Παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» και λαϊκά εργατικά στρώματα
Ένα άθλιο φαινόμενο που αναπτύσσεται δραματικά τελευταία μετά την ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είναι ότι η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», είτε κυβερνά (όπως στο Ελληνικό προτεκτοράτο της Υπερεθνικής ελίτ) είτε όχι, συντάσσεται απόλυτα με τις ντόπιες ελίτ που λειτουργούν σαν τα όργανα της Υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται την Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή, η «Αριστερά» που παίρνει δεδομένη την παγκοσμιοποίηση και τους θεσμούς της (ΕΕ στην Ευρώπη, NAFTA στην Αμερική, ΔΝΤ και ΠΟΕ κλπ.) –που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, αφού σε αυτήν ανήκει και τμήμα τουλάχιστον της Μαρξιστικής Αριστεράς–απαρνιέται κατάφωρα τα εργατικά στρώματα που ήταν η παραδοσιακή πολιτική και εκλογική πελατεία της. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι στο κίνημα αυτό κατά της παγκοσμιοποίησης πρωτοστατούν τα εργατικά λαϊκά στρώματα, τα κύρια θύματα της. Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι η μαζική μετακόμιση της εργατικής τάξης από τα κόμματα αυτά (σοσιαλδημοκρατικά και εργατικά κόμματα ή κόμματα της ριζοσπαστικής «αριστεράς», όπως η «πρώτη φορά Αριστερά» των πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ) προς άλλα κόμματα και κινήματα και κυρίως προς το ανερχόμενο παντού νεο-εθνικιστικό κίνημα.
Και όπου μεν υπήρχε παραδοσιακά μια ισχυρή Αριστερά, όπως στη Γαλλία, τα λαϊκά εργατικά στρώματα στράφηκαν προς κόμματα του ανερχόμενου νεο-εθνικιστικού κινήματος που έχουν και προοδευτικό κοινωνικό πρόγραμμα, όπως το Eθνικό Μέτωπο της Λε Πεν, που έχει υιοθετήσει σχεδόν όλη την παραδοσιακή ατζέντα της Αριστεράς, την οποία η τελευταία έχει εγκαταλείψει με την πλήρη ενσωμάτωσή της στη ΝΔΤ. Δηλαδή την ατζέντα που περιλαμβάνει όχι μόνο μια γνήσια εναντίωση στις «4 ελευθερίες» –της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας– αλλά και πολιτικές πλήρους απασχόλησης, ευρέων κρατικοποιήσεων και, προπαντός, πολιτικές ενάντια στους εγκληματικούς πολέμους της Υ/Ε στο Ιράκ, Λιβύη και Συρία που υπόσχεται ν’ αντικαταστήσει με πολιτικές μη επέμβασης σε άλλα κράτη και ειρηνικών σχέσεων με τη Ρωσία, την Κίνα κλπ..
Σε χώρες όμως σαν τη Βρετανία και τις ΗΠΑ όπου, μολονότι δεν υπήρχε αντίστοιχη ισχυρή πολιτική Αριστερά, υπήρχε όμως μια μακρά ιστορία μαζικών συνδικαλιστικών αγώνων της εργατικής τάξης, τα εργατικά λαϊκά στρώματα μετακόμισαν από το Εργατικό και το Δημοκρατικό κόμμα αντίστοιχα προς το κίνημα για Brexit στην πρώτη περίπτωση και κατά των εγκληματιών Ομπάμα και Κλίντον στις ΗΠΑ, δηλαδή σε μορφές του νεο-εθνικιστικού κινήματος με έμμεσο μόνο κοινωνικό πρόγραμμα, σε αντίθεση με το Γαλλικό κίνημα. Τα στρώματα αυτά σήμερα έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι βασικές αιτίες της οικονομικής καταστροφής τους (μαζική ανεργία και υποαπασχόληση, σημαντική επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών για όσους έχουν ακόμη κάποια δουλειά, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους σε χώρες όπως η Βρετανία) κλπ. είναι άμεσες συνέπειες του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών και της μετατόπισης του κεφαλαίου σε «παραδείσους» φθηνής και εκπαιδευμένης εργασίας όπως η Κίνα και η Ινδία. Τις συνέπειες τις είδαμε στους πολιτικούς σεισμούς πρώτα του Brexit και μετά των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ –τη στιγμή που οι δικοί μας πολιτικοί απατεώνες της «Αριστεράς» δεν διανοούνται καν να ηγηθούν ενός λαϊκού αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, (ακόμη και όταν ο λαός τους έδωσε την ευκαιρία το καλοκαίρι του 2015!) και έχουν οδηγήσει τον Ελληνικό λαό στη φτωχοποίηση και την καταστροφή.
Και στις δύο όμως περιπτώσεις νεο-εθνικιστικών κινημάτων, τα κινήματα αυτά πλαισίωσαν απόλυτα τα λαϊκά εργατικά στρώματα ενάντια σε ολόκληρο το σύστημα, δηλαδή ενάντια στις πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές ελίτ, (ντόπιες και ξένες), τα ΜΜΕ και φυσικά ενάντια στην άθλια παγκοσμιοποιητική «Αριστερά». Δηλαδή την καρικατούρα Αριστεράς που έχει συνταχθεί απόλυτα με τις ελίτ τόσο στο θέμα της παγκοσμιοποίησης και των θεσμών της όσο και στο θέμα των εγκληματικών πολέμων της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ στη Γιουγκοσλαβία, τη Μέση Ανατολή και ακόμη και στα τυχοδιωκτικά σχέδια της κατά της Ρωσίας, η οποία βέβαια, αντίθετα με την προπαγάνδα κάποιων δήθεν «Μαρξιστών» (που υιοθετούν την αντίστοιχη προπαγάνδα της Υ/Ε), ποτέ δεν εξαπέλυσε «ιμπεριαλιστικούς» πολέμους ενάντια σε άλλους λαούς, αλλά αντιδρούσε πάντα σε άμυνα όταν απειλούνταν τα ίδια τα σύνορά της (Γεωργία, Ουκρανία) ή επενέβαινε κατόπιν πρόσκλησης της εκλεγείσας κυβέρνησης (Συρία).
