Σήμερα το πρωί μου τηλεφώνησε από την Πάτρα ο εξάδελφός μου, ο Νίκος, ο οποίος δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τα πολιτικά τεκταινόμενα της χώρας, για να με ρωτήσει έκπληκτος: «Και δεύτερος Πατρινός υποστηρίζει πως λεφτά υπάρχουν;», αναφερόμενος καθυστερημένα στον Σώρρα και τα δισεκατομμύριά του. Το εντυπωσιακό δεν είναι η αναφορά του στον Σώρρα αλλά η συνειρμική σύνδεσή του με τον «πρώτο Πατρινό», δηλαδή τον Γιώργο Παπανδρέου. Πιστεύω ότι ο είρων εξάδελφός μου εντόπισε την ουσία του φαινομένου. Δύο... χρυσοθήρες, ένας εκ των οποίων έγινε και πρωθυπουργός της χώρας, και ο λαός που τους ακολουθεί.
Εξάλλου, αυτές τις μέρες, ο πρώτος εξ αυτών επανεμφανίστηκε στο πολιτικό προσκήνιο επανερχόμενος μετά Βαΐων και κλάδων στο «κόμμα του πατέρα» του. Αφού πρώτα είχε ανοίξει τον δρόμο για την μνημονιακή καταστροφή της χώρας. Και μαζί του επανεμφανίστηκαν στο ΠΑΣΟΚ σ’ ένα άσεμνο γκαλά «παλαιών πολεμιστών», όλοι οι ήρωες της αποτυχίας της χώρας, που για δεκαετίες διαβουκολούσαν τον ελληνικό λαό και κατέστρεφαν την οικονομία και το ήθος του. Τον δε Γιώργο Παπανδρέου υποδέχθηκε ένα άλλο όνομα κληρονόμου η Φώφη Γεννηματά!
Τωόντι, μοιάζει σα να πέρασε ένας ολόκληρος αιώνας από το 2012-2013 όταν οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ δεν τολμούσαν να εμφανιστούν δημοσίως και αντιμετώπιζαν την γενικευμένη καταδίκη και απαξίωση του κόσμου. Σήμερα όμως, μετά τον Σύριζα, όλοι μπορούν να βγουν από το καβούκι τους. Διότι τίποτε χειρότερο από τον Τσίπρα δεν μπορεί να συμβεί και επομένως ακόμα και οι φθαρμένοι πολιτικοί του παρελθόντος, ακόμα και τα μηδενικά, μπορούν να επανακάμψουν στο προσκήνιο.
Δέκα χρόνια σχεδόν μετά την έναρξη της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας και εφτά χρόνια μνημονίων δεν γέννησαν δυστυχώς, όπως πολλοί προσδοκούσαμε, μια νέα πολιτική κουλτούρα, μια νέα πολιτική πραγματικότητα, παρά μόνο σπέρματα, ανεπαρκή ακόμα να αλλάξουν την συνολική εικόνα. Αντίθετα, ανακύκλωσαν όλο το παλιό πολιτικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να πρωτοστατεί στο προσκήνιο και οδήγησαν στους χειρότερους δυνατούς απατεώνες του «λεφτά υπάρχουν». Ο ΓΑΠ και ο Τσίπρας υπόσχονταν πως λεφτά υπάρχουν υπό την... επιστημονική καθοδήγηση της Λούκας Κατσέλη, που καθόλου τυχαία συμμετείχε στην διαμόρφωση των προγραμμάτων και των δύο προαναφερθέντων φωστήρων.
Σήμερα κάναμε ένα βήμα πάρα πέρα. Εκτός από τα θαύματα της... δραχμής που εκτός από τον Σόϊμπλε μας υπόσχεται πλέον, όπως διαβάζουμε και ο κ. Βαρδινογιάννης[1], η... αναζήτηση «των χρημάτων που υπάρχουν», στρέφεται πλέον προνομιακά και στις μετοχές που αγόρασε ο Σώρρας με πέντε ευρώ[2] από το Μοναστηράκι και γέννησαν καρπόν δισεκατομμυριονταπλάσιον.
Ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι η ελληνική κοινωνία δεν κατέστη δυνατό όλα αυτά τα χρόνια να αναδείξει τίποτε άλλο παρά Τσίπρα, Βαρουφάκη, ΓΑΠ, Λεβέντη, Μιχαλολιάκο, Κασιδιάρη, Καμμένο, και... εσχάτως Σώρρα. Πρόκειται για μια πικρή και θλιβερή διαπίστωση. «Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», ζούμε και ψευτοζούμε οι Έλληνες με τους απατεώνες που μας αξίζουν.
Και το ανατριχιαστικότερο είναι πως, δυστυχώς, είναι πάρα πολλοί όσοι πραγματοποιούν αυτή τη θλιβερή διαπίστωση, αλλά δεν δείχνουν καθόλου διατεθειμένοι να αναλάβουν οι ίδιοι να διαμορφώσουν κάποια εναλλακτική πρόταση, πόσω μάλλον κάποιο όραμα. Οι γελοιογράφοι εδώ και χρόνια αποτυπώνουν την «αλήθεια» και τον ευτελισμό των πολιτικών, σε τέτοιο βαθμό ώστε πλέον να έχουν εξαντληθεί και αυτοί· οι αρθρογράφοι κατακεραυνώνουν τον λαϊκισμό των απατεώνων, αλλά όλοι περιμένουν κάποια θαυματουργή κίνηση η οποία θα έρθει ποιος ξέρει από πού, ίσως από κάποιον «γέροντα» του «Όρους», για να βγάλει την χώρα από τον βούρκο.
Διότι δεν αρκεί hypocrite lecteur, mon semblamble mon frère (υποκριτή αναγνώστη, όμοιέ μου αδελφέ μου), η επισήμανση της απάτης και της παρακμής, χρειάζεται κουράγιο και σθένος για να την αντιπαλέψεις. Κι αυτό αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία στους σημερινούς Έλληνες. Κατεξοχήν στις ελίτ της χώρας. Και εάν το «πόπολο» περιορίζεται στον Σώρρα ή σε κάποιον άλλον δραχμολάγνο απατεώνα, το ... Κολωνάκι έχει εναποθέσει την εκπροσώπησή του στον... ΓΑΠ;!
* Ο Γ. Καραμπελιάς είναι συγγραφέας και επικεφαλής του Κινήματος Άρδην.
[1] Βλ. σχετικό άρθρο του Ανδρέα Παπαδόπουλου στο περιοδικό Zero του Ιανουαρίου 2017.
[2] Βλ. εφημ Πρώτο Θέμα της 15ης Ιανουαρίου 2017.
Ανάρτηση από: http://www.liberal.gr
