Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Κυττάξτε τα ατέλειωτα καραβάνια των προσφύγων, των γυναικόπαιδων, που περπατάνε εκατοντάδες χιλιόμετρα, διψασμένοι και νηστικοί, χωρίς τουαλέτες, να φτάσουν στο πρώτο σύνορο και μετά στο δεύτερο και το τρίτο, μακριά από τις κατεστραμμένες, βομβαρδισμένες πατρίδες τους, από τα ερείπια στο Χαλέπι ή την εξουσία των Ταλιμπάν (που φούντωσε η δυτική επέμβαση), ψάχνοντας καταφύγιο.
Κυττάξτε τους καλά. Είναι το δικό σας μέλλον! Tο μέλλον ενός κόσμου που βυθίζεται σε προϊστορική βαρβαρότητα, στα χέρια, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία, αδίστακτων και μικροσκοπικών “υπερεθνικών” μειοψηφιών του Πλούτου και της Δύναμης.
Μήπως άλλωστε εκατοντάδες χιλιάδες νέοι, μορφωμένοι άνθρωποι δεν φεύγουν, όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά από όλη την ευρωπαϊκή “περιφέρεια” να βρουν δουλειά, με αεροπλάνα βέβαια αυτοί, όχι με τα πόδια;
Ο κόσμος του “τέλους της Ιστορίας”, της “ευτυχούς παγκοσμιοποίησης”, της “πολυεθνικότητας”, του οριστικού θριάμβου του καπιταλισμού, της “αγοράς” και της “δημοκρατίας”, του “ευρωπαϊκού ονείρου” αποκαλύπτεται τώρα ο εφιάλτης μιας “ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης”, που αναδύεται από τα ερείπια του σοβιετικού πειράματος, της μεταπολεμικής τάξης πραγμάτων και των καθεστώτων που γέννησαν οι αραβικές, αντιαποικιακές επαναστάσεις.
‘Εχουμε νομική υποχρέωση, κυρίως όμως μεγάλη ηθική και πολιτική υποχρέωση κάθε συμπαράστασης προς τους ανθρώπους αυτούς. Υποχρέωση και προς τον εαυτό μας, για να παραμείνουμε άνθρωποι και να διακόψουμε την αδυσώπητη δουλειά της Κίρκης, που πήρε τώρα την μορφή “παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού”. Ο ελληνικός λαός, αντιμέτωπος ο ίδιος με φοβερή κοινωνική κρίση, βρήκε το ηθικό και ψυχικό απόθεμα να την επιδείξει, γράφοντας πάλι λαμπρή σελίδα στην ιστορία του, αλλά και υπερασπιζόμενος την ίδια την πατρίδα του, η μεγαλύτερη ασπίδα της οποίας είναι που γέννησε την ελευθερία, τη δημοκρατία και τον Ξένιο Δία.
Αλλά για να βοηθήσουμε και αυτούς και εμάς, πρέπει να υπάρχουμε. Δεν είναι λύση η μεταφορά και εγκατάσταση της μισής Μέσης Ανατολής και Αφρικής στην Ευρώπη. Πολύ περισσότερο δεν είναι η μεταφορά και εγκατάστασή τους στην ήδη κατεστραμμένη Ελλάδα.
Δεν είναι καταστρέφοντας περαιτέρω το έθνος-κράτος μας, όρο συγκροτημένης επιβίωσης του ελληνικού λαού, ύπαρξης κάποιας δημοκρατίας και κοινωνικής προστασίας, που θα βοηθήσουμε τους πρόσφυγες. Για να το κάνουμε, θα ήταν πολύ χρησιμότερο να πάρουμε πίσω τα ευρωπαϊκά κράτη από την εξουσία των ίδιων ακριβώς διεθνών δυνάμεων, που δημιούργησαν τους πρόσφυγες και τώρα θέλουν να χρησιμοποιήσουν την παρουσία τους για δικούς τους, καθαρά ολοκληρωτικούς σκοπούς.
