Τέταρτο Μνημόνιο

Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη

Η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο της καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας σύμφωνα με τις εντολές των δανειστών, ψήφισε και το τέταρτο μνημόνιο. Πιο πριν, μεταξύ άλλων, είχε παραδώσει τα περιφερειακά αεροδρόμια, δηλαδή τα κλειδιά των τουριστικών εισόδων της χώρας έναντι ευτελούς ανταλλάγματος.
Μια ματιά σε κάποια από τα 140 προαπαιτούμενα που ζήτησαν τα αφεντικά και ικανοποίησε η κυβέρνηση μας δείχνει το τι μας περιμένει μέσα από άχρωμες ή τεχνοκρατικές διατυπώσεις:
Νέο κόψιμο των συντάξεων, μειώνεται το αφορολόγητο και φτωχαίνουν κι άλλο οι ήδη χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, αύηξση των ασφαλιστικών εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες.
Επίσης: «Υιοθέτηση νομοθεσίας που επιτρέπει στους εισαγγελείς να στέλνουν πληροφορίες στη φορολογική διοίκηση ως απλή πληροφορία χωρίς δεσμευτικό αποτέλεσμα, αφήνοντας στη φορολογική διοίκηση τη διακριτική ευχέρεια να διαχειρίζεται την πληροφορία». Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει αυτό και πώς ο έλεγχος της ζωής μας θεσμοθετείται, ενώ η φορολογική αρχή καθίσταται εισαγγελέας η ίδια!

«Κατάργηση του επίδοματος κοινωνικής αλληλεγγύης συνταξιούχων (ΕΚΑΣ)». Δε χρειάζονται σχόλια εδώ…
«Η συγχώνευση των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης στον ΕΦΚΑ θα οδηγήσει σε σημαντικά έσοδα και μέσω της μείωσης του προσωπικού». Και νέες απολύσεις δηλαδή!
«Νομοθεσία για fast track δικαστική διαδικασία, που θα κρίνει τη νομιμότητα των απεργιών» Έτσι θα κρίνονται ευκολότερα καταχρηστικές οι απεργίες.
«Δικαιοσύνη. Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας. Ηλεκτρονικές δημοπρασίες. Τροποποίηση του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας ώστε να επιτρέπεται η εφαρμογή υπουργικής απόφασης για τη ρύθμιση όλων των σχετικών προϋποθέσεων για τις ηλεκτρονικές δημοπρασίες. Πιλοτική εκδοχή ηλεκτρονικής πλατφόρμας». Το ξεπούλημα των σπιτιών μας θα γίνεται στον κυβερνοχώρο. Οι πρωτοβουλίες πολιτών δε θα μπορούν να το εμποδίσουν με παρεμβάσεις στο χώρο όπου διενεργείται ο πλειστηριασμός.

Η πρόθεση των δανειστών και των ντόπιων φαμέγιων τους πίσω από αυτά είναι να διαλύσουν το μικροϊδιοκτητικό ελληνικό μοντέλο. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες να πάνε υπάλληλοι σε εταιρείες του κλάδου τους που θα έρθουν να επιβληθούν στην αγορά, τα μαγαζιά που δε θα μπορούν να δουλέψουν Κυριακές να κλείσουν σε όφελος των πολυκαταστημάτων, οι εργαζόμενοι να γίνουν λάστιχο στα χέρια της εργοδοσίας, και η κατοικία να ξεπουληθεί σε εταιρείες διαχείρισης ακινήτων. Δηλαδή να μας νοικιάζουν τα σπίτια μας.
Το μικροϊδιοκτητικό μοντέλο της ελληνικής κοινωνίας όμως, ήδη από τον καιρό του Σόλωνα, είναι αυτό που στήριξε την ισοτιμία μεταξύ των πολιτών, την άμεση δημοκρατία από την αρχαιότητα μέχρι τις κοινότητες των νεότερων χρόνων. Είναι αυτό που καλλιέργησε την πολυειδίκευση των Ελλήνων, που διαμόρφωσε την επινοητικότητα και τον Ελληνικό τρόπο, την ενεργητική προσέγγιση σε κάθε δραστηριότητα. Είναι αυτό που ανέδειξε τον πολυμήχανο Έλληνα τεχνίτη σε αντιδιαστολή με τον παθητικό εργάτη-μάζα του γιγαντιαίου καπιταλιστικού μοντέλου.
Οι δανειστές λοιπόν, δεν έχουν το στόχο κάθε δανειστή, που είναι να πάρει τα λεφτά του πίσω. Θέλουν να κρατούν υπόδουλη τη χώρα, να τη μετατρέψουν σε χώρο δίχως ταυτότητα, και να την απομυζούν μόνιμα ως αποικία χρέους. Εδώ έχουν την αμέριστη βοήθεια της κυβέρνησής μας. Αλλά όχι μόνο αυτής.

