Δημήτρης Κουφοντίνας - Αλέξανδρος Γιωτόπουλος | EUROKINISSI
Πριν από πολλά χρόνια, το καλοκαίρι του 2002, το ελληνικό κράτος πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη διωκτική επιτυχία του μετά την ήττα των «κομμουνιστοσυμμοριτών» το 1949: εξάρθρωσε την Ε.Ο. 17 Νοέμβρη – είχαν προηγηθεί βέβαια και άλλες επιτυχίες, όπως η καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, αλλά αυτές αποσιωπώνται γιατί τις διέπραξε ένα «άλλο» κράτος, κακό και δικτατορικό…
Ομως, το «κράτος έχει συνέχεια», όπως έσπευσε να μας θυμίσει ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του. Παιδιά είμαστε;
Ετσι, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2002, υπό τους διθυράμβους των ΜΜΕ και σύμπαντος του πολιτικού προσωπικού του κράτους, άνοιξε μια νέα περίοδος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, η αποκαλούμενη «ειδική», την οποία ορισμένοι κακοπροαίρετοι ονομάζουν «εξαίρεση δικαιωμάτων».
Οι κατηγορούμενοι ως μέλη της 17Ν κρατήθηκαν σε «ειδικές» συνθήκες, δικάστηκαν με «ειδικό» τρόπο και φυσικά η μεγάλη πλειονότητά τους καταδικάστηκε με «ειδικές» ποινές.
Και όλα αυτά, κατά παράβαση του Συντάγματος που ορίζει ρητά ότι τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται από μικτά ορκωτά δικαστήρια, και σε ένα κλίμα που θύμιζε Ιερά Εξέταση.
Κατάφερε, λοιπόν, η δημοκρατία να απαλλάξει τους υπηκόους της από τη 17Ν, εξασφαλίζοντάς τους ευνομία και ευμάρεια, αλλά, όπως προείπαμε, το κράτος έχει συνέχεια.
Γι’ αυτό η δημοκρατία δεν εφησυχάζει, δεν ξεχνά, δεν συγχωρεί·επαγρυπνεί, τιμωρεί και εκδικείται…
Ετσι, πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε στο 2010. Τότε, σύμφωνα με τον νόμο, οι καταδικασμένοι σε ισόβια ως μέλη της 17Ν απόκτησαν δικαίωμα άδειας εξόδου από τη φυλακή.
Κάποιοι σιγά σιγά και κουτσουρεμένα άρχισαν να παίρνουν άδειες, όμως οι Κουφοντίνας και Γιωτόπουλος δεν πήραν ποτέ.
Οι αιτήσεις τους ή δεν απαντούνταν καν ή εισέπρατταν αναιτιολόγητη άρνηση.
Στις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις συνηγόρων και αλληλέγγυων στον Δημήτρη Κουφοντίνα (ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος ακολουθεί τον δικό του δρόμο) οι απαντήσεις ήταν αντιφατικές (το Συμβούλιο Φυλακής παρέπεμπε στο υπουργείο Δικαιοσύνης και το αντίστροφο), με παράλληλα «μηνύματα» ότι το πρόβλημα θα λυθεί σύντομα.
Με αυτά κι εκείνα, πέρασαν κι άλλα χρόνια (συνολικά 13,5) για να απαντήσει ουσιαστικά η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης στον Δημήτρη Κουφοντίνα τα εξής απολύτως δημοκρατικά και συμβατά με το «ηθικό προβάδισμα της Αριστεράς»:
➥ πρώτον, ότι δεν δικαιούται άδεια στα 8 χρόνια, αλλά στα 13, διότι εκτός από τα ισόβια εκτίει ποινή και 25 ετών (λες και θα του έδιναν δύο άδειες, μία για τα ισόβια και άλλη για τα 25!) και,
➥ δεύτερον, επειδή πληροί και αυτή την ανεκδιήγητη προϋπόθεση, καθώς από τον Σεπτέμβριο του 2015 έχει κλείσει 13 χρόνια φυλάκισης, ότι η συμπεριφορά του ως κρατουμένου δεν συνάδει στη χορήγηση άδειας, αφού «συνεχίζει με δημοσιεύματα να υποστηρίζει την τρομοκρατία» – αχ, αυτή η Αριστερά πόσο ευαίσθητη είναι πάντα στα ιδεολογικά ζητήματα…
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, λοιπόν, δεν παίρνει άδεια επειδή δεν κάνει δήλωση μετάνοιας;
Είχε προηγηθεί η δήλωση του αρμόδιου υπουργού Νίκου Παρασκευόπουλου ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι», δήλωση εμφανώς έωλη.
