Του Λευτέρη Ριζά
Να, που μετά από πέντε μήνες ξαναβρισκόμαστε! Τελευταία δημοσίευση μου, εδώ στο ΟΙΣΤΡΟ, 25 Ιανουαρίου 2017. Με μια υπόσχεση: να ασχοληθώ με μια τελευταία συνέντευξη του Υπεξ. Ν. Κοτζιά για το Κυπριακό. Λόγοι υγείας δεν μου επέτρεψαν από τότε να γράψω έστω και μια σειρά.
Τώρα, μετά από πέντε μήνες «απουσίας» μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιλέξω με «τι να αρχίσω». Η υπόσχεση για την κριτική παρουσίαση της συνέντευξης του Ν. Κοτζιά στην ΕΡΤ (23-1-17) δεν μπορεί να τηρηθεί με ακρίβεια. Θα αναφερθώ σε αυτήν σε κάποιο άρθρο μου για το Κυπριακό.
Στο μεταξύ έχουν συμβεί μεγάλα γεγονότα – διεθνή και δικά μας – που ήθελα να σχολιάσω, αλλά δεν μπορούσα. Συνεπώς για να βρεθεί κάποια σειρά, θα επιλέξω με αρκετή «αυθαιρεσία», που θα υπακούει και υπηρετεί την δική μου αξιολόγηση – σε σημασία – των γεγονότων και ιδεολογικοπολιτικών προκλήσεων.
Στο «νεκρό», από άποψη γραφής, χρονικό διάστημα των 5 μηνών, μπορούσα βέβαια να παρακολουθώ τις εξελίξεις και να διαβάζω πολλά από αυτά που λέγονταν και γράφονταν. Βέβαιο είναι ότι δεν απαλλαγήκαμε από τα Μνημόνια και τα μέτρα που τα συνοδεύουν. Όχι μόνο αυτό αλλά με τη συμφωνία στην οποία κατέληξε η κυβέρνηση – και την οποία ψήφισαν οι βουλευτές της πριν λίγες ημέρες στην Βουλή – στην ουσία το Μνημόνιο παρατείνεται και μαζί τα βάσανα του ελληνικού λαού.
Η κυβέρνηση, όπως κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον αντιλαϊκό εαυτό της, ισχυρίζεται βέβαια ότι όπου νάναι βγαίνουμε από την κρίση και ότι θα επανέλθουμε σε συνθήκες κανονικότητας και ανάπτυξης. Η αντιπολίτευση αμφισβητεί αυτό τον ισχυρισμό και αισιοδοξία της, διαβεβαιώνοντας όμως, πως μόνο αυτή μπορεί να υλοποιήσει τον κοινό στόχο: την επάνοδο στην κανονικότητα και την ανάπτυξη.
Βεβαίως πεισματικά αποφεύγουν να πούνε και οι δύο τους για ποια κανονικότητα μιλάνε – τι εννοούν με τον όρο αυτό – και για ποια ανάπτυξη.
Από την πλευρά της «αριστερής» κυβέρνησης – του «αριστερού» μέγιστου τμήματος της – έχει εξαλειφθεί από το λεξιλόγιο της κάθε αναφορά σε λέξεις και έννοιες όπως: κεφάλαιο, κεφαλαιοκράτες, καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός, σοσιαλισμός κλπ κλπ. Και αν κάποιος προσπαθήσει να το δικαιολογήσει με το επιχείρημα πώς ο κυβερνητικός εταίρος είναι δεξιός που δεν ανέχεται αριστερές κορώνες, σίγουρα θα θέλει να ξεχάσει πώς ούτε και το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Κ.Ε. και η ΚΟ στις ολομέλειες τους αναφέρονται σε αυτούς τους όρους. Έχουν σταματήσει πια να αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο κλπ και για μια άλλη κοινωνία, σοσιαλιστική (και να την ορίσουν έτσι που να μην συγχέεται με αυτούς τους σοσιαλισμούς που έχουν καταρρεύσει και χρεοκοπήσει). Ουσιαστικά δηλαδή έχουν αποδεχτεί την ύπαρξη αυτού του κοινωνικού συστήματος, μόνο που τους αρέσει να ψελλίζουν κάτι για διορθωτικές κινήσεις. Τέτοιες που θα το βγάλουν από την κρίση.
