Της Σύνταξης
ΑΝ ο «ενδιάμεσος χώρος» ήταν η πανάκεια ή η λύτρωση για τον κυπριακό Ελληνισμό, αυτό θα ήταν ήδη αντιληπτό και δεν θα μαραζώναμε για την κατάντια της πολιτείας μας. Αυτά όμως έχει η ζωή. Πέντε πουλάκια κάθονταν σε δύο, μάλλον, άξονες.
Πρώτον, ο «ενδιάμεσος χώρος» είναι ανίκανος να φέρει την ολοκληρωτική αλλαγή. Και τούτο όχι μόνο γιατί διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με το παλιό και όλα εκείνα που πρέπει να διαγραφούν, αλλά γιατί δεν νιώθει ούτε τη λαϊκή απειλή ούτε την ανάγκη για την απαιτούμενη «αναθεώρηση» ή την κάποια τέλος πάντων «επανάσταση».
Δεύτερον, είναι επάναγκες να καταλάβει η κοινωνία (εμείς δηλαδή) πως εκτός από το ότι «η ελευθερία είναι υπευθυνότητα», κανένας άνθρωπος δεν σώθηκε παρακολουθώντας τις εξελίξεις μακρόθεν. Γιατί αφενός η απαξίωση της πολιτικής δεν ζημιώνει μόνο τους «πολιτικούς» και αφετέρου η τηλεόραση και το διαδίκτυο δεν αρκούν ούτως ώστε να έρθει η απαιτούμενη ανατροπή.
Τα έκαναν, λοιπόν, θάλασσα. Κατόρθωσαν να μικράνουν κι άλλο τα μικρομάγαζά τους και να γιγαντώσουν τη μικρότητά τους. Και όσο γινόταν εμφανές πως δεν θα τολμούσαν να αντιμετωπίσουν συλλογικά το θηρίο που λέγεται ΔΗΣΑΚΕΛ, οι συνομιλίες συνεχίζονταν, οι υποχωρήσεις του Αναστασιάδη δημιουργούσαν προηγούμενα, η παιδεία γινόταν κυπροκεντρική (αν υπάρχει), ο πολιτισμός βυθιζόταν στον βάλτο του ΘΟΚ και των δικοινοτικών φεστιβάλ.
Τα έκαναν, λοιπόν, θάλασσα. Κατόρθωσαν να μικράνουν κι άλλο τα μικρομάγαζά τους και να γιγαντώσουν τη μικρότητά τους. Και όσο γινόταν εμφανές πως δεν θα τολμούσαν να αντιμετωπίσουν συλλογικά το θηρίο που λέγεται ΔΗΣΑΚΕΛ, οι συνομιλίες συνεχίζονταν, οι υποχωρήσεις του Αναστασιάδη δημιουργούσαν προηγούμενα, η παιδεία γινόταν κυπροκεντρική (αν υπάρχει), ο πολιτισμός βυθιζόταν στον βάλτο του ΘΟΚ και των δικοινοτικών φεστιβάλ.
Φέρουν, οπωσδήποτε, τεράστια ευθύνη τα πέντε κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου», όχι ιστορικά (καθώς τα δύο από αυτά είναι νήπια), μα επιτρέποντας στους πάντες να τα αντιμετωπίζουν ως αυτά που είναι, ως «ενδιάμεσα» δηλαδή. Ως κόμματα που φωνάζουν χαμηλόφωνα και δεν έχουν την παραμικρή όρεξη να καταθέσουν τους όρους τους, να παρουσιάσουν ένα πραγματικά εναλλακτικό πρόγραμμα, να πορευθούν αντιπολιτευτικά, σκληρά και με βάση την ιστορική συνέχεια του κυπριακού Ελληνισμού. Δυστυχώς όμως, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Λιλλήκας (είναι του «ενδιάμεσου χώρου»;), ο Μαρίνος Σιζόπουλος, η Ελένη Θεοχάρους και ο Γιώργος Περδίκης δεν φανερώνουν τη θέλησή τους για αντίσταση. Δείχνουν πέντε κόμματα κομματιασμέναπου (αν πάρουν την εξουσία) θα συνεχίσουν τις νεκρές συνομιλίες με 40.000 Τούρκους στρατιώτες στο κεφάλι τους, θα συνεχίσουν τις οικονομικές πολιτικές με δυτικά πρότυπα (οι τράπεζες να είναι καλά), θα συνεχίσουν τα ρουσφέτια, τους διορισμούς κομματικών στελεχών, θα συνεχίσουν να βασανίζουν το περιβάλλον, θα συνεχίσουν να ανέχονται τον νεοκυπριωτισμό στην εκπαίδευση, θα συνεχίσουν να προσβάλλουν τον πολιτισμό με δυτικότροπα εβέντ και κιτς δικοινοτικές εκδηλώσεις.
Κι όμως, υπάρχει «τρίτος δρόμος», ακόμα και για τον «ενδιάμεσο χώρο». Φτάνει να γίνουν κατανοητές οι επιθυμίες του κυπριακού Ελληνισμού για αλλαγή και, κοιτώντας τους εαυτούς τους στον καθρέφτη (και οι πέντε), να αναλάβουν τις καταραμένες τις ευθύνες τους. Ξεκινώντας, όπως υπογράφει ο Β.Φ., «εμείς δεν είμαστε απλώς εναντίον της κατοχής. Είμαστε εναντίον της κατοχής επειδή είμαστε Έλληνες και θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι ως τέτοιοι σ’ αυτόν τον ιστορικό μας χώρο». Επιπλέον, όπως φαίνεται, είναι ιστορική ευκαιρία να απαλλαγούμε από τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και υπάρχει μεγάλη μερίδα του λαού που είναι έτοιμη να συναινέσει σε αυτό. Γι’ αυτό πρέπει να κόψουν τις μεσοβέζικες ανευθυνότητες περί ονοματολογίας και να συνέλθουν. Και ακόμα, είναι αναγκαιότητα να προστατευτούν κάποια πράγματα σε τούτο το νησί: Ο ελληνικός πολιτισμός, η ελληνική παιδεία, το περιβάλλον, η Εκκλησία, η Ιστορία. Να καταστεί σαφές πως χωρίς αυτά, χωρίς ταυτότητα, όνομα, σώμα, θρησκεία και «μέρη αυτόνομα», δεν επιβιώνει κανείς μέσα στην τουρκοκρατία, την οποία θα πρέπει να προσπαθήσουν να τερματίσουν και όχι να συνεχίσουν τη βάρβαρη ρεάλ πολιτίκ των διακοινοτικών διαπραγματεύσεων.
Όλα τούτα, προϋποθέτουν μια ΡΗΞΗ. Και επειδή η κοινωνία αυτοεγκλωβίζεται στην υποστήριξη ή όχι του «ενδιάμεσου χώρου», είναι υποχρεωμένη επιτέλους να κινήσει τα νήματα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, για να έλθει αυτή η ρήξη με το παλιό, με το ΔΗΣΑΚΕΛ, με τον Αναστασιάδη, με τις συνομιλίες και όλα εκείνα που σχηματοποιούν την απρόσωπη και «τουρκική» Κύπρο του μέλλοντος. Και, εν τέλει, η ρήξη δεν έρχεται ούτε χρίζοντας ιππότες, βασιλιάδες ή πρίγκηπες ούτε μετουσιώνοντας τη μιζέρια σε προεκλογικές εκστρατείες κομματικών σχηματισμών. «Θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία». Α-Ε-Ρ-Α.
Ανάρτηση από: http://efimeridaenosis.com
