Η μόδα ως ένα νησί που επιπλέει στον ωκεανό της ανοησίας

Του Βαγγέλη Ιντζίδη

(ή πόσο μπορεί να σε εξοντώσει η βλακώδης προπαγάνδα; Στην περίπτωσή μας η κυρία Λώρη Κέζα έγραψε ένα άρθρο στο ΒΗΜΑ που θέτει το ερώτημα αν φταίει η παιδεία Της (για τέτοια επιχειρήματα) ή μήπως η εκπαίδευσή Της;)
Η κυρία Κέζα ισχυρίζεται πως «Ο δάσκαλος που απεργεί τις πρώτες ημέρες της σχολικής χρονιάς αναπαράγει το μοντέλο των κοινωνικών ανισοτήτων». Δεν έχω βρει μία έρευνα που να συσχετίζει την απεργία του δασκάλου με τις κοινωνικές ανισότητες και μάλιστα στην εγκαθίδρυση ενός επιχειρηματολογικού τόπου όπου η ανισότητα αναπαράγεται από την απεργία του εκπαιδευτικού. Αντιθέτως άλλα διαβάζουμε στον Μπουρντιέ, στον Πασερόν, στον Μπερνστάιν, στη Φραγκουδάκη, στο Σολομών και σε τόσες και τόσους άλλες/ους κοινωνιολόγους της εκπαίδευσης. [ενδεικτική υπενθύμιση: «Πειθαρχία λοιπόν σημαίνει να δέχεσαι μία δεδομένη επιλογή, οργάνωση, βηματισμό, και χρονική διάταξη της γνώσης που πραγματοποιείται στην παιδαγωγική περιχάραξη.(…) Σημαίνει ιδιαίτερα να μαθαίνεις τι ερωτήματα μπορούν να τεθούν την κάθε ιδιαίτερη χρονική στιγμή. Λόγω της ιεραρχικής διάταξης της γνώσης στο χρόνο, ορισμένα ερωτήματα που εγείρονται δεν μπορούν να τεθούν σε μία ιδιαίτερη περιχάραξη.» (Μπερνστάιν, στο Σολομών:82, 1989).]