Η άνοδος του νεο-εθνικισμού και ο ιστορικός εθνικισμός
Φυσικά, τα νεο-εθνικιστικά κινήματα δεν είναι κινήματα της Αριστεράς, αλλά δεν έχουν σχέση και με τον ιστορικό φασισμό, όπως τα συκοφαντούν οι άθλιοι αυτοί «αριστεροί», μαζί με τα συστημικά ΜΜΕ (Για μια περιγραφή των διαφορών εθνικισμού και νέο-εθνικισμού βλ. εδώ. Για εκτενή ανάλυση βλ. στα Αγγλικά βιβλίο “The New World Order in Action”). Ο νεο-εθνικισμός είναι ένα εντελώς νέο κοινωνικό φαινόμενο αντίστοιχο με το νέο φαινόμενο που αποτελεί η σημερινή βαθμιαία εξαφάνιση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, (δηλαδή των κρατών-εθνών), που επέβαλλε η ανάδυση και μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών επιχειρήσεων και η συνακόλουθη καθολική θεσμοποίηση των «4 ελευθεριών». Αντίθετα, ο παλαιός (ιστορικός) εθνικισμός, στον οποίο στηριζόταν τόσο ο φασισμός όσο και ο εθνικοσοσιαλισμός, θεμελιώνονταν στα κράτη-έθνη που σήμερα είναι υπό εξαφάνιση και αντικαθίστανται με προτεκτοράτα σαν το Ελληνικό ή καθεστώτα που τελικά οδηγούν εκεί. Γι’ αυτό και ο φασισμός ήταν επιθετικός εθνικισμός, στρεφόταν δηλαδή και εναντίον άλλων κρατών-εθνών, πράγμα που οδήγησε και σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Αντίθετα, ο νεο-εθνικισμός είναι αμυντικός εθνικισμός και απλά στοχεύει στη αποκατάσταση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας των λαών, ενώ δεν στρέφει τον ένα λαό εναντίον του άλλου. Γι’ αυτό και αποτελεί άθλια «αριστερή» προπαγάνδα η μυθολογία ότι η άνοδος των νεο-εθνικιστικών κινημάτων οδηγεί σε νέες παγκόσμιες συγκρούσεις. Αντίθετα, ΟΛΕΣ οι πρόσφατες πολεμικές συγκρούσεις, από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Συρία αλλά και η επαπειλούμενη σύρραξη με τη Ρωσία, αν όχι και με τη Κίνα, δεν προκλήθηκαν από κάποιους εθνικισμούς (στην πραγματικότητα ο μόνος πραγματικός εθνικισμός σήμερα είναι ο εγκληματικός Σιωνισμός), αλλά από τη ΝΔΤ και την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) που τη διαχειρίζεται (δηλαδή το πλέγμα των ελίτ που εδράζονται κυρίως στην Ομάδα των 7). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι σήμερα τα νεο-εθνικιστικά κινήματα σαν τα παραπάνω είναι αμυντικά ακόμη και στις σχέσεις τους με τους πολιτικούς αντιπάλους τους στο εσωτερικό κάθε χώρας (αντίθετα βέβαια με τον επιθετικό χαρακτήρα των φασιστών και εθνικοσοσιαλιστών) ενώ παράλληλα αναπτύσσεται σήμερα ένας «αριστερός» φασισμός ενάντια στους οπαδούς των κινημάτων αυτών στην Ευρώπη και την Αμερική (βλ. στα Αγγλικά βίντεο-ρεπορτάζ του RΤ).
Ένας άλλος μύθος που καλλιεργείται από τη μαζική προπαγάνδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» είναι αυτός που ταυτοποιεί τα λαϊκά εργατικά στρώματα που στήριξαν τα νεοεθνικιστικά κινήματα σε Βρετανία και ΗΠΑ με τις πολιτικές εκφράσεις του κινήματος αυτού (Φάρατζ, Τραμπ κλπ.), ώστε να μπορούν μετά εύκολα να ταυτίζουν τα λαϊκά αυτά στρώματα με τις πιθανές αποτυχίες αν όχι και προδοσίες των ηγεσιών αυτών. Φυσικά, ανεξάρτητα αν οι ηγεσίες αυτές ανταποκριθούν στις προεκλογικές υποσχέσεις τους κατά της παγκοσμιοποίησης και των εγκλημάτων της Υ/Ε ή όχι, τα λαϊκά αυτά κινήματα δεν πρόκειται να εξαφανιστούν όσο αναπαράγεται η ΝΔΤ, αλλά απλά θα βρουν νέες πολιτικές εκφράσεις που πραγματικά θα τα εκφράζουν, όπως το ΜΕΚΕΑ που προτείνουμε εμείς (Βλ. τους Στόχους του ΜΕΚΕΑ).
Η περίπτωση του δηλώνοντος «Μαρξιστή» Χρ. Κεφαλή…
Χαρακτηριστική περίπτωση του φαινομένου του «αριστερού» φασισμού που αναφέραμε είναι αυτή κάποιου δηλώνοντος «Μαρξιστή» ονόματι Χρήστου Κεφαλή, αν και στην πραγματικότητα, αν κρίνουμε από την αρθρογραφία του που συγκεντρώνεται στα δημοσιογραφικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ (Αυγή, Εποχή, Πολίτης κλπ) και κείμενα σαν αυτό, μάλλον (στην καλύτερη περίπτωση!) ανήκει στους πολιτικούς απατεώνες της «πρώτη φορά Αριστεράς». Ως Μαρξιστής έγινε ευρύτερα γνωστός με τη διεύθυνση ενός λαθρόβιου αλλά πολυδάπανου περιοδικού με τον βαρύγδουπο τίτλο «Μαρξιστική Σκέψη», που στηρίζεται βασικά σε ξένες αναδημοσιεύσεις και κάποια πρωτότυπα Ελληνικά άρθρα. Το περίεργο όμως και αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι το περιοδικό αυτό όχι μόνο ανδρώθηκε μέσα στην καταστροφική κρίση των τελευταίων ετών, όταν περιοδικά (ακόμη και εφημερίδες!) έκλειναν μαζικά, σε μια εποχή που μόνο οι ‘βολεμένοι’ μπορούσαν καν να αγοράσουν παρόμοια έντυπα, αλλά και εξέδωσε πάνω από… 20 πολυσέλιδους τόμους! Ο τύπος λοιπόν αυτός συνέγραψε έναν λίβελλο πάνω από 13.000 λέξεις, υπό τύπο σοβαροφανούς Μαρξιστικού άρθρου με τίτλο «Ο Άσαντ, οι νεοναζί και η Ίσκρα», αλλά με φανερό στόχο να κάνει λασπολογική επίθεση κατά του Τάκη Φωτόπουλου, μολονότι δεν παραλείπει να κάνει κριτική και σε οποιοδήποτε άλλον τάσσεται με τον «αιμοσταγή δικτάτορα Άσσαντ»: από την Ίσκρα, μέχρι την Κανέλλη, το Ρεσάλτο κλπ.! Και είναι βέβαια σοβαροφανές το άρθρο αυτό γιατί όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή Μαρξιστική ανάλυση, αλλά και στηρίζεται βασικά σε… αξιόπιστες πηγές σαν τα Ιντιμίντια, τη wikipedia κλπ, πέρα βέβαια από τις πηγές των άρθρων που επικρίνει. Πράγμα βέβαια καθόλου περίεργο όταν οι σπουδές του ήταν στη… Χημεία (και όχι, όπως συνήθως είναι οι σπουδές των Μαρξιστών διανοουμένων, στην πολιτική οικονομία, τη φιλοσοφία, την Ιστορία κλπ., πέρα βέβαια από τη βαθιά γνώση του Μαρξισμού.), ενώ ειδικεύεται, όπως μαθαίνουμε από το βιογραφικό του, και στο σκάκι! Εντούτοις, υιοθετεί πλήρως (τυχαία άραγε;;;) τη γραμμή της Υπερεθνικής Ελίτ και της Σιωνιστικής ελίτ –και σήμερα είναι πια γνωστό ότι μόνο εφημερίδες και περιοδικά που στηρίζουν τη γραμμή αυτή επιβιώνουν!– για τους πολέμους και τις «επαναστάσεις» στη Μέση Ανατολή, την έμμεση επίθεση στο καθεστώς του Άσαντ, για τη Ρωσία του Πούτιν κλπ.
