Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Οι, οπωσδήποτε, αδικαιολόγητα, καθυστερημένες εκμυστηρεύσεις των δύο ξένων συμβούλων της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, σχετικά με την ύπαρξη σχεδίου Β, στα πλαίσια του δημοψηφίσματος του 2015, προκάλεσαν σωρεία αντιδράσεων. Αυτές, με επιείκεια χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως εξωπραγματικές. Μέσα από αυτές, αποδεικνύεται, περίτρανα και για πολλοστή δυστυχώς φορά, ότι στη χώρα μας έχει απολεστεί η όποιου βαθμού δυνατότητα αντιμετώπισης των προβλημάτων μας, με βάση τη στοιχειώδη λογική και με γνώμονα τα εκάστοτε δεδομένα της πραγματικότητας. Εκλαμβάνονται έτσι, συστηματικά, ως αδιάσειστες αποδείξεις, υποθέσεις αβάσιμες, που φυσικά ουδέποτε επαληθεύθηκαν, αλλά που, αντιθέτως, μεθοδεύτηκε η αποθάρρυνση της όποιας σοβαρής και αντικειμενικής συζήτησης, γύρω από αυτές. Με βάση έωλες υποθέσεις, που ωστόσο η πλειοψηφία των ΜΜΕ τις διαχειρίζεται ως απόλυτη αλήθεια, βλέπουν τη δημοσιότητα σωρεία συζητήσεων, που κατά περίπτωση κατηγορούν ή υπερασπίζονται αποφάσεις και ενέργειες, διαμετρικά αντίθετες των ορθολογικών, προβαίνουν στην αποκάλυψη δήθεν σκανδάλων και επικαλούνται τη δήθεν αδήριτη ανάγκη σύστασης εξεταστικών επιτροπών για την τιμωρία των ενόχων.
Η τελευταία, προς το παρόν, περίπτωση ηθελημένης χάλκευσης των γεγονότων, αναφέρεται στις λεπτομέρειες ενός σχεδίου, που όπως φαίνεται είχε εκπονηθεί κατά την περίοδο που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος, προκειμένου να προετοιμάσει τις συνθήκες μιας ομαλής μετάβασης στις απαιτήσεις του ΟΧΙ. Αντιπαρέρχομαι κρίσεις, σχετικά με τη μέθοδο, που επιλέχτηκε για τη μετάβαση αυτή, και που όπως έγινε γνωστό, περιελάμβανε την εισαγωγή παράλληλου νομίσματος και τη διεξαγωγή ορισμένων συναλλαγών με τη χρήση κουπονιών, διότι το πρόβλημα δεν είναι το πόσο καλή ή κακή ήταν. Αντιθέτως, το πρόβλημα όπως εμφανίζεται είναι, ότι κατά τους επικριτές του σχεδίου Β, αυτό δεν έπρεπε να υπάρξει, διότι συνιστά εγκληματική πράξη και θα οδηγούσε την Ελλάδα στην καταστροφή.
Η άποψη αυτή απορρέει από ένα όργιο μετάλλαξης της πραγματικότητας. Συγκεκριμένα:
1. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν ένα βροντερό ΟΧΙ. ΟΧΙ στα μνημόνια και στη λιτότητα. Πως, λοιπόν, (χωρίς την πραξικοπηματική μεταβολή αυτού του ΟΧΙ σε ΝΑΙ), θα μπορούσε να υλοποιηθεί η θέληση του 63% του ελληνικού λαού, αν δεν είχε προβλεφθεί ένα σχέδιο μετάβασης στη νέα αυτή κατάσταση, που ήταν ακριβώς το σχέδιο Β; Συνεπώς, εγκληματική θα ήταν η μη πρόβλεψη ενός σχεδίου Β, και όχι η εκπόνησή του.
