Του Βασίλη Γεώργα
Ο Wolfgang Schaeuble είναι και πάλι ο παίκτης που μαζεύει όλες τις μάρκες από το τραπέζι. Στο Eurogroup γίνεται για ακόμη μια φορά το δικό του. Οι θέσεις του, που για την Ελλάδα αποτελούν μια διαρκή απογοήτευση, αποδεικνύονται ακαταμάχητες για όλους τους υπόλοιπους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης οι οποίοι μετά από κάθε κρίσιμη συνεδρίαση αποχωρούν εξαντλημένοι και ηττημένοι αν έχουν ψελλίσει την παραμικρή διαφορετική άποψη.
Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει δική του ατζέντα και την υπηρετεί με όσο μεγαλύτερη σαφήνεια μπορεί. Αν αυτή οδηγεί αργά ή γρήγορα στην αποχώρηση του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα και στην εξαγορά των δανείων του από ESM, τόσο το χειρότερο για την Ελλάδα η οποία θα κερδίσει μεν χαμηλότερα επιτόκια για ένα μικρό τμήμα του χρέους της, αλλά θα χάσει χρόνο και θα απολέσει τον μόνο ουσιαστικό σύμμαχο που έχει μέχρι σήμερα στην προσπάθεια για απομείωση του χρέους της. Επειδή, όμως, δεν είναι αυτός ο στόχος του Βερολίνου καθώς χρειάζεται τη «βούλα» του Ταμείου για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, εκείνο που θα δούμε να γίνεται είναι να πλασάρεται ως «λύση» μια περισσότερο αναλυτική περιγραφή των ήδη γνωστών επιλογών από όσες υπάρχουν στο τραπέζι ήδη από το Μάιο του 2016, χωρίς ποσοτικοποίηση και με ανοιχτή ημερομηνία εφαρμογής.
Από την ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, ο Wolfganf Schaeuble είναι ο θερμότερος θιασώτης του ελληνικού success story. Αυτό από μόνο του συνιστά πολιτική απόφαση. Αλλά η ιστορία επιτυχίας που θέλει η Γερμανία για την Ελλάδα έχει τους δικούς της σκληρούς όρους και όχι εκείνους που επιδιώκει να δει να υλοποιούνται μέσα από την ελάφρυνση του χρέους η ελληνική κυβέρνηση.
Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών υποστηρίζει ακράδαντα πως η εφαρμογή του προγράμματος διάσωσης και οι μεταρρυθμίσεις είναι το κλειδί για την ισχυρή ανάπτυξη. Δεν χάνει ευκαιρία να λέει πως η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει με υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα. Και εν τέλει διατείνεται με πως η Ελλάδα δεν χρειάζεται καμία κάποια ιδιαίτερα μεγάλη αναδιάρθρωση χρέους πέραν των βασικών παραμετρικών μέτρων που έχουν προσυμφωνηθεί, ώστε να επιτύχει την επιστροφή της στις αγορές και την έξοδο από τα μνημόνια.
Στην περίπτωση μας οι προβλέψεις των βασικών παικτών που είναι οι Ευρωπαίοι, παραμένουν εξαιρετικά φιλόδοξες γιατί είναι «βολικές» πρωτίστως για το Βερολίνο. Η Κομισιόν είναι εκείνη που στα μοντέλα βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους προβλέπει μέσους ρυθμούς ανάπτυξης άνω του 2% στα επόμενα 40 χρόνια, υψηλό πληθωρισμό και δυνατότητα διατήρησης υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων (3,5% με 2,6%) ως το 2060 ώστε στην τελική άσκηση το χρέος να μην χρειάζεται νέα διευθέτηση με τα τωρινά δεδομένα. Είναι μια πλήρως αντίθετη εικόνα από εκείνη που έχει το ΔΝΤ το οποίο για να υποστηρίξει την ανάγκη εκτεταμένων παρεμβάσεων μείωσης του χρέους, βάζει στο μείγμα των εκτιμήσεών του μέσους ρυθμούς ανάπτυξης 1% και πρωτογενή πλεονάσματα 1,5%, απογειώνοντας τον λογαριασμό.
Ο Schaeuble υπεραμύνεται των υπερ-αισιόδοξων και «βολικών» παραδοχών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ελλάδα με τρόπο «αποστομωτικό» προς το ΔΝΤ και όλους όσους -λογικά κρίνοντας- αντιμετωπίζουν με ένα πιο απαισιόδοξο πρίσμα τις οικονομικές προοπτικές της χώρας: Το επιχείρημά του είναι πως δεν αξίζει καν να συζητάμε για τα μνημόνια στήριξης της Ελλάδας αν το ΔΝΤ δεν μπορεί να δει μέσα από την πιστή εφαρμογή τους προοπτικές σοβαρής ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο μέλλον.
Όταν ο ισχυρότερος δανειστής σου, λέει για δεύτερη φορά σε λίγους μήνες πως οποιαδήποτε άλλη λογική πλην της δικής του μπορεί να «ακυρώσει» τα μνημόνια, τότε θα πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί για το τι έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του.
Η τακτική αυτή είναι πάντως εκείνη που του διασφαλίζει πως η οποιαδήποτε συμφωνία για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους θα μείνει ανοιχτή τουλάχιστον μέχρι το 2018 και ότι παράλληλα η κυβέρνησή του μπορεί να φτάσει μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου χωρίς το πολιτικό κόστος που δημιουργεί η συζήτηση για την νέα μέτρα ελάφρυνσης στην Ελλάδα. Αυτό το πολιτικό κόστος αφήνει να το επωμίζεται προς το παρόν ο ανθυποψήφιος της καγκελαρίου Merkel, σοσιαλιστής Martin Schulz μαζί με τον προκάτοχό του Sigmar Gabriel οι οποίοι παρουσιάζονται μπροστά στους Γερμανούς ψηφοφόρους ως εκείνοι οι οποίοι παραβαίνουν την εντολή του γερμανικού κοινοβουλίου όταν ζητούν γενναιότερες λύσεις για το ελληνικό χρέος.
Ανεξαρτήτως από το τι είδους συμβιβασμό θα «βγάλει» το αποψινό ή κάποιο επόμενο Eurogroup, στο τέλος της ημέρας ο Schaeuble έχει ήδη διανύσει τη μισή απόσταση για να φτάσει στον στόχο του. Πέτυχε να επιβάλει στην Ελλάδα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για πέντε χρόνια (με την Ελλάδα να του αποδεικνύει ότι «μπορεί») και τώρα μάχεται να τα κρατήσει ψηλά (2,6% του ΑΕΠ μακροπρόθεσμα) για να αποφύγει πολιτικά ανεπιθύμητες λύσεις στο χρέος. Αυτό σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος της «λύσης» για το ελληνικό χρέος που θα ισούται με 30-35 δισ. ευρώ ως το 2022 έχει ήδη φορτωθεί στις πλάτες των ελλήνων φορολογούμενων που βρίσκονται ακόμη στην αρχή…
Ανάρτηση από: http://www.liberal.gr