Σήμερα όμως είναι πια φανερό και υπάρχουν όλα τα στοιχεία που στοιχειοθετούν την επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ και των Σιωνιστών στη Μέση Ανατολή (βλ. πχ σχετικό πρόσφατο αριστερό άρθρο στα Αγγλικά εδώ). Ο στόχος, όπως έδειξε και ο Τάκης Φωτόπουλος στην αρθρογραφία του, ήταν η ανατροπή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ και Συρία (δηλαδή ενός λαοπρόβλητου εθνικο-απελευθερωτικού καθεστώτος που γεννήθηκε στον αγώνα κατά των αποικιοκρατών στην αρχή και, κατόπιν, κατά των δυτικών ελίτ και των Σιωνιστών) και βέβαια του Νασσερικού τύπου καθεστώτος του Καντάφι που είχε κάνει κοινωνικές κατακτήσεις στη Λιβύη, τις οποίες δεν είχε φθάσει καμία, όχι μόνο Αφρικανική χώρα, αλλά ούτε ακόμη και πολλές δυτικές χώρες! [βλ. αρθρογραφία του Τ.Φ. στην Ελευθεροτυπία και το διεθνές περιοδικό της Περιεκτικής Δημοκρατίας– για τις Αραβικές «επαναστάσεις», τη Λιβύη και τη Συρία: [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8], [9], [10], [11], [12], [13]] Φυσικά, για την Ιστορία των καθεστώτων αυτών και τη σχέση τους με τα αντίστοιχα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα δεν έχει ιδέα ο αυτοδημιούργητος «Μαρξιστής» αυτός (εκτός βέβαια, ακόμη χειρότερα, αν έχει ακούσει την ιστορία τους και εσκεμμένα την αποσιωπά!).
… και «η αντιδραστική νίκη του στυγερού δικτάτορα Άσαντ που βοηθά τους νεοναζί»
Αντίθετα, κατά τον «Μαρξιστή» Κεφαλή, «η νίκη του δικτάτορα Άσαντ στο Χαλέπι είναι μια βαθιά αντιδραστική εξέλιξη» που σηματοδοτεί «την αναστροφή των προοδευτικών προοπτικών που άνοιξαν αυτές οι…..επαναστάσεις, αλλά και μια ενίσχυση της άκρας αντίδρασης σε τοπικό, ευρωπαϊκό και, σε συνδυασμό με την εκλογή του Τραμπ, σε παγκόσμιο επίπεδο». Και φυσικά δεν διστάζει στην πορεία να καταδικάσει βέβαια και κάθε κομμουνιστικό κόμμα (που κατά τεκμήριο–σε αντίθεση με τον ύποπτο Μαρξισμό του– είναι πράγματι Μαρξιστικό), αν τυχόν παίρνει στάση κατά των Αραβικών «επαναστάσεων» και της κτηνώδους εισβολής της Υπερεθνικής Ελίτ στο Ιράκ και των αντίστοιχων επιθέσεων σε Λιβύη, και έμμεσα στη Συρία. Έμμεσα, διότι στην περίπτωση της Συρίας δεν έστειλαν την κτηνώδη ΝΑΤΟϊκή αεροπορία να διαλύσουν τη χώρα όπως στη Λιβύη, αλλά προτίμησαν να κάνουν το ίδιο μέσω των αντιπροσώπων τους καθώς και των πληρωμένων «ανταρτών» –με μισθό που πλήρωναν τα πιο αντιδραστικά Αραβικά καθεστώτα όπως η Σαουδική Αραβία και αυτά του Κόλπου (για τα οποία όμως δεν αρθρώνει επίσης λέξη ο «Μαρξιστής» μας). Και αν κάνει κάποιος την εύλογη ερώτηση γιατί είναι αντιδραστική εξέλιξη η νίκη του Συριακού στρατού, η …αποστομωτική απάντηση του «Μαρξιστού» αυτού είναι γιατί «ο Λαϊκός Σύνδεσμος (δηλ. η Χρυσή Αυγή) έχει επανειλημμένα εκφράσει την συμπαράστασή του στον Συριακό λαό και την νόμιμη κυβέρνησή του, εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου»! Επίσης, γιατί «η ΜΚΟ “Ευρωπαϊκό Μέτωπο Αλληλεγγύης για τη Συρία” είναι η ομπρέλα των ευρωπαϊκών φασιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων που συντονίζει την κινητοποίησή τους υπέρ του Άσαντ». Και συνεχίζει ακάθεκτος: «όλοι οι ακροδεξιοί και οι νεοφασίστες της Ευρώπης έχουν πάρει την ίδια ακριβώς θέση, αναπτύσσοντας μια έντονη δραστηριότητα σε όλα τα επίπεδα υπέρ της συριακής δικτατορίας».
