Παλιά κόλπα σε νέο περιτύλιγμα
Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου (Ρήξη φ. 133)
Οι οδυνηρές αλλαγές, που σφραγίζει το επερχόμενο 4ο μνημόνιο-συμφωνία, μας οδηγούν στο χείλος της αβύσσου. Η συνολική υποτίμηση και υποβάθμιση της πατρίδας μας σε γεωπολιτικό, πολιτικό και κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο είναι άνευ προηγουμένου και η παρούσα κυβέρνηση συνεχίζει την υλική και ιδεολογική κυριαρχία μιας στρατηγικής υποδούλωσης.
Ακολουθεί φανατικά τον δρόμο αυτό, υιοθετώντας δυο φαινομενικά αντίθετες συμπεριφορές. Από τη μία, λειτουργεί ως μια εντελώς περαστική και προσωρινή «διαχειριστική αρχή» για να παραμείνει στην εξουσία όσο περισσότερο γίνεται, αδιαφορώντας για τις εθνικές και κοινωνικές επιπτώσεις του έργου της και από την άλλη, προσπαθεί να ανασυστήσει, με νέους πρωταγωνιστές, το καθεστώς διαπλοκής των οικονομικών συμφερόντων. Μια νέα «επιχειρηματικότητα» της χώρας μας, η οποία σχετίζεται με ευρωπαϊκές ανακατατάξεις και την πλανητική ανακατανομή ισχύος μεταξύ κυρίαρχων κρατών και συμμαχιών.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, χρειάζεται να ειδωθεί και ο «πόλεμος» κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής που αποτελεί το λάβαρο «αριστεροσύνης» και «ριζοσπαστισμού» της κυβερνητικής παρέας. Το οποίο, υπό μία άλλην οπτική, θυμίζει τα ενδοχουντικά ξεκαθαρίσματα της ιωαννιδικής περιόδου της απριλιανής δικτατορίας (Νοέμβριος 1973 – Ιούλιος 1974). Τότε, η δοτή κυβέρνηση του Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, διά του υπουργού Δικαιοσύνης, καλούσε τον λαό να καταγγείλει όλες τις πράξεις του «προηγούμενου» καθεστώτος». «Στις 29/1/1974, αναγγέλθηκε η Έκδοση Συντακτικής Πράξης για την εκδίκαση, ενώπιον εκτάκτων στρατοδικείων, των αδικημάτων που διέπραξαν τέως υπουργοί κτλ (5η Συντακτική Πράξη). (…) στις 5/6/1974, άρχισε η δίκη για τα σάπια κρέατα που υπήρχαν στην αγορά τον καιρό του Γ. Παπαδόπουλου (δίκη Μ. Μπαλόπουλου). Από τον Τύπο γινόταν μεγάλος θόρυβος για την εκστρατεία κάθαρσης από την παπαδοπουλική κόπρο του Αυγεία («Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1940-1974″- Νίκου Ψυρούκη- Εκδόσεις Κουκίδα-2011).Ακολουθεί φανατικά τον δρόμο αυτό, υιοθετώντας δυο φαινομενικά αντίθετες συμπεριφορές. Από τη μία, λειτουργεί ως μια εντελώς περαστική και προσωρινή «διαχειριστική αρχή» για να παραμείνει στην εξουσία όσο περισσότερο γίνεται, αδιαφορώντας για τις εθνικές και κοινωνικές επιπτώσεις του έργου της και από την άλλη, προσπαθεί να ανασυστήσει, με νέους πρωταγωνιστές, το καθεστώς διαπλοκής των οικονομικών συμφερόντων. Μια νέα «επιχειρηματικότητα» της χώρας μας, η οποία σχετίζεται με ευρωπαϊκές ανακατατάξεις και την πλανητική ανακατανομή ισχύος μεταξύ κυρίαρχων κρατών και συμμαχιών.
Τα «μαύρα κρέατα» ήταν μόνο η αρχή. Σειρά για «κάθαρση» πήραν τα δάνεια σε επιχειρήσεις και πλοία, τα ξενοδοχεία, η υπόθεση της κατασκευής της Εγνατίας Όδού, τα ζητήματα της Εκκλησίας (υποχρεωτική παραίτηση του Ιερώνυμου και εκλογή του Σεραφείμ). Εξαγγέλθηκε «νέο Σύνταγμα», που «δεν θα είναι έργο ενός ατόμου (διάβαζε Γ. Παπαδόπουλου), αλλά όλων των Ελλήνων» και δόθηκαν διαβεβαιώσεις ότι «τίθενται αι βάσεις μιας αποδεκτής υπό της δημοκρατικής συνειδήσεως του Έθνους συνταγματικής νομιμότητας» (Αδ. Ανδρουτσόπουλος).(…), ενώ αποφασίστηκε η συγκρότηση «Συμβουλίων Κοινωνικών και Παραγωγικών Τάξεων που θα γνωμοδοτούσε για οικονομικά και κοινωνικά μέτρα, κτλ». Βέβαια, στην ουσία, εκείνες οι εξαγγελίες δεν άλλαξαν την άλωση της χώρας από τον ξένο παράγοντα και τη βαθιά γεωπολιτική και οικονομική διείσδυσή του.
