί είναι πασίγνωστο. Εφαρμόζεται ήδη, όχι μόνον στον πυρήνα του δυτικού κόσμου, αλλά και εκτός αυτού. Προωθείται από τον ΟΗΕ και την ΟΥΝΕΣΚΟ. Το «απόλυτα σαφές» αυτό θέμα στην Ελλάδα κρύφτηκε, όταν για πρώτη φορά η πολιτική ηγεσία αποφάσισε να το εντάξει στην «περιστασιακή μαθησιακή υποχρέωση». Και το ότι κρύφτηκε είναι ενθαρρυντικό, αλλά και αποκαλυπτικό.- Η ελληνική κοινωνία έχει μείνει -ευτυχώς- αρκούντως «καθυστερημένη». Παρά την αδιάκοπη προσπάθεια από το 1833, ο άγραφος νόμος της παράδοσης υπερισχύει του γραπτού της νεωτερικότητας (όπου συγκρούεται). Το σύνολο της κοινωνίας δεν έχει υποκύψει στις Σειρήνες που κάνουν τον άνθρωπο να απαρνηθεί την ψυχοσωματική του ενότητα. Παρότι η επιστήμη αποδεικνύει σε μεγάλο βαθμό το «ορατών τε πάντων και αοράτων» της ελληνικής πίστης, η δήθεν επιστημονική και λογικοκρατούμενη νεωτερικότητα έχει βαλθεί να επιβάλλει με την βία την άποψη ότι κόσμος είναι μόνον ό,τι βλέπει, πιάνει, ακούει, γεύεται, μυρίζει ο άνθρωπος. Ο υλισμός που έχει καταπέσει σε επιστημονικό επίπεδο, εισβάλλει ξανά από το εξωθεσμικό παράθυρο, για να κατηχήσει τον έφηβο και το παιδί στη θεώρηση των ωφελιμιστών και υλιστών του 18ουκαι 19ου αιώνα. Αναφέρουμε για άλλη μια φορά ότι μ’ αυτήν ακριβώς τη θεώρηση συγκρούστηκε η Επανάσταση του 21 και αργότερα, η πλειοψηφία μέσα στο κράτος. Όμως η μειοψηφία όχι μόνον απέκρυψε την σύγκρουση, αλλά σήμερα επικαλείται και την δημοκρατία.
- Αν η Πολιτεία δεν φοβόταν την πραγματική δημοκρατία (σε τέτοια θέματα δεν ευνοείται το πελατειακό), τότε γιατί έφερε τέτοια συσκευασία στην Θεματική Εβδομάδα και τέτοια υποσυσκευασία στις «έμφυλες ταυτότητες»; Ποιος θα είχε αντίρρηση για την πάταξη της ενδοσχολικής βίας (σωματικής-ψυχικής) που ασκείται στο όνομα οποιασδήποτε αιτίας; Με τον αντιπερισπασμό, ο υπουργός θέλει να περάσει και την κατάργηση του στερεότυπου «μπάλα στο αγόρι – κούκλα στο κορίτσι». Με την πρόφαση ότι το θηλυκό δεν κοινωνικοποιείται στην παραδοσιακή κοινωνία, ο υπουργός (ας πούμε) θέλει να περάσει και την «δημοκρατική επιλογή» (δηλ. την προτροπή / υποχρέωση) να παίζει με κούκλες το αγόρι. Γιατί; επειδή ενδέχεται το σώμα του να ασφυκτιά μέσα στον περιορισμό των γεννητικών οργάνων που η φύση του έδωσε. Από κεί και μετά ο δρόμος είναι ανοιχτός και η διαδρομή μακριά. Δεν τόλμησαν να φτάσουν ακόμα στο «δημοκρατικό δικαίωμα» της παιδοφιλίας και της κτηνοβασίας. Όποιος όμως πιστεύει ότι δεν οδηγεί και εκεί η κατάργηση της πνευματικότητας (για την οποία αρμόδιος κατά τον υλιστή θεωρείται ο ψυχολόγος), τότε, δεν έχει παρά να ενημερωθεί.
Για άλλη μια φορά ο επιτιθέμενος εμφανίζεται ως αμυνόμενος έναντι μιας σκληρής και άδικης κοινωνίας που του περιορίζει τα «φυσικά δικαιώματα». Η χριστιανοφοβία και γενικότερα η πνευματικοφοβία χειραγωγεί στο έπακρο τον άνθρωπο, εκμεταλλεύεται και ενισχύει το πάθος ή τα αδιέξοδά του και στη συνέχεια καταγγέλλει την ομοφοβία και τρανσφοβία, θέλοντας ανενόχλητη να καταστρέψει την ψυχοσωματική ένωση ανδρός και γυναικός και την επακόλουθη οικογένεια.
Η διαπίστωση του προσχήματος «προστατεύω, άρα ενημερώνω» είναι βασική για την κατανόηση του στόχου «επιβάλλω, αφού έχω περιορίσει το αντίθετο». Αυτό είναι μια αντικειμενική παρατήρηση, που δεν έχει να κάνει με ένταξη σε κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες, αλλά με την κοινή λογική. Η ιδεολογία της «κατ’ άνθρωπο» οντολογίας έχει εξοβελίσει την «κατά Θεό» οντολογία, την οποία ως ένα βαθμό επιβεβαιώνει η επιστήμη. Στη συνέχεια, κάποιοι υπερασπιστές της «κατ’ άνθρωπο» οντολογίας επιτίθενται, δηλώνοντας θύματα. Κατηχούν, υπό το πρόσχημα ότι συγκεκριμένα αδικήματα δεν υπάγονται σε υπάρχουσες μορφές πρόληψης και καταστολής. Εφευρίσκουν την κοσμική αγάπη και κατηχούν σ’ αυτήν, έχοντας προηγουμένως απαγορεύσει την κατήχηση στην θεϊκή αγάπη. Όποιος λοιπόν ορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη ως μια τυχαία συγκέντρωση κυττάρων και -κατά συνέπεια- ορίζει την νέα Κοινωνία (Εκκλησία), τουλάχιστον ας παραδεχθεί ότι το κάνει, επειδή εναντιώνεται στον παλιότερο ορισμό του ανθρώπου. Έτσι, υπάρχει περιθώριο για συζήτηση.
Βασικό ερώτημα: «έχει ενημερωθεί αντικειμενικά ο δευτερογενής υπερασπιστής της νέας Εκκλησίας;» Αντέχει σε ιστορική θεώρηση και σε επιστημονική λογική ο νέος ορισμός του ανθρώπου; Αν ναι, τότε ποιος ο λόγος να κρύβει την σκοπιμότητά του μέσα σ’ ένα τριμερές σχήμα της «θεματικής εβδομάδας», στο οποίο σημασία και αντίρρηση υπάρχει μόνον σ’ ένα σημείο του ενός από τα τρία μέρη; Αν έχει τόση πίστη στην δική του αλήθεια ο νέος ορισμός του ανθρώπου, ας αναμετρηθεί κατά πρόσωπο με τον παλιό. Ας γίνει (πχ) υποχρεωτική η κατήχηση στα «Θρησκευτικά» και στις «Έμφυλες Ταυτότητες»· σε όλη την Αντιγόνη του Σοφοκλή και στην ΜΚΟ Αντιγόνη· στην ιστορία της αθανασίας της ψυχής και στην ιστορία του ωφελιμισμού / υλισμού· στην ιστορία της γέννησης του ελληνικού κράτους και στην ιστορία του «διαφωτισμού». Ας επιτραπεί η είσοδος στα σχολεία στον κάθε μ. Μεσογαίας, όπως επιτρέπεται στον κάθε Ν. Θεοδωρίδη. Γιατί διστάζει η Πολιτεία των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων; Τι έχει να κρύψει η Πολιτεία της Ισότητας; Τι έχει να φοβηθεί η Δημοκρατία;
Ανάρτηση από: https://karavaki.wordpress.com