Φυσικά, το ότι η ΧΑ και ακροδεξιές οργανώσεις μπορεί να υποστηρίζουν τον αγώνα του Συριακού λαού δεν αποτελεί καμιά «απόδειξη»–ιδιαίτερα από Μαρξιστική μεριά. Μια πραγματική Μαρξιστική ανάλυση θα έπρεπε να αναλύσει την πάλη των τάξεων σε διεθνές επίπεδο και στο εσωτερικό των χωρών αυτών για να εξηγήσει τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, τον ρόλο των καθεστώτων εκεί, καθώς και των Αραβικών «επαναστάσεων». Αντίθετα, με τη δική του λογική όποιος υποστηρίζει λαούς και καθεστώτα που υποστηρίζει και η ΧΑ είναι και αυτός φασίστας! Φυσικά, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι, με την ιδία λογική, είναι και αυτός πράκτορας της Υ/Ε και της Σιωνιστικής Χάσμπαρα προπαγάνδας, αφού ολόκληρη η «ανάλυση» του αναπαράγει ακριβώς τα επιχειρήματα αυτής της προπαγάνδας, όπως άλλωστε κάνουν και παρ’ημίν τα κανάλια των πολιτικών απατεώνων της «Αριστεράς» (ΕΡΤ κλπ.) και τα αντίστοιχα καπιταλιστικά κανάλια…Ούτε φυσικά διανοείται πως το γεγονός ότι η σημερινή «Αριστερά» καταπρόδωσε την παράδοση της των αγώνων κατά των αντίστοιχων πολέμων στο Βιετνάμ με τη σιωπή της στις σφαγές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία είναι ακριβώς άλλη μια τρανή απόδειξη της χρεωκοπίας της που έσπρωξε παραδοσιακούς οπαδούς και ιδιαίτερα την εργατική τάξη της στα νεο-εθνικιστικά κινήματα…
Αλλά είναι πράγματι πρωτόγνωρο ιστορικό φαινόμενο πώς ένας λαός (δηλαδή ο Συριακός) να πολεμά σαν σκυλί για τόσα χρόνια για ν’ αντιμετωπίσει κάθε εγκληματικό στοιχείο που στρατολογούσαν οι γνωστοί εγκληματίες πολέμου Ομπάμα, Σαρκοζί, Ολάντ, Νετανιάχου κλπ., για να στηρίξει ένα «στυγερό δικτατορικό καθεστώς», ενώ θα μπορούσαν πολύ εύκολα βέβαια οι Σύριοι φαντάροι που υποτίθεται στέναζαν κάτω από τον τυραννικό ζυγό να λιποτακτήσουν εδώ και χρόνια, όπως άλλωστε έκαναν κάποιοι φιλοδυτικοί αξιωματικοί που προσχώρησαν στο αντίστοιχο αντάρτικο ασκέρι (FSA). Αντίθετα, πότε άραγε άρχισαν τα ομαδικά καραβάνια των «πολιτικών προσφύγων» για την Ευρώπη; Μήπως το καραβάνι των προσφύγων ξεκίνησε μόνο όταν άρχισε ο Συριακός λαός να κερδίζει τον πόλεμο, μετά την Ρώσικη επέμβαση (που ζήτησε η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας), οπότε οι οπαδοί του δυτικού «θαύματος» αποφάσισαν να γίνουν μετανάστες και, προσποιούμενοι ότι ήταν πρόσφυγες πολέμου, ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι για τη Γερμανία—τον παράδεισό τους; Άλλο βέβαια αν τελικά, όταν έκλεισαν τα σύνορα μας οι βόρειοι «εταίροι» μας στην ΕΕ, δόθηκε εντολή στο Ελληνικό προτεκτοράτο να παίξει τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», με τη βοήθεια μάλιστα μιας πολυδάπανης διαφημιστικής εκστρατείας –πληρωμένη βέβαια από Σόρος αλλά και την αλητεία Γιούνκερ κλπ.—για να πεισθεί ο πεινασμένος Ελληνικός λαός να περιμαζέψει και τους δήθεν αυτούς πρόσφυγες, ακόμη και από το υστέρημα του! Και αλήθεια από πότε οι πρόσφυγες πολέμου αντί να βρουν καταφύγιο στις γειτονικές χώρες, όπως γινόταν πάντα στην Ιστορία (οι «εκκαθαρισθέντες» από τους Σιωνιστές Παλαιστίνιοι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα), απαιτούν να μεταφερθούν σε πλούσιες δυτικές χώρες, όπως είχαν το θράσος να κάνουν ακόμη και με διαδηλώσεις στην Ελλάδα που τους περιμάζεψε (αντί να τους στείλει «πακέτο» στη Γερμανία) για να αποφύγει την τιμωρία από την Μέρκελ και τον Σουλτς –τον οποίο εύστοχα χαρακτήρισε ο Φάρατζ δεσμοφύλακα ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης– η κυβέρνηση των απατεώνων της «Αριστεράς»;
Στη συνέχεια ο τύπος αυτός έχει το θράσος να δυσφημεί τα εκατοντάδες εκατομμύρια στα λαϊκά στρώματα στην Ευρώπη και την Αμερική που ψήφισαν και υποστηρίζουν τα νέο-εθνικιστικά κινήματα και επιχειρεί την άθλια παραπλάνηση (όπως έμαθε βέβαια από τους «αριστερούς» δασκάλους του στην απάτη, τον ΣΥΡΙΖΑ) να μπλέκει μερικά από αυτά τα κινήματα που πράγματι έχουν και ναζιστικές καταβολές (όπως η ΧΑ αφού τμήμα της ηγεσίας της εγκωμιάζει ακόμη και τους Γερμανοτσολιάδες) με τα εκατομμύρια εργατών στην Βρετανία που ψήφισαν Brexit, στην Αμερική που ψήφισαν Τραμπ, στη Γαλλία που ετοιμάζονται να ψηφίσουν Λε Πεν κλπ., ενώ η «αριστερά» καταρρέει παντού. Έτσι γράφει, αφού χαρακτηρίζει τις Αραβικές «επαναστάσεις» «μεγάλα, πραγματικά λαϊκά επαναστατικά κινήματα, που όμως, λόγω της παγκόσμιας υποχώρησης του σοσιαλισμού μετά το 1990, περιορίστηκαν σε δημοκρατικά αιτήματα»(sic!) ότι οι «νεοφασίστες και οι ακροδεξιοί» με μεγάλη διορατικότητα αντιλήφθηκαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό γιατί τα κινήματα αυτά θα άνοιγαν τον δρόμο για «σοσιαλιστικές, κοινωνικές ανατροπές που αποτρέπει τώρα η υπερίσχυση του Άσαντ» και καταλήγει με ένα εξίσου μεγαλειώδες συμπέρασμα που θα μπορούσε άνετα να διεκδικήσει Νόμπελ ηλιθιότητας (ευτυχώς όχι από Μαρξιστή, αλλά από καθαρό παραχαράκτη του Μαρξισμού που πιθανό να είχε και στόχο να εξευτελίσει με αυτό τον τρόπο ακόμη και τη πολύ σημαντική ιστορική αυτή επαναστατική παράδοση στα μάτια των ημιμαθών):