Ομως, αν συμφωνεί με αυτή τη δήλωσή του, τότε, εφόσον ο Κουφοντίνας ως «απλός» κρατούμενος διαθέτει όλες τις προϋποθέσεις για χορήγηση άδειας, τι τον νοιάζει αν υποστηρίζει την «τρομοκρατία», τα κινήματα της Χαλκιδικής ενάντια στην εξόρυξη χρυσού ή την ΑΕΚ;
Δυστυχώς, όμως, τον ευπρεπή και νηφάλιο κ. Παρασκευόπουλο τον νοιάζει και τον παρανοιάζει, όπως και τους υφισταμένους του και το σύνολο της κυβέρνησης, με προεξάρχοντα τον πρωθυπουργό, γιατί είναι απολύτως ταυτισμένοι με την άποψη του «βαθέος κράτους» για την επιβολή των νέων ποινών, ενώ εκτίεται η μεγίστη ποινή, με την υπερατλαντική αντίληψη περί «αντιτρομοκρατίας» (αυτή που πρωτοστάτησε στις πιέσεις για να κατέβει ένα θεατρικό έργο που αναφερόταν σε βιβλίο του Σάββα Ξηρού, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, παρά την ψήφιση του σχετικού νόμου παραμένει στις φυλακές Κορυδαλλού), με μια εντελώς συντηρητική καθεστωτική νοοτροπία που μπορεί να χωνέψει οποιονδήποτε εκβιασμό και πραξικόπημα, αλλά δεν μπορεί να ανεχτεί στο ελάχιστο την αμφισβήτηση του μονοπωλίου του κράτους στη βία.
Εντάξει, λοιπόν, το κράτος έχει συνέχεια… H Αριστερά, ο αντιεξουσιαστικός χώρος, οι δημοκρατικοί διανοούμενοι έχουν καμιά συνέχεια;
Τόσες αριστερές οργανώσεις που υποστηρίζουν όπου γης αγωνιστές που διώκονται για «τρομοκρατία» μπορούν να συνεχίσουν να σιωπούν για αυτή την ακραία παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα και του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου;
Ως πότε η μνημονιακή λαίλαπα θα λειτουργεί ως άλλοθι για την εγκατάλειψη ζητημάτων που (θα έπρεπε να) έχουν οργανική σχέση με τον αξιακό πυρήνα της Αριστεράς;
Ο μαχητικός -και πλέον ευαίσθητος απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους- αντιεξουσιαστικός-αναρχικός χώρος γιατί δεν έχει ιεραρχήσει αυτό το κομβικό ζήτημα ελευθερίας και αξιοπρέπειας;
Οσοι διανοούμενοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν περιττά δικαιώματα και αναλώσιμοι άνθρωποι, δεν πρέπει να μιλήσουν τώρα;
Δεν παριστάνουμε τη «συνείδηση» κανενός (εξάλλου και εμείς έχουμε αργήσει πολύ και έχουμε παραλείψει πολλά), ωστόσο κάνουμε αυτή την έκκληση ενεργοποίησης και αγώνα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι πέρα από τη διαδικασία φυσικής και ψυχικής εξόντωσης στην οποία υποβάλλονται οι Κουφοντίνας και Γιωτόπουλος, το ζήτημα των αδειών τους αφορά την ελευθερία και την αξιοπρέπεια πολύ περισσότερων – μέσα και έξω από τη φυλακή. Ακούς εκεί δήλωση μετάνοιας…
Επιτροπή για τη Χορήγηση Αδειών στους Πολιτικούς Κρατούμενους
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Ανάρτηση από: http://www.efsyn.gr