Ο πρωθυπουργός δεν χάνει ευκαιρία να υπόσχεται έξοδο από την κρίση, ακριβώς όπως και ο Κυρ. Μητσοτάκης: αποδεχόμενος δηλαδή το αναντικατάστατο του υπάρχοντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Δηλαδή ουσιαστικά «Το τέλος της Ιστορίας». Γιατί αυτό έλεγε ο Φουκουγιάμα: ότι δεν μπορεί η ανθρωπότητα να βγει έξω από τον καπιταλιστικό ορίζοντα [και όχι πώς θα πάψουν οι πόλεμοι, οι αντιθέσεις κλπ]. Η Θάτσερ το είχε διατυπώσει με μια λέξη: ΤΙΝΑ. Από τα αρχικά του There Is No Alternative (δεν υπάρχει εναλλακτική).
Ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ – όπως βεβαίως και το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ και οι σύμμαχοι του – με επικεφαλής τον πρόεδρο του και πρωθυπουργό κ. Αλ. Τσίπρα και τους λοιπούς «μαρξιστές» πολιτικούς ηγέτες και οικονομολόγους του, δεν αναφέρονται, ούτε και πουθενά αλλού τους απασχολεί, η δυνατότητα της «μετάβασης» σε μια σοσιαλιστική κοινωνία. Ή έστω δεν τολμάνε να ανοίξουν μια συζήτηση για τον αν μπορεί τελικά να γίνει μια τέτοια μετάβαση ή μια τέτοια κοινωνία. Ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ υπεραμύνεται της πολιτικής που εφαρμόζει, την στηρίζει ιδεολογικά και πολιτικά Μάλιστα πολλές φορές με έναν χυδαίο και τραμπούκικο τρόπο.
Η αντιπολίτευση στην ουσία συμφωνεί με τους «δανειστές», το ΔΝΤ, την ΕΕ, την Μέρκελ, τον Σόϊμπλε και αγαπητούς αμερικάνους, όχι από «κακία» προς τον ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αλλά γιατί οι άνθρωποι αυτό πιστεύουν. Είναι οπαδοί και υπερασπιστές του υπάρχοντος συστήματος στην Ελλάδα και παγκόσμια πια. Πουθενά δεν εγγράφεται ύπαρξη του «άλλου» συστήματος, με πειστικό τρόπο, έτσι που να ανησυχούν τα μεγάλα κέντρα του μονοπωλιακού κεφαλαίου, του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού. Δεν μπορεί η «αντιπολίτευση» συνεπώς να διαφωνεί επί της ουσίας από την κυβέρνηση, που ούτε η ίδια σκέπτεται την πιθανότητα για να προωθήσει τις αρχές μιας άλλης – σοσιαλιστικής – κοινωνίας.
Υπάρχει βεβαίως, το ΚΚΕ και οι διάφοροι άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί πέραν αυτού, που θεωρούν πώς εκφράζουν το «άλλο» σύστημα. Το σοσιαλιστικό / κομμουνιστικό. Κανένας από όλους αυτούς δεν έχει δώσει μια ερμηνεία της κατάρρευσης των υπαρκτών σοσιαλισμών ή και της πλήρους μεταμόρφωσης τους σε σοσιαλ-ιμπεριαλισμό. Συνεπώς όσο και να φωνάζουν και να παριστάνουν τους «επαναστάτες» ή τους «συνεπείς» αγωνιστές κλπ, δεν τρομάζουν το σύστημα και δεν πείθουν τις λαϊκές και εργατικές μάζες για να τους ακολουθήσουν.
Υπάρχουν και αυτοί που αισθάνονται «προδομένοι» από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο στήριξαν και υπηρέτησαν ακόμα και από καθοδηγητικά πόστα. Και που τώρα έχουν ριχτεί σε μια αρθρογραφία σκληρής κριτικής του, αλλά που ευλαβικά αποσιωπούν την δική τους στάση και ευθύνες. Την ίδια θεωρητική-ιδεολογική-πολιτική και πρακτική αδυναμία που διακρίνει και χαρακτηρίζει την αριστερά σήμερα σε Ευρωπαϊκό ή ακόμα και παγκόσμιο επίπεδο, διαπιστώνουμε με θλίψη και σε αυτή – την δική μας – περίπτωση.
Πως λοιπόν μπορεί να βγει από την κρίση του το εργατικό, λαϊκό, σοσιαλιστικό / κομμουνιστικό κίνημα ώστε να μπορέσει και ο ελληνικός λαός και οι Ευρωπαϊκοί λαοί, να βγούνε από την σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση, είναι το μεγάλο ζητούμενο. Από εδώ πρέπει να αρχίσουμε.
Ανάρτηση από: https://istrilatis.blogspot.gr