«Η υπερίσχυση του Άσαντ είναι ο παράγοντας που αποτρέπει και απομακρύνει άμεσα αυτή την προοπτική. Δίνει έτσι τη δυνατότητα στην άκρα αντίδραση, όχι μόνο στη Συρία αλλά και στις χώρες της Ευρώπης, να περάσει στην αντεπίθεση και να προσπαθήσει να επιβάλει δικτατορικές εκτροπές, πριν ωριμάσουν οι επαναστατικές εξελίξεις που κυοφορούσαν οι αραβικές επαναστάσεις, πριν γίνει το πέρασμα από το δημοκρατικό στο σοσιαλιστικό τους στάδιο, και πριν ανάλογες διαδικασίες αναπτυχθούν στην Ευρώπη. Αυτό είναι το νόημα της συμμαχίας ανάμεσα στον Άσαντ, τον Πούτιν, τον Τραμπ και τη λεπενική ευρωπαϊκή ακροδεξιά που βρίσκεται στα σκαριά: μια συμμαχία για να εμποδιστεί η επαναστατική εξέλιξη δημιουργώντας και άλλες Συρίες. Και αυτός είναι ο λόγος που την υποστηρίζουν οι νεοναζί, γνωρίζοντας ότι αν αυτή η κατεύθυνση επιβληθεί και η αντίσταση των λαών δεν μπορέσει να τη ματαιώσει, στην πορεία της και στη συνέχεια θα έχουν πολύ καλές τύχες να έρθουν οι ίδιοι στον αφρό.»
Έτσι, χαρακτηρίζει ακροδεξιά, αν όχι νεοναζιστική, την άτυπη συμμαχία των λαϊκών εργατικών στρωμάτων ενάντια την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τους διαχειριστές της, και υπέρ της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας που θα τους επέτρεπε πάλι να λύσουν μερικά σημαντικά κοινωνικά προβλήματα, όπως έγινε στην περίοδο των σοσιαλδημοκρατικών κρατών-εθνών! Και φυσικά, μέσα από την εξέλιξη της Κοινωνικής Πάλης σε κάθε χώρα, που προϋποθέτει βέβαια την εθνική και οικονομική κυριαρχία, θα μπορούσαν ν’ αναπτυχθούν πραγματικά επαναστατικά κινήματα για συστημική αλλαγή, είτε αυτή είναι σοσιαλιστική, είτε μια Περιεκτική Δημοκρατία. Αντίθετα, όταν οι λαοί χάνουν την οικονομική και εθνική κυριαρχία τους, με τρανό παράδειγμα την Ελλάδα, μετατρέπονται σε καθαρά προτεκτοράτα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, που απλά αγωνίζονται να επιβιώσουν στις Κινέζικες συνθήκες εργασίας που τώρα παγκοσμιοποιούνται…Βέβαια, η «απάντηση» που μπορεί να έδινε σε αυτό ο «Μαρξιστής» αυτός θα ήταν μια παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, που φυσικά ούτε έγινε ποτέ στην Ιστορία ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ, παρόλο που παρόμοιες αποπροσανατολιστικές ηλιθιότητες υποστηρίζουν και κάποιοι πρωτόγονοι Τροτσκιστές που, σαν τους χιλιαστές, περιμένουν κάθε χρόνο την επανάσταση, ενώ οι ελίτ ακόμη και χρηματοδοτούν ή τουλάχιστον τους προβάλλουν, για ευνοήτους λόγους! Ιδιαίτερα μάλιστα όταν παρόμοιοι «Μαρξιστές», τη στιγμή ακριβώς που τα ΝΑΤΟϊκά αεροπλάνα θέριζαν χιλιάδες λαού στην Λιβύη και κατάστρεφαν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, γυρίζοντας τη χώρα στον Μεσαίωνα, οι Τροτσκιστές του SWP στη Βρετανία (το πατρικό κόμμα του ΣΕΚ) σκαρφάλωναν τα κάγκελα της πρεσβείας της Λιβύης διαδηλώνοντας κατά του στυγερού δικτάτορα Καντάφι που μερικούς μήνες μετά λίντσαραν οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης–τους οποίους οι ίδιοι, αλλά και παρόμοιοι «αριστεροί» στην Ελλάδα εγκωμίαζαν…
Δεν χρειάζεται, τέλος, ν’ αναφερθεί κανένας στις εντελώς ανιστόρητες (ή καλύτερα άσχετες) περιγραφές για το ISIS, τους τζιχαντιστές και τις σχέσεις του με το καθεστώς Άσαντ, και αρκεί ν’ αναφερθούμε στην ηλιθιότητα ότι «η κυβέρνηση του Άσαντ, λίγο μετά το ξέσπασμα της συριακής εξέγερσης απελευθέρωσε σκόπιμα τους τζιχαντιστές που κρατούσε στις φυλακές της»! Και αυτό ενώ βέβαια ο Άσαντ ήξερε πολύ καλά ότι ήταν οι τζιχαντιστές (που βασικά έλεγχαν οι μυστικές υπηρεσίες των δυτικών στη Λιβύη) αυτοί που στη συνέχεια λίντσαραν τον Καντάφι (εκτός βέβαια αν ο Άσαντ εκτός από αιμοσταγής δικτάτορας είναι και μαζοχιστής, κατά τη «Μαρξιστική» αυτή ανάλυση)…Και αυτό, για να μην αναφέρουμε τον άλλο κρετινισμό του Κεφαλή ότι «Η Ρωσία του Πούτιν είναι ο πολιτικός φάρος των γεωστρατηγικών σχεδιασμών της σύγχρονης ακροδεξιάς σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν. Για την ακροδεξιά, οι πόλεμοι της Ρωσίας είναι και δικοί της πόλεμοι, όπου και διεξάγονται». Προφανώς μόνο κάποιος εντελώς ανίδεος από τη σύγκρουση παγκοσμιοποιητών με τους υπέρμαχους της Ευρασιατικής Ένωσης μέσα στη Ρώσικη ελίτ θα έγραφε παρόμοια ηλιθιότητα (βλ. ανάλυση της σύγκρουσης στο εσωτερικό της Ρωσικής ελίτ εδώ).
