Η ερώτηση που ακούει συχνότερα κανείς έχει σχέση με το πού οδηγείται η Ελλάδα – ενώ όλοι φαίνεται να γνωρίζουν πως είναι μία πολύ πλούσια χώρα, η οποία έχει ασφαλώς τη δυνατότητα να προσφέρει αξιοπρέπεια και ευημερία στους Πολίτες της, αντί το διεθνή εξευτελισμό και τη μιζέρια που «απολαμβάνουν».
Η δική μας απάντηση είναι ότι, εάν δεν αλλάξει ριζικά το σημερινό της πολίτευμα, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η χαμένη, αμφίδρομη εμπιστοσύνη Πολιτών και Πολιτείας, δεν πρόκειται να ανακοπεί η ξέφρενη πορεία της προς το χάος – όπου ως τέτοιο θεωρούμε τη μετατροπή της από ενδοτικές ηγεσίες σε μία άβουλη, λεηλατημένη αποικία, καθώς επίσης σε μία περιοχή χαμηλού εργατικού κόστους για τη διεθνή βιομηχανία και τον τουρισμό.
Ειδικότερα, στο σημερινό σύστημα της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», οι Πολίτες είναι αντιμέτωποι με προβλήματα που δεν λύνονται με εκλογές – κυρίως επειδή η διαφθορά και η διαπλοκή έχουν πλέον εγκατασταθεί μόνιμα, λειτουργώντας όπως τα παράσιτα που δεν επιτρέπουν σε τίποτα να ανθίσει.
Όποιος δεν το βλέπει, είτε στη σημερινή κυβέρνηση, είτε στις προηγούμενες, απλά εθελοτυφλεί – ενώ όποιος νομίζει πως δεν θα χαρακτηρίζει τις επόμενες, είτε είναι αιθεροβάμων, είτε νομίζει πως «μπορεί να εξορκίσει το κακό» με ευχολόγια.
Περαιτέρω, στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία ο δύστυχος Πολίτης είναι υποχρεωμένος να δημιουργήσει και να αναλύσει το ψυχογράφημα ανθρώπων που υποκρίνονται – με απώτερο στόχο να γίνουν αρεστοί και να κερδίσουν τις εκλογές. Τελικά επιλέγει αυτόν που θεωρεί πως συγκριτικά είναι πιο ειλικρινής – κάτι που όμως δεν είναι σε θέση να καταφέρουν ούτε οι πιο έμπειροι ψυχολόγοι.
Ως εκ τούτου, συνήθως αναρριχώνται στην πολιτική οι πιο προικισμένοι υποκριτές – αυτοί που γνωρίζουν τι θέλει να ακούσει ο λαός, αδιαφορώντας εάν είναι σωστό ή εάν είναι σε θέση να το επιτύχουν με την ανικανότητα και ανεπάρκεια που συχνά τους διακρίνει. Τις περισσότερες φορές βέβαια δεν συνειδητοποιούν τις αδυναμίες τους, αφού το τελευταίο που διαθέτουν είναι το «γνώθι σαυτόν» – γεγονός που επεξηγεί το απύθμενο θράσος που τους χαρακτηρίζει.
Οι υποκριτικοί αυτοί χαρακτήρες είναι άλλωστε οι μοναδικοί, οι οποίοι είναι σε θέση να δίνουν κενές υποσχέσεις, να παρουσιάζουν το σκοτάδι ως φως, να φάσκουν και να αντιφάσκουν, να μην τηρούν ποτέ το λόγο τους και να κάνουν κυβιστήσεις κατά το δοκούν, χωρίς να νοιώθουν καν πως εξευτελίζονται – ενώ είναι σε τέτοιο βαθμό ανήθικοι, ώστε να προσβλέπουν μόνο σε ίδια οφέλη, αδιαφορώντας για τις ζημίες που προκαλούν στο λαό και στην πατρίδα τους.
Γιατί δεν αντιδρούν οι Πολίτες; Επειδή όποιος συνηθίζει τη βρωμιά κρατώντας χωρίς ντροπή σκυφτό το κεφάλι, τη θεωρεί σταδιακά φυσιολογική και παύει κάποια στιγμή να τη βλέπει.
Ανάρτηση από: https://www.facebook.com/viliardos/posts/1478876748818453
Ευχαριστώ τον φίλο Μάκη Δ.