2. Είναι όντως εξοργιστικό το γεγονός ότι οι διάφορες αντιδράσεις εναντίον της ύπαρξης του σχεδίου Β, που υποδεικνύουν την ανάγκη, της δήθεν τιμωρίας των δήθεν ενόχων, αποδέχονται με τέτοια ασύγγνωστη άνεση, ως νόμιμο, το αποτέλεσμα της κατεξοχήν συνωμοτικής και αντιδημοκρατικής μεταβολής της βούλησης του ελληνικού λαού, εξαφανίζοντας από το προσκήνιο το εντελώς ξεκάθαρο ΟΧΙ. Αυτό, ακριβώς, το ΟΧΙ που απαιτούσε, χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία, την εκπόνηση ενός σχεδίου Β, προκειμένου να αποφευχθεί το χάος. Και πως να μην ανατρέξει κανείς, για να φρεσκάρει τη μνήμη, στην ανατριχιαστικού περιεχομένου συνομιλία του Νίκου Χατζηνικολάου με το Βαγγέλη Μεϊμαράκη στις 7.7.2016 στο REAL FM/Video; Σε αυτό, ξεδιπλώνονται αβίαστα οι συνωμοτικές μεθοδεύσεις της συνταγματικής εκτροπής, που κατέληξαν να εμφανίσουν το ΟΧΙ ως ΝΑΙ, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την σαφέστατα εκφρασθείσα βούληση του ελληνικού λαού. Μέχρι και οι εταίροι/δανειστές μας επιστρατεύθηκαν εκείνη τη νύκτα για να βοηθήσουν στην άνομη αυτή επιχείρηση.
3. Είναι σαφές ότι, αν κάποτε, αναζητηθούν οι ένοχοι του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ, για να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη νύκτα, και πως ακυρώθηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, με την επιβολή απόφασης ολοκληρωτικού καθεστώτος, αυτοί σίγουρα δεν θα είναι οι συντάκτες του σχεδίου Β.
4.Το αποκορύφωμα, όμως, του παραλογισμού είναι η προβολή σχετικού επιχειρήματος, που καταδικάζει, μεταξύ άλλων, την εκπόνηση του σχεδίου Β, "επειδή δεν ρωτήθηκε ο λαός, αλλά όλα έγιναν πίσω από την πλάτη του". Το επιχείρημα είναι σαθρό, αφού παραβλέπει ηθελημένα ότι στο ΟΧΙ περιλαμβάνεται σίγουρα και το GREXIT. Γιατί, πως θα ήταν δυνατόν, για την Ελλάδα, να παραμείνει στην Ευρωζώνη, ενώ θα είχε απεμπολήσει λιτότητα και μνημόνια; Και, επιπλέον, είναι και φαιδρό αυτό το επιχείρημα, διότι πως, πότε και που ρωτήθηκε ο ελληνικός λαός, αν συμφωνεί με τα συνεχή απάνθρωπα μέτρα, που λαμβάνονται ερήμην του, και που προοδευτικά τον εξαθλιώνουν;
5. Ένας τραγέλαφος, εξάλλου, αναδύεται από το γεγονός ότι, μεταξύ άλλων, κατηγορείται ο Πρωθυπουργός επειδή "γνώριζε για το σχέδιο Β"! Αναμφίβολα, καλώς το γνώριζε, αλλά αλλού είναι το πρόβλημα. Δηλαδή στο ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας αδυνατεί να υπερασπιστεί το σχέδιο Β εφόσον, στην πορεία, απαρνήθηκε το ΟΧΙ μετατρέποντάς το αυθαίρετα σε ΝΑΙ.
6.Τέλος, πως αλήθεια να χαρακτηρίσει κανείς την ασύγγνωστη ελαφρότητα, με την οποία αποφαίνονται οι επικριτές του σχεδίου Β, για το ότι δήθεν αυτό το τελευταίο θα σήμαινε την καταστροφή της Ελλάδας....υπονοώντας εμμέσως πλην σαφώς ότι η καταστροφή απεφεύχθη χάρη στη μετάλλαξη του ΟΧΙ σε ΝΑΙ!
Θα χαθούμε γιατί, τελικά, μας λείπει το μέτρο, αλλά και ο κοινός νους.
Ανάρτηση από: http://marianegreponti-delivanis.blogspot.gr