Τέλος, αποτελούν πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας αυτά που γράφει ότι «Η Αριστερά αρνήθηκε επίμονα να στρέψει το βλέμμα της και να δει δομές λαϊκής αυτοοργάνωσης που συγκρότησαν οι εξεγερμένες συριακές μάζες σε όλες τις περιοχές απ’ τις οποίες διώχνανε τις κυβερνητικές δυνάμεις». Αυτό που εννοεί εδώ είναι βέβαια οι μορφές «αυτό-οργάνωσης» που έχουν οργανώσει οι πάλαι ποτέ αντι-ιμπεριαλιστές Κούρδοι του PKK (και του θυγατρικού τμήματος του στη Συρία, PYD/YPG), που τώρα έχουν αγκαλιάσει τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι τους υποσχέθηκαν να τους βοηθήσουν να ιδρύσουν Κουρδικό κράτος, σαν τμήμα του σχεδίου τους για διαμελισμό της Συρίας, δηλαδή άλλο ένα προτεκτοράτο τους στη Μέση Ανατολή! Φυσικά, όλη η ριζοσπαστική Αριστερά ήμασταν κάποτε υποστηρικτές του PKK, όταν όμως έκανε πραγματικό αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα για να ελευθερώσει καθαρά Κουρδικές περιοχές, ενώ σήμερα συνεργάζεται με τους ιμπεριαλιστές διώχνοντας ακόμη και Αραβικούς πληθυσμούς από τα χωριά τους σε ένα σχέδιο σαφούς διαμελισμού της Συρίας, για να δημιουργήσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο προτεκτοράτο της Υ/Ε από αυτό που ήδη υπάρχει στο Νότιο Ιράκ! Πέρα από αυτό ψεύδεται βέβαια ασύστολα όταν ισχυρίζεται ότι η «Αριστερά» δεν είδε τις δομές αυτές λαϊκής αυτοοργάνωσης, τη στιγμή που μόνο η διεθνής ναυαρχίδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», η Γκάρντιαν, έχει αφιερώσει σειρά άρθρων εγκωμιάζοντας αυτές τις μορφές «λαϊκής αυτο-οργάνωσης» (ακόμη και τον Μάρρεϋ Μπούκτσιν θυμήθηκαν τώρα οι αθεόφοβοι!), με άρθρα των πρωτοκλασάτων «αριστερών» αρθρογράφων της σαν τον Owen Jones που πρωτοστάτησαν στον αγώνα κατά του Brexit και τώρα στον αγώνα για την ανατροπή του (Βλ. σχετικό άρθρο για τον ρόλο του Γκάρντιαν κλπ. εδώ).
…και οι “εθνικιστές” δημοσιολόγοι τύπου Φωτόπουλου
Στη συνέχεια δεν διστάζει αυτός ο Μαρξιστής-μαϊμού να εξαπολύσει μια λασπολογική επίθεση κατά του Τάκη Φωτόπουλου, τον οποίο διακοσμεί με επίθετα τύπου «αντιδραστικός εθνικιστής», δημοσιολόγος που υποστηρίζει «αντιδραστικές, ακροδεξιές απόψεις» έστω και όταν «προσφέρονται με “προοδευτικό” μανδύα», παριστάνοντας (όπως και ο Α. Αποστολόπουλος της Ίσκρα) τους «προοδευτικούς εθνικοπατριώτες» ενώ «στην πραγματικότητα αγωνίζονται ενάντια στα επαναστατικά κινήματα, υιοθετώντας τις θέσεις και τη λογική της ακροδεξιάς αντίδρασης». Όπως γράφει ο άθλιος αυτός (πιθανώς “εν υπηρεσία”) «σχετικά με τους Φωτόπουλο και Αποστολόπουλο, χωρίς να επεκταθούμε αναλυτικά, θα σημειώσουμε μόνο ότι υποστηρίζουν ακροδεξιές, εθνικιστικές θέσεις, τόσο στο θέμα της Συρίας όσο και γενικότερα». Και συνεχίζει με ένα κρεσέντο κρετινισμού (εκτός βέβαια αν αυτά τον πληροφόρησαν οι «πληροφοριοδότες» του):
«Ο Φωτόπουλος είναι ένας ανοικτός αντιμαρξιστής, οπαδός του λεγόμενου ελευθεριακού ρεύματος, κύριος εκφραστής του οποίου στις ΗΠΑ είναι το λεγόμενο Tea Party, το οποίο υπήρξε ο ιδεολογικός πρόδρομος του Τραμπ και στήριξε την εκστρατεία του»
Φυσικά ο ίδιος ο Φωτόπουλος έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι είχε ξεκινήσει στα νιάτα του με την ελευθεριακή πτέρυγα του Μαρξισμού που εξέφραζε κυρίως η Ρόζα Λούξεμπουργκ και δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στη διάρκεια της Χουντικής επταετίας είχε προσχωρήσει στις ΕΣΟ (Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες) που πρόσκειντο σε παρόμοιες απόψεις. Όπως είναι επίσης πασίγνωστο ότι στη συνέχεια επηρεάστηκε από τις ελευθεριακές ιδέες των Μάρρεϋ Μπούκτσιν (για ένα μικρό διάστημα είχε προσχωρήσει και στο κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας) και Καστοριάδη. Και είναι επίσης γνωστό ότι η ζύμωση με την ελευθεριακή σκέψη, την κλασική δημοκρατική παράδοση, καθώς και την σοσιαλιστική, τον οδήγησε στη σύνθεση της Περιεκτικής Δημοκρατίας, που εκφράστηκε ήδη από τα πρώτα τεύχη του περιοδικού που διεύθυνε Society & Nature (Κοινωνία & Φύση), στη συνέχεια Democracy & Nature (Δημοκρατία & Φύση) και τελικά The International Journal of Inclusive Democracy που κυκλοφορεί ακόμη, εδώ και 25 χρόνια (βλ. για την ιστορία του περιοδικού εδώ) και είναι αναγνωρισμένα διεθνώς (αντίθετα με το Μαρξιστικό περιοδικό-μαϊμού που διευθύνει ο ίδιος!). Αποτελεί επομένως μνημείο πολιτικής ασχετοσύνης (ή πιο πιθανό συκοφαντικής λασπολογίας) να ταυτίζει ο Μαρξιστής–μαϊμού Κεφαλής τον Φωτόπουλο με την …ελευθεριακή δεξιά, όταν ο Φωτόπουλος σε όλη του τη ζωή μαχόταν από τις επάλξεις της ελευθεριακής Αριστεράς και δεν