Κύπρος: Μια διαδήλωση δέκα μικρόφωνα

Μπορεί και οι φροϋδιστές να ’ρθουν στην εξουσία;

«Κοιτούσε σάμπως για ταξί του λέω καλησπέρα
αλλά εμείς και μόνο εμείς ξεμείναμε εδώ πέρα.
Αμέσως έγινε καπνός σαν μια δεκαετία
το σκάει νομίζοντας κι αυτός πως ήμουν συμμαχία».
Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Του Αλέκου Μιχαηλίδη (Ρήξη φ. 133)

Στις 24 Απριλίου, οι αρχηγοί των πέντε κομμάτων του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, αυτοί δηλαδή που θα προσπαθούσαν να φέρουν την αλλαγή, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι (μάλλον, στους ίδιους καναπέδες) για να βρουν τον τρόπο να ανακοινώσουν στο πόπολο πως δεν πρόκειται να πορευθούν μαζί στις κυπριακές προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου με έναν και μόνο κοινό υποψήφιο, στρώνοντας πια το βασιλικό κόκκινο χαλί στη δεύτερη και «σωτήρια» πενταετία του προέδρου Αναστασιάδη.

Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Ούτε απλά, ούτε όμως και πολύπλοκα. Συγκεκριμένα, η απόφαση του προέδρου του ΔΗΚΟ, Νικόλα Παπαδόπουλου, να κατέλθει ως υποψήφιος, ήταν γνωστή εδώ και καιρό. Όπως, επίσης, και η θέληση του προέδρου της Συμμαχίας Πολιτών, Γιώργου Λιλλήκα. Οι άλλοι τρεις, Μαρίνος Σιζόπουλος (ΕΔΕΚ), Ελένη Θεοχάρους (Αλληλεγγύη) και Γιώργος Περδίκης (Κίνημα Οικολόγων), δεν προέβαλαν ή απέσυραν τη δική τους υποψηφιότητα, για χάρη ενός κοινού αγώνα, που θα τερματίσει την κατρακύλα, κυρίως στο εθνικό ζήτημα.

Άρα, εκείνο που έμενε για την 24η Απριλίου (13η επέτειο του ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού στο Σχέδιο Ανάν) ήταν να βρεθεί η δικλίδα για να αποσυρθεί η μία εκ των δύο υποψηφιοτήτων ή ακόμα και οι δύο, ως εκ τούτου να βρεθεί εκείνος ο άνθρωπος που, μαζί με τον λαό, θα ανατρέψει το καταστροφικό μονοπώλιο του ΔΗΣΑΚΕΛ και του Αναστασιάδη. Αμ δε! ΕΔΕΚ και Αλληλεγγύη υποστήριξαν αβλεπί τον Νικόλα Παπαδόπουλο, ο Γιώργος Λιλλήκας ξεκαθάρισε ότι θα κινηθεί με τη δική του υποψηφιότητα, ενώ ο Γιώργος Περδίκης των Οικολόγων αναμένεται να παρουσιάσει τις προγραμματικές θέσεις του κινήματός του και κατόπιν να στηρίξει κάποιον υποψήφιο.

Προς το παρόν, τα επιτελεία έχουν σχεδόν στηθεί, οι μεν αντιπολιτεύονται τους δε, τα βάθρα αγοράστηκαν «κι ήρθανε λέει να μας σώσουν». Να το ξαναγράψουμε, λοιπόν. Η συζήτηση των πέντε ξεκίνησε και εξελίχθηκε σε εντελώς λανθασμένη βάση. Χωρίς ίχνος προγράμματος, με συγκλίσεις κάποιες διαφωνίες στους χειρισμούς του προέδρου Αναστασιάδη στο Κυπριακό, κατόρθωσαν να εγκλωβίσουν τον κόσμο, εκείνο το αθροιστικό 36,73% που πήραν στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2016, στην εξαντλητική συζήτηση της ονοματολογίας. Νομίζοντας πια πως ο λαός θα αντέξει τα «παλιά κεφάλια» του συστήματος και θα τους υποστηρίξει. Είτε τον έναν είτε τον άλλον.

Προφανώς, είναι ακόμα νωρίς, αλλά κανείς δεν δείχνει έτοιμος να συλλάβει τις ανησυχίες της κοινωνίας και, σεμνά και κριτικά, να κάνει πίσω. Στην προκειμένη περίπτωση δε, πώς θα πείσουν τον κόσμο πως θα φέρουν την αλλαγή, όταν λίγες μέρες μετά τις εξαγγελίες, αυτό που φαίνεται είναι η επιμονή στις «παλιές καλές» κομματικές εκστρατείες, με τα ίδια συνθήματα και τους ίδιους μεσοβέζικους λόγους; Και τούτο διότι στηρίζονται (ακόμα) στα κομματικά τους στελέχη, εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε μια κομματική βάση που εμφανίζεται μονάχα στις εκλογικές διαδικασίες και αγνοούν παντελώς «την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή», διότι, σαφώς, ούτε ο λαός έχει δείξει ακόμα τα δόντια του.

Τετέλεσται; Άγνωστο. Πάντως, ο «ενδιάμεσος χώρος» δεν είναι πια χώρος, αλλά πέντε κομματικοί αρχηγοί, που είτε παρασέρνουν τα κόμματά τους σε τυφλές εξαγγελίες είτε θεωρούν πως θα γίνουν οι… Κύπριοι Μακρόν. Χωρίς εναλλακτικό πρόγραμμα, χωρίς να πείθουν πως πρόκειται να αλλάξει όντως κάτι, να εξαφανιστεί η ηττημένη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, χωρίς να βάζουν μπροστά τον ελληνικό πολιτισμό και την παιδεία αυτού του νησιού, χωρίς να δείχνουν να θέλουν να αναποδογυρίσουν τον κόσμο και να προστατέψουν τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία του τόπου. Ούτε απλά ούτε πολύπλοκα είναι τα πράγματα, επαναλαμβάνουμε. Το σίγουρο είναι πως, τούτη τη στιγμή, ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Γιώργος Λιλλήκας, «φιλότεχνοι κι αλλήθωροι προς κάποια δύση πάντα», δεν εμφανίζονται ικανοί για να τραβήξουν την κυπριακή κοινωνία προς κάποια αλλαγή. Και αυτό, όχι εξαιτίας βαθιών ιδεολογικών διαφορών, αλλά για το ποιος θα μπει τελικά στα ανάκτορα. Ας κρατήσουν οι χοροί…

Ανάρτηση από: http://ardin-rixi.gr