Στη Δανία, ο κίνδυνος διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής είναι ανύπαρκτος. Κατασκευάζεται και χρησιμοποιείται για (κακούς) πολιτικούς σκοπούς. Στην Ελλάδα ο κίνδυνος αποσάθρωσης ενός (ήδη περιορισμένης τυπικής κυριαρχίας λόγω μνημονίων) έθνους-κράτους είναι περισσότερο από υπαρκτός. Η χώρα δεν έχει δυνατότητα να θρέψει καλά-καλά ούτε όλους τους υπηκόους της, θα εισάγει και δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες; Μόνο κάποιος που δεν έχει στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα ή κάποιος που θέλει να προκαλέσει δικτατορία ή εμφύλιο πόλεμο, ολοκληρώνοντας την καταστροφή της χώρας, μπορεί να σκεφτεί κάτι τέτοιο.
“Δεν θα γίνουμε Λίβανος”, είπε σε έκλαμψη “κυβερνητικής ευφυίας”, ο κ. Μουζάλας. Αλλά μετά άρχισε κι αυτός να τα “μαζεύει”, επαναλαμβάνοντας επικίνδυνες απιθανότητες για συμβολή των προσφύγων στο δημογραφικό.
Συνθηκολογώντας ταπεινωτικά τον Ιούλιο, εγκλωβισμένη και αυτή, μετά το ΠΑΣΟΚ και τη Δεξιά, στον αδιέξοδο δρόμο εφαρμογής ανεφάρμοστου και καταστροφικού Μνημονίου, χωρίς στοιχειώδη συνείδηση του τι παίζεται, η κυβέρνηση Τσίπρα φλερτάρει με την ιδέα “ανταλλαγής” μιας προσωρινής (αν δεν την κοροϊδέψουν πάλι) “επιείκειας” στο Μνημόνιο με αποδοχή εγκατάστασης μεγάλου αριθμού προσφύγων στην Ελλάδα., ενώ διολισθαίνει επικίνδυνα με το ΝΑΤΟ.
Παίζει με τη φωτιά. Τη χρησιμοποιούν οι διεθνείς δυνάμεις που είναι υπεύθυνες για τους πολέμους και που την χειραγώγησαν, κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, και τις οποίες έφτασε στο σημείο να ευχαριστήσει γιατί συνθηκολόγησε! (Δηλαδή ποιός μπορεί να σκεφτεί να αποσταθεροποιήσει την Γερμανίδα καγκελλάριο, όπως διατείνεται ο κ. Κοτζιάς; Ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου ή αυτοί που η κυβέρνηση νομίζει φίλους της;)
Η Ελλάδα δεν μπορεί να καταφύγει φυσικά σε αγριότητες, ούτε να πνίξει τους πρόσφυγες. Κι όσοι τυχαίνει να βρίσκονται στο έδαφός της πρέπει να έχουν την πιο ανθρώπινη δυνατή φροντίδα και συμπεριφορά. Κατά τα άλλα όμως, πρέπει να εξαντλήσει όλα τα πολλά μέσα που ακόμα έχει, προς ΕΕ και ‘Αγκυρα, να χαλάσει τον κόσμο, να απειλήσει σε ύστατη ανάγκη και με βέτο και διακοπή σχέσεων με την Άγκυρα, απαιτώντας άμεση διακοπή της ροής από Τουρκία, ισομερή διαμοιρασμό των ήδη εισελθόντων.
Μπορεί να τα κάνει αυτά, μια Αθήνα ελάχιστα προετοιμασμένη, που δεν πολυκαταλαβαίνει το διεθνές περιβάλλον, που εκλιπαρεί τους Πιστωτές για λίγο χρόνο και χρήμα; Διερωτώμαι, ο κ. Τσίπρας δεν έχει ούτε έναν φίλο, ούτε έναν στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που να τον αγαπάει και νάχει και λίγο μυαλό, να του πει ότι βάζει ο ίδιος θηλειά στον λαιμό του;
Ανάρτηση από: http://www.konstantakopoulos.gr