Οι οργανωμένες δυνάμεις που μιλούν για ανατροπή είναι διαιρεμένες και κυρίως, σε ιδεολογική αφασία. Κοινό τόπο με την κυβέρνηση έχουν κάποιοι τον εθνομηδενισμό, το κυνήγι και την κατασυκοφάντηση του πατριωτισμού και της ιδιοπροσωπίας μας, παίζοντας έτσι το παιχνίδι αφενός της Νέας Τάξης και του Σόρος, αφετέρου πριμοδοτώντας τη Χρυσή Αυγή, αφού η συκοφάντηση του πατριωτισμού πάει χέρι χέρι με την ταύτισή του με την άκρα δεξιά, σε αντίθεση με την αντιστασιακή παράδοση του λαού μας και την έκφρασή από κάποια άλλη Αριστερά που πια δεν υπάρχει. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συγκέντρωση κατά της ψήφισης του τέταρτου μνημονίου στο Σύνταγμα, οι διοργανωτές καλούσαν, και σωστά, τον κόσμο σε πορεία για τους Παλαιστίνιους αγωνιστές δυο μέρες μετά, αλλά δεν καλούσαν σε αντίστοιχη συμμετοχή στην πορεία για τη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και στην πορεία στην Τουρκική πρεσβεία την επομένη.
Όμως, αν δεν καταλάβουμε ότι σε μιαν αποικία ο αγώνας είναι εθνικοαπελευθερωτικός, τότε δε θα μπορούμε να τον κερδίσομε, γιατί θα αγωνιζόμαστε σε λάθος κατεύθυνση.
Η κυβέρνηση των φαμέγιων πρέπει να φύγει. Το ξέρουν κι οι ίδιοι, το βλέπουν στη δημοσκοπική τους κατάρρευση, το ομολογούν όταν επισείουν το μπαμπούλα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (όπως ονομάζεται τώρα) που θα ξανάρθουν. Εδώ όμως πρέπει εμείς να τους κόψομε αυτό το παραμύθι: δε γυρνούμε πίσω στο χρεωκοπημένο πολιτικό κατεστημένο, μέρος του οποίου είναι και η παρούσα κυβέρνηση. Δημιουργούμε νέες δυνάμεις με άξονα την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική δικαιοσύνη, την οικολογία, την άμεση δημοκρατία, την παραγωγική ανασυγκρότηση. Και καλά θα έκαναν οι κρατούντες να μην επισείουν την απειλή του «και μετά», ώστε να ενεργοποιήσουν τα αντιδεξιά αντανακλαστικά του λαού: πρώτα γιατί οι ίδιοι απενοχοποίησαν πλήρως τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις ξεπερνώντας τις. Και, ακόμα χειρότερα, ο πολίτης που θα μπει στον πειρασμό να σκεφτεί πονηρά, θα στραφεί προς αυτές γιατί θα γνωρίζει ότι με το ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση καμιά κυβέρνηση δε θα τολμήσει να ψηφίσει μέτρα σαν κι αυτά που ψηφίζονται τώρα, γιατί οι νυν κυβερνώντες θα θυμηθούν τον παλιό τους εαυτό και θα αντιδράσουν, υποχρεώνοντας την όποια κυβέρνηση σε υιοθέτηση πιο ήπιων μέτρων από τα τωρινά. Το Υπερταμείο είναι ένα καλό παράδειγμα, αφού ούτε ο Γιωργάκης ούτε ο Σαμαράς το έδωσαν, για να το υπογράψουν τώρα οι αριστεροί κυβερνώντες.
Αλλά το θέμα δεν είναι να γυρίσομε πίσω, είναι να πάμε μπροστά. Κι αυτό θα γίνει μόνο να εμείς το συνειδητοποιήσομε, αν εμείς το θελήσομε και παλέψομε γιαυτό.

Ανάρτηση από: https://metotoufekikaitilyra.wordpress.com