Κι αν φαντάζουν υπερβολικοί οι συνειρμοί, θα πρέπει να αναλυθούν υπό το πρίσμα της μικροφυσικής των εξουσιαστικών καθεστώτων που, ενώ δεν είναι τα ίδια, εντέλει κάνουν πολλά «από τα ίδια». Έτσι, οι φαινομενικά αντίθετες συμπεριφορές της κυβέρνησης αποτελούν φυσιολογικές συστημικές φάσεις αναπαραγωγής του καθεστώτος της υποτέλειας και της εξάρτησης της πατρίδας μας. Εστιάζοντας τακτικά στη μικροπολιτικάντικη τυχοδιωκτική προσπάθεια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να κρατηθούν στην εξουσία με κάθε τρόπο, και την ανάγκη εκδίωξής τους, την ίδια στιγμή χρειάζεται να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα και τη νέα τάξη πραγμάτων που θα εγκατασταθεί μέσα από τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης, όταν μάλιστα η ίδια πιθανόν δεν θα είναι στην εξουσία.
Στο πλαίσιο αυτό, η διαφάνεια, οι επιτροπές για τη διαφθορά, το «νέο Σύνταγμα», η πάταξη της ρεμούλας σε εξοπλιστικά, φάρμακα, κ.λπ., η εξυγίανση στα ΜΜΕ, ενώ αποτελούν υπαρκτά ζητήματα δικαιοσύνης και δημοκρατίας για τον ελληνικό λαό, στην ουσία πρόκειται για πόλεμο χαρακωμάτων ανάμεσα σε πολιτικές φατρίες. Όταν καταγγέλλουν αλλήλους, την ίδια στιγμή κτίζεται το νέο πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό μοντέλο κυριαρχίας, στις διαχρονικές βάσεις της ξένης εξάρτησης που γίνεται αποικιοποίηση, του παρασιτισμού που γίνεται παρακμή, και των εθνικών συμφορών που μας απειλούν.
Ταυτόχρονα, η νέα διαπλοκή θα στηριχτεί στις πριμοδοτήσεις και απαλλαγές παλιών και νέων οικονομικών ολιγαρχιών, στους χώρους των κατασκευών, των ΜΜΕ και της ενέργειας. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρέμβει στα ΜΜΕ, η μεταστροφή του Μπόμπολα υπέρ της κυβέρνησης και η συμβολική πρόσφατη συνέντευξη του Ιβάν Σαββίδη είναι ενδεικτικές για τον μεγάλο μετασχηματισμό που επιχειρείται, τόσο στο μικροεπίπεδο της εξουσίας, όσο και σε όλη την ελληνική κοινωνία.
Στο πλαίσιο αυτό, η διαφάνεια, οι επιτροπές για τη διαφθορά, το «νέο Σύνταγμα», η πάταξη της ρεμούλας σε εξοπλιστικά, φάρμακα, κ.λπ., η εξυγίανση στα ΜΜΕ, ενώ αποτελούν υπαρκτά ζητήματα δικαιοσύνης και δημοκρατίας για τον ελληνικό λαό, στην ουσία πρόκειται για πόλεμο χαρακωμάτων ανάμεσα σε πολιτικές φατρίες. Όταν καταγγέλλουν αλλήλους, την ίδια στιγμή κτίζεται το νέο πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό μοντέλο κυριαρχίας, στις διαχρονικές βάσεις της ξένης εξάρτησης που γίνεται αποικιοποίηση, του παρασιτισμού που γίνεται παρακμή, και των εθνικών συμφορών που μας απειλούν.
Ταυτόχρονα, η νέα διαπλοκή θα στηριχτεί στις πριμοδοτήσεις και απαλλαγές παλιών και νέων οικονομικών ολιγαρχιών, στους χώρους των κατασκευών, των ΜΜΕ και της ενέργειας. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να παρέμβει στα ΜΜΕ, η μεταστροφή του Μπόμπολα υπέρ της κυβέρνησης και η συμβολική πρόσφατη συνέντευξη του Ιβάν Σαββίδη είναι ενδεικτικές για τον μεγάλο μετασχηματισμό που επιχειρείται, τόσο στο μικροεπίπεδο της εξουσίας, όσο και σε όλη την ελληνική κοινωνία.
Μέσα σ’ αυτόν τον εθνικό και κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται, η πρόταση του Κινήματος ΑΡΔΗΝ αποτελεί, σε μοριακό επίπεδο, μια ισορροπημένη προσπάθεια στον παρατεταμένο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που απαιτείται, μήπως και ενεργοποιηθεί ο βυθισμένος σε λήθαργο λαϊκός παράγοντας. Η κριτική και η δημιουργία αποτελούν στοιχεία της επιβίωσής μας ως συλλογικά πρόσωπο και υποκείμενο μπας και καταφέρουμε, επιτέλους, να περάσουμε, από την κατάθλιψη, στην «αισιοδοξία της βούλησης και της πράξης».
Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr
