Πριν λίγες μέρες, «έφυγε» άλλος ένας μεγάλος διανοητής, ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, πολλά βιβλία του οποίου έχουν κυκλοφορήσει και στη χώρα μας. Πρόσφατα, όταν του τέθηκε η ερώτηση «Με βάση αυτά που μας λες και που έχουν συμβεί, πρέπει να ενταφιάσουμε την Αριστερά;», έδωσε την ακόλουθη απάντηση:
«Κάθε άλλο. Σήμερα η Αριστερά έχει πάντα τη δυνατότητα να διατηρήσει και να εδραιώσει την ταυτότητά της. Αναφέρω εδώ δύο μόνο αρχές που συνδέονται αδιάσπαστα με ένα όραμα της Αριστεράς, την ανθρώπινη συνύπαρξη».
Αναλύει δε ως εξής τις δύο αυτές αρχές ο Μπάουμαν:
«Η πρώτη είναι η ευθύνη της κοινότητας για όλα τα μέλη της. Και πιο συγκεκριμένα η ευθύνη να εγγυάται την ασφάλεια κάθε μέλους της απέναντι στις κακοτυχίες της ζωής, τις καταστάσεις άρνησης αξιοπρέπειας, αναπηρίας και ταπείνωσης.
(…) Η δεύτερη αρχή είναι η αξιολόγηση της ποιότητας μιας κοινωνίας – όχι με κριτήριο το μέσο εισόδημα – αλλά με βάση την ευημερία των πιο αδύναμων τομέων της, όπως ακριβώς στην περίπτωση μιας αλυσίδας της οποίας η αντοχή δεν καθορίζεται από τη μέση αντοχή των κρίκων της αλλά από την αντοχή του πιο αδύναμου κρίκου της».
Η ανθρώπινη συνύπαρξη, καθίσταται αδύνατη, εντελώς ρευστή και επικίνδυνη για τον άνθρωπο μέσα στα πλαίσια ενός συστήματος που για να επιβιώνει τρώει τις ίδιες του τις σάρκες. Σε ένα σύστημα, στο οποίο ο παρασιτισμός και η σπατάλη πόρων, δυνατοτήτων, ποικιλίας και της ίδιας της ζωής, έχουν εκτιναχθεί σε σημείο που να μην μπορεί αυτή η πορεία εύκολα να αντιστραφεί.
Απέχουμε πολύ, τόσο τοπικά, στη χώρα μας, όσο και παγκόσμια, από τις αρχές που θέτει ο Μπάουμαν. Όχι μόνο αυτό, αλλά και η ελπίδα έχει καταστεί ρευστή μέσα στις σκοτεινιές και τα ζοφερά τοπία της παγκοσμιοποίησης και των χαοτικών καταστάσεων που εξαπολύονται.
Σε μια τέτοια εποχή, δύσκολη και τραχιά, η ευαισθησία και η ανθρωπιά πρέπει να σφυρηλατήσουν μιαν ελπίδα και μια νέα κοινή λογική που να συνενώνει σκόρπιες, ρευστές δυνάμεις σε ένα μεγάλο ρεύμα ικανό να αντιστρατευτεί την «αυτόματη» πορεία προς τα νέα ολοκαυτώματα της ζωντανής εργασίας, των λαών και των εθνών.
Σε έναν κόσμο αβεβαιότητας, είναι απαραίτητο να κτίσουμε αρμούς ελπίδας και κοινωνικότητας, ώστε να αντιμετωπιστούν μεγάλα ιστορικά αδιέξοδα και κίνδυνοι. Ο πάγος πρέπει να λιώσει, οι καρδιές να ξαναζεσταθούν, η κοινωνία να κινηθεί. Είναι μια καθολική ανάγκη. Χωρίς αντιθέσεις, μέσα στην ακινησία και τη ρουτίνα, δεν υπάρχει ζωή.
Ανάρτηση από: http://www.e-dromos.gr