εγκατέλειψε ποτέ το όραμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας, αλλά απλά άλλαξε τη στρατηγική του που οδηγεί σε αυτή, όπως δείχνει στο τελευταίο βιβλιο του. Και αυτό, γιατί αποτελεί βέβαια ανέκδοτο, (στην καλύτερη περίπτωση), ή εσκεμμένο αποπροσανατολισμό τύπου Σόρος (στη χειρότερη) να παλεύει κανένας σήμερα γι’ αντισυστημικές ουτοπίες (με την καλή έννοια βέβαια του όρου) όταν δεν ελέγχει ούτε την οικονομική και εθνική κυριαρχία του–πράγμα για το οποίο παλεύει σήμερα το ΜΕΚΕΑ! Εκτός αν κάποιος πραγματικός Μαρξιστής μπορεί να μας δείξει πώς μπορεί να γίνει σοσιαλιστική επανάσταση πχ. στην Ελλάδα που, ως προτεκτοράτο, την επόμενη μέρα θα είχε «νόμιμα» κιόλας, τον Ευρωπαϊκό στρατό στην Αθήνα να σφάζει τους επαναστάτες για να επιβάλλει την «τάξη», μαζί με τους «φιλήσυχους» νοικοκυραίους Έλληνες που θέλουν την ΕΕ και το Ευρώ τους…
Και γιατί είναι «αντιδραστικός» ο Φωτόπουλος, που έχει μια ιστορία αγώνων πάνω από 60 χρόνια με την Αριστερά, που τότε ήταν βέβαια πραγματική Αριστερά και το να είναι αριστερός κάποιος είχε και σημαντικές προσωπικές συνέπειες—σήμερα για παράδειγμα τον έχουν αποκλείσει όλα τα ελληνικά κανάλια!—, σε αντίθεση, βέβαια, με τη σημερινή «Αριστερά» των απατεώνων που αυτό σημαίνει ότι το να είναι σήμερα κάποιος «αριστερός» ή Μαρξιστής-μαϊμού έχει και διάφορες άμεσες ή έμμεσες κοινωνικές και οικονομικές απολαβές; Διότι, συνεχίζει ο άθλιος Κεφαλής, «τέτοιου είδους επιθέσεις στην “εκφυλισμένη Αριστερά” και κορώνες ενάντια στις “υπερεθνικές ελίτ” θα βρει κανείς με την οκά και στο σάιτ της Χρυσής Αυγής και… σε κείμενα του Φωτόπουλου, όπως εκείνο με τις επιθέσεις του στο αντιφασιστικό κίνημα, είχαν δημοσιευτεί στην Ίσκρα, που μόνο μετά από καιρό σταμάτησε να τον προβάλει».
Φυσικά αυτό είναι άλλη μια από τις συνηθισμένες συκοφαντίες του άθλιου αυτού, αφού όπως είχε δηλώσει ο Φωτόπουλος στην Ελευθεροτυπία [Βλ. άρθρο εδώ] (όπου αρθρογραφούσε για πάνω από 25 χρόνια, μέχρι να την κλείσουν οι φίλοι του Κεφαλή της Αριστεράς των απατεώνων στην Εφημερίδα των Συντακτών), ο ίδιος διέκοψε την αρθρογραφία του όταν η Ίσκρα δημοσίευσε, για χάρη της «πολιτικής ορθότητας», λασπολογικό σχόλιο πασίγνωστου διαδικτυακού λασπολόγου που τώρα τραβιέται στα δικαστήρια. Και φυσικά δεν επιτέθηκε ποτέ ο Φωτόπουλος σε κανένα αντιφασιστικό κίνημα, επειδή (όπως τόνισε στην αρθρογραφία του –βλ. κι εδώ) το δήθεν αντιφασιστικό κίνημα είναι στην πραγματικότητα ο «αριστερός» φασισμός που οργανώνει και χρηματοδοτεί η Υ/Ε για ν’ αποπροσανατολίσει τα λαϊκά κινήματα από τον αγώνα εναντίον της. Και σε αυτόν βέβαια τον αριστερό «φασισμό» ρόλο «διανοητού» παίζει ο Μαρξιστής-μαϊμού Κεφαλής. Όσο για την έννοια της «υπερεθνικής ελίτ», ο Μαρξιστής-μαϊμού κάνει άλλη μια κατάφωρη διαστρέβλωση αφού θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά από τα άρθρα του Φωτόπουλου (που υποτίθεται διάβασε) ότι είναι μια συστημική/ταξική έννοια που αναφέρεται στις οικονομικές κυρίως ελίτ οι οποίες διοικούν τις πολυεθνικές και εδράζονται βασικά στις χώρες της «ομάδας των 7»—μια έννοια που σχετίζεται και με τη στενότερη μαρξιστική έννοια της υπερεθνικής καπιταλιστικής τάξης (βλ. Leslie Sklair), την οποία ο μέγας «Μαρξιστής» δεν έχει ακούσει ποτέ του βέβαια…
Στη συνέχεια, ο ίδιος φτάνει στο κρεσέντο της αθλιότητάς του όταν διακηρύσσει ξεδιάντροπα τη βασική διαφορά Χρυσαυγιτών και αντιδραστικών τύπου Φωτόπουλου. Παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα για ν’ αντιληφθούν όλοι τι βρωμερά σκουλήκια είναι οι Μαρξιστές-μαϊμού:
«Βέβαια, ανάμεσα στους ανοικτούς χρυσαυγίτες και τους δημοσιολόγους τύπου Φωτόπουλου, Αποστολόπουλου, κ.ά., υπάρχει μια διαφορά. Οι χρυσαυγίτες είναι συνειδητοί, επιθετικοί αντιδραστικοί, που ο στόχος τους είναι η συντριβή των κινημάτων των λαών και της ιστορικής κίνησης της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό. Δημοσιολόγοι όπως ο Φωτόπουλος και ο Αποστολόπουλος, αντίθετα, είναι δειλοί αντιδραστικοί, που δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν ότι αγωνίζονται για τον ίδιο ακριβώς στόχο και κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τους άλλους ότι κάνουν κάτι διαφορετικό. Γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν σημαντική επιρροή στο εσωτερικό της άκρας αντίδρασης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Αποστολόπουλοι και οι Φωτόπουλοι είναι ακίνδυνοι. Ο ρόλος αυτών των δημοσιολόγων είναι να απλώνουν ένα προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο προχωρούν και οργανώνονται οι νεοναζί. Είναι, δηλαδή, παριστάνοντας τους «προοδευτικούς» και τους «πολέμιους της Νέας Τάξης» (όπως κάνουν κατά κόρο βέβαια και οι ίδιοι οι νεοναζί), να φέρνουν τη σύγχυση και την αποδιοργάνωση στο χώρο της Αριστεράς, να εμποδίζουν με τις φωνασκίες τους την οργάνωση της πραγματικής αντίστασης στην αντίδραση και τον ανερχόμενο νεοφασισμό των ημερών μας.