ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ
Το αδιέξοδο που αντιμετώπισε ο «ενδιάμεσος χώρος» για την ανάδειξη ενός κοινού υποψηφίου, που θα καταφέρει επί τέλους να εκφράσει την αντίθεση στις μεθοδεύσεις του ΔΗΣΑΚΕΛικού πολιτικού συστήματος για λύση-αυτοκτονία του κυπριακού Ελληνισμού με το ζόρι, αποτελεί ένα βαθύτερο και ευρύτερο πρόβλημα δημοκρατίας που βιώνει ολάκερη η Ευρώπη, αλλά και ευρύτερα η Δύση. Αναμφίβολα, ένα πρόβλημα εκπροσώπησης των διαθέσεων και των αιτημάτων που προτάσσουν οι πλειοψηφίες πλέον των δυτικών κοινωνιών.
Στη Γαλλία μπορεί να έχει προτεραιότητα η αντίθεση στην τραπεζοκρατία και την παγκοσμιοποίηση και εδώ η σύγκρουση με τις πολιτικές ελίτ της εθελόδουλης υπαναχώρησης στους Τούρκους εισβολείς.
Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει κοινό και δεν είναι άλλο από τη βαθιά αναντιστοιχία που υφίσταται μεταξύ μιας κάστας πολιτικών, ενός πολιτικού προσωπικού που έχει απομακρυνθεί πλέον από τους καθημερινούς πολίτες, απογειωμένο στην υπερεθνική σφαίρα λήψεως αποφάσεων ή που από την ίδια του την πορεία μέσα στο πολιτικό σύστημα είναι υπερβολικά φθαρμένο, αποϊδεολογικοποιημένο και προσωπικά, ώστε να μπορεί να «αναλάβει την ευθύνη» και να εκφράσει τις μάζες των ανθρώπων που δεν έχουν πια φωνή· εκείνους που τείνουν να γίνουν η πλειοψηφία στις σύγχρονες κοινωνίες, καθώς το σύστημα τείνει να αποκτήσει όλο και πιο ολιγαρχικά χαρακτηριστικά, επιβάλλοντάς μας έναν ποικιλοτρόπως καθ’ υπαγόρευσιν βίο.
Στη Γαλλία η παρωχημένη διαίρεση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς δίχασε την αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση σε έναν ακροδεξιό πόλο και σε έναν παλαιοαριστερό. Το αποτέλεσμα, μάλλον, είναι ότι θα επικρατήσει ο εκλεκτός της τραπεζοκρατίας και θα πολλαπλασιαστεί η αίσθηση μεταξύ των ανθρώπων ότι πλέον η μοίρα τους καθορίζεται από ένα στημένο παιχνίδι, στο οποίο τηρούν ρόλο εκλογικών κομπάρσων.
Στην Κύπρο, από την άλλη, κυριαρχούν