Ένα πολιτικό σύστημα δηλαδή ένα καθεστώς, καταρρέει με δύο τρόπους. Είτε με επανάσταση, είτε με την διακοπή της χρηματοδότησής του. Όταν το καθεστώς δεν έχει χρήματα από φόρους ή εξωτερικά δάνεια για να χρηματοδοτήσει επαρκώς τους πυλώνες στήριξής του (ΜΜΕ, πνευματική ελίτ, κρατικό μηχανισμό, συνδικαλιστικά στελέχη κ.λ.π.), τότε αρχίζει η γρήγορη αποσύνθεσή του....
μέχρι που τελικά καταρρέει εντελώς, χωρίς να ανοίξει μύτη.
Αυτή τη στιγμή πολιτικό σύστημα και τρόϊκα συμπίπτουν απόλυτα σε ένα πράγμα. Η μεν τρόϊκα θέλει να ικανοποιήσει τα συμφέροντα που εκπροσωπεί σε βάρος της ελληνικής δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, το δε πολιτικό σύστημα θέλει να μην καταρρεύσει αντλώντας χρήμα από τις δόσεις της τρόϊκας και από τους φόρους. Εξάλλου και η τρόϊκα αντιλαμβάνεται πως αν καταρρεύσει αυτό το κλεπτοκρατικό, εθελόδουλο και ψοφοδεές πολιτικό σύστημα, που είναι του χεριού της, δεν θα μπορέσει να φέρει σε πέρας τα σχέδιά της.
Επομένως εκείνο που τους απασχολεί και τους δύο τόσο καιρό τώρα, δεν είναι τα μέτρα που θα λάβουν, αλλά το πώς θα τα περάσουν, χωρίς να αντιδράσει η κοινωνία. Μεγάλο ρόλο για την επίτευξη του στόχου αυτού παίζουν πολλά καθεστωτικά ΜΜΕ τα οποία στην ουσία αποτελούν τα δόντια του συστήματος, με τα οποία δαγκώνει τις ανθρώπινες συνειδήσεις.
Ανάρτηση από : http://hassapis-peter.blogspot.gr