Αυτός είναι ο λόγος που δεν επιτρέπεται η παραμικρή ανοχή στις απόψεις τέτοιων αντιδραστικών. Όσοι, όπως η Ίσκρα, προβάλλουν αυτές τις απόψεις, ουσιαστικά υιοθετούν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, θέσεις της Χρυσής Αυγής για τις εξελίξεις στη Συρία – και όχι μόνο γι’ αυτές. Μια τέτοια στάση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με οποιοδήποτε άλλοθι, ότι πρόκειται για προσωπικές απόψεις, που δεν τις ασπάζονται υποχρεωτικά η Ίσκρα και η ΛΑΕ, κοκ. Το ζήτημα είναι ότι οι συγκεκριμένες απόψεις αναπαράγουν ελαφρώς παραλλαγμένα και μεταμφιεσμένα τις απόψεις των χρυσαυγιτών, ότι είναι απόψεις τελείως ασύμβατες με μια γνήσια αριστερή τοποθέτηση απέναντι στις εξελίξεις. Το καθήκον των πραγματικών αριστερών είναι να τις καταπολεμούν και να ξεσκεπάζουν σαν αντιδραστικούς τους φορείς τους τύπου Φωτόπουλου, Αποστολόπουλου, κ.ά.»
Μόνο τα παραπάνω θ’ αρκούσαν για κάθε πραγματικό αριστερό και πραγματικό Μαρξιστή σήμερα να κόψει κάθε σχέση με Μαρξιστές –μαϊμούδες τύπου Κεφαλή και τα λαθρόβια «Μαρξιστικά» περιοδικά τους, ειδάλλως θα φέρουν ακέραια την ευθύνη της ταύτισής τους με τον «αριστερό» φασισμό που είναι ο πραγματικός φασισμός σήμερα. Και αυτό γιατί, όπως και ο γνήσιος προπολεμικός φασισμός και εθνικοσοσιαλισμός, σήμερα, είναι ο «αριστερός» φασισμός που έχει από πίσω ολόκληρο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και τους διαχειριστές του και όχι βέβαια οι σημερινές κακές απομιμήσεις των ναζιστών κλπ. που τα πραγματικά όργανα των ελίτ σήμερα απλά τους χρησιμοποιούν σα μπαμπούλα γι’ αποπροσανατολισμό.
Ας σκεφτούν:
–είναι τυχαίο ότι σύσσωμες οι ελίτ (οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές κλπ.) τάχθηκαν κατά των λαϊκών εργατικών στρωμάτων (των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) που στήριξαν το Brexit και το πολιτικο-οικονομικό πρόγραμμα του Τραμπ (ανεξάρτητα βέβαια τι πολιτικές θα εφαρμόσουν στο μέλλον οι σημερινοί πολιτικοί εκφραστές των λαϊκών αυτών κινημάτων);
–είναι τυχαίο ότι αυτοί που στήριζαν τη Χίλλαρυ, τον Κάμερον, τον Ολάντ (κάποιοι από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου) καθώς και τα αντίστοιχα άθλια όργανά τους όπως οι απατεώνες της Αριστεράς στην Ελλάδα, είναι υπεύθυνοι για τη φτωχοποίηση και εξαθλίωση των στρωμάτων αυτών, ώστε να μπορεί μια μειοψηφία βολεμένων από την παγκοσμιοποίηση να «απολαμβάνει» ανενόχλητη τα αγαθά της;
–είναι τυχαίες οι πρωτόγνωρες μαζικές «αυθόρμητες» διαδηλώσεις στην Αμερική για την εκλογή Τραμπ, (όταν ανάλογες δεν είχαν γίνει βέβαια ποτέ από την «Αριστερά» ακόμη και μετά την ανάλογη εκλογή ενός από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου, του Μπους νεότερου); Ή μήπως, όπως αποκάλυψαν τα Wikileaks, είχαν «χορηγό επικοινωνίας» (και όχι μόνο βέβαια!) τον Σόρος και ανάλογα «ευαγή» ιδρύματα; (βλ. βίντεο-ρεπορτάζ στα Αγγλικά από το RT) Και είναι τυχαία η ανάλογη μαζική συλλογή υπογραφών στη Βρετανία σήμερα για να ματαιωθεί η επίσκεψη Τραμπ (που παρακίνησε ακόμη και την «προοδευτική» Ελισάβετ ν’ απαιτεί την ματαίωση της!) τη στιγμή βέβαια που όταν επισκέφθηκε το Λονδίνο ένας άλλος εγκληματίας πολέμου, (και «Νομπελίστας ειρήνης» μάλιστα!) ο Ομπάμα, λίγο πριν από το δημοψήφισμα για το Brexit, με μοναδικό σκοπό του να παρέμβει ξεδιάντροπα σε αυτό μήπως με το «κύρος» του αποτρέψει την υπερψήφιση του, δεν ξεσηκώθηκε τότε κανένας «αριστερός» ούτε να μαζέψει υπογραφές, ούτε να διαδηλώσει εναντίον του; Δεν είναι αυτό άλλη μια επιβεβαίωση του “αριστερού” φασισμού που αντικατέστησε την ιστορική Αριστερά των μαζικών διαδηλώσεων για τον πόλεμο στο Βιετνάμ κλπ.!
ΟΧΙ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟ! ΟΥΤΕ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ! ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΑΘΛΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ Ή ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ: ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ», «ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ» Ή ΜΗ, ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΙΩΤΟ ΒΕΒΑΙΑ ΠΑΝΤΑ…
Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και ΜΕΚΕΑ
Ανάρτηση από: http://www.antipagkosmiopoihsh.gr