Η κυρία Κέζα ισχυρίζεται πως «Οι δάσκαλοι λένε ότι απεργούν για ένα καλύτερο μέλλον των μαθητών τους. Λένε ότι απεργούν επειδή στα σχολεία δεν έχουν πετρέλαιο για το καλοριφέρ, γιατί υπάρχουν τα περίφημα «κενά» (τάξεις χωρίς διδάσκοντες) γιατί οι μισθοί τους μειώθηκαν τόσο ώστε ο πρωτοδιόριστος να εισπράττει 640 ευρώ. Το βέβαιον είναι ότι μια απεργία δεν φέρνει τη θέρμανση και η διαρκής αντιπαράθεση με το υπουργείο δεν γεμίζει τα κενά. Οι συνδικαλιστές δάσκαλοι βλέπουν πάντα απέναντί τους έναν εχθρό, που ενσαρκώνεται σε υπουργό Παιδείας.».
Η κυρία Κέζα δεν μας λέει βέβαια πώς αντιλαμβάνεται η ίδια τις απεργίες. Ίσως νομίζει πως τη θέρμανση τη φέρνει ο πελαργός στον 21ο αιώνα ή ίσως παραμένει προσκολλημένη στο δόγμα της Σχολής του Σικάγο του Φον Χάγιεκ, υποστηρικτή του μοντέλου Πινοσέτ για την οικονομία, πως η οικονομία δεν θα δίνει λογαριασμό στην πολιτική και η δημοκρατία θα ελέγχεται από το τζόγο των αγορών.
(Σημείωση υπ’ αρ. 2: οι απεργοί δάσκαλοι χάνουν το ημερομίσθιό τους από τις απεργίες, δεν τις πληρώνονται όπως οι πανεπιστημιακοί).
Δεν υπάρχει εχθρός. Τα σχολεία δεν είναι υποχρηματοδοτούμενα, και κυρίως δεν υπάρχει ο Διόφαντος που δεν ανακοινώνει με τι κόστος εξέδωσε φέτος τα σχολικά βιβλία με επιπλέον σχεδιαστικά στοιχεία που φυσικά αυξάνουν το κόστος– πέρα από τις αποφάσεις των συγγραφικών ομάδων και την εγκεκριμένη δουλειά των αποφοίτων της ΑΣΚΤ. Συμφωνώ μαζί της, το κενό είναι ακατοίκητο!
Η κυρία Κέζα ισχυρίζεται πως «Οι πιο φανατικοί θα μπορούσαν να θυσιάσουν τον έναν από τους δυο μήνες θερινών διακοπών σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις» για να δημιουργήσει τον φθόνο εναντίον των δασκάλων για τους δύο μήνες διακοπών και τις 15 ημέρες Χριστούγεννα και Πάσχα
΄Εχει δίκιο και σ’ αυτό προφανώς, η κυρία Κέζα, αφού φαίνεται να έχει διαβάσει καλά τις αντίστοιχες μελέτες σύμφωνα με τις οποίες οι διακοπές στη σχολική χρονιά ουδεμία σχέση έχουν με την αποτελεσματικότητα στην εκπαίδευση και την ποιότητα των εκπαιδευτικών διαδικασιών. Με την έννοια ότι δεν την επηρεάζουν αρνητικά.
Και προφανώς η κυρία Κέζα έχει δίκιο αφού οι Γερμανοί, οι Βέλγοι, οι Αυστραλοί (leader χώρα σε εκπαιδευτικά επιτεύγματα) και τόσοι άλλοι είναι απολύτως ηλίθιοι που έχουν ενδεχομένως περισσότερες διακοπές στα σχολεία τους. Προφανώς εκτός από το ακατοίκητο ενδημεί και το παραμορφωμένο, με την έννοια της υπερ-εκπαίδευσης πάντα.
Και πριν προστρέξουν οι καλοθελητάδες να την υπερασπιστούν της αντιπροτείνω να γράψει στο Google Scholar το όνομά της και μετά ας γράψει το δικό μου με λατινικό αλφάβητο (Εvangelos Intzidis ή/και Vangelis Intzidis)
. Στη συνέχεια ας σκεφτεί σε πόσα διεθνή συνέδρια για την εκπαίδευση και σε ποιες χώρες έχει επισκεφθεί έστω ένα σχολείο για να κάνει τον έλεγχο της ανοησίας της και της ποιητικής τής ανοησίας συμπεριλαμβανομένης (National Theatre of Johannesburg, από εκεί της αφιερώνω τα ποιήματα για τον Πέτερσον και τον Γρηγορόπουλο).
Η προπαγανδιστική βλακεία των κλισέ δεν είναι ανίκητη και η κυρία Κέζα δεν είναι ‘non sense poetry’.
Eμείς οι δάσκαλοι μπορούμε με υπομονή και κατάλληλες μεθόδους να την καταστήσουμε αντιμετωπίσιμη. Επομένως ή η κυρία Κέζα κάνει προπαγάνδα ή η Κυρία Κέζα πήρε κακή εκπαίδευση (οπότε πρέπει να τιμωρηθούν οι δάσκαλοι που της έδωσαν απολυτήριο).
Το κείμενο της κυρίας Κέζα κάνει -κατεβατό λωράς πορτοκαλέας-  ό,τι είχε περιγράψει ο Αλέξανδρος Δουμάς υιός: «vogue comme une île flottante sur l’océan de la sottise» («η μόδα ως ένα νησί που επιπλέει στον ωκεανό της ανοησίας»).
Υ.Γ. Νο1: Προφανώς στη Χιλή, που δάσκαλοι, φοιτητές και μαθητές γίνονται συντάκτες και αποδέκτες παρόμοιων κειμένων, διεκδικώντας τη δημόσια, δωρεάν και δημοκρατική εκπαίδευση που τους στέρησε η νεοφιλελεύθερη χούντα του Πινοσέτ, βρίσκονται σε κακό δρόμο. Και, τι κρίμα, δεν βρίσκεται εκεί κάποια comme il faut αριστερά, για να χτίζει κομψούς διαύλους με τον κ. Πινέρα, στον αντίποδα μιας Καμίλα Βαλέχο (θιασώτις του Λαφαζάνη) ή μιας Καμίλα Ντονάτο (ανεύθυνη οπαδός του τσιπρισμού). Η παραίτηση και η δειλία δεν ταιριάζει σε εργαζόμενους, σε εκπαιδευτικούς και στη νέα γενιά. Αντίθετα, είναι κατά τη γνώμη μου πολύτιμος άξονας αναφοράς ενός εκπαιδευτικού κινήματος, το οποίο έχει ξεκαθαρίσει ότι η εκπαίδευση των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών «τομών» είναι εκπαίδευση στην ανισότητα, στη διάλυση, στην πρωτόγονη ταξική μεροληψία. Εμπνέομαι από την χιλιανή κοινωνία του 2012, η οποία ζητάει πίσω όσα τις στέρησαν οι χουνταίοι του Φρίντμαν και του Πινοσέτ με τους «εκσυγχρονισμούς» τους. Οι γνώσεις και οι αξίες μου δεν μου επιτρέπουν την ανοχή ενός ξαναζεσταμένου χιλιανού μοντέλου του 1973, σε κανέναν τομέα της κοινωνικής, της οικονομικής και της πνευματικής ζωής. Και λέω: όχι άλλες νεοφιλελεύθερες παραμορφώσεις στο σώμα της εκπαίδευσης και της κοινωνίας συνολικότερα, όχι άλλη «εκσυγχρονιστική υπευθυνότητα» του είδους που αρχίζει από τους ΟΠΕΚ και τελειώνει στους συνομιλητές των μνημονίων και όχι στην κουραστική μετριοπάθεια απέναντι σε σκοταδιστές και, ενίοτε βαθιά απαίδευτους, μεταρρυθμιστές.
Υ.Γ. No2: Διαβάστε και το άρθρο της κυρίας Κέζα στο Βήμα εδώ για να δείτε το επίπεδο της εμπάθειας που δεν επιτρέπει πλέον ευγένειες σε τέτοιες επαίσχυντες συκοφαντίες κατά των εκπαιδευτικών, μολονότι κι εγώ ο ίδιος δεν χαρίζομαι καθ΄οιονδήποτε τρόπο σε συναδέλφους μου και διαφωνώ με τον τρόπο που οργανώνεται η κινητοποίησή μας. Πληροφορώ πάντως την κυρία Κέζα πως αν ένας φιλελεύθερος πολιτικά καθηγητής πανεπιστημίου στις ΗΠΑ διάβαζε τι γράφει θα την έκοβε πάραυτα μάλλον γιατί θα την έβρισκε πολύ μαρξιστική μ’ αυτό τον καημό της για τις ταξικές ανισότητες!  (Τι ζούμε όμως Θεέ μου και κυρίως τι διαβάζουμε;!)

Ανάρτηση από : http://www.intellectum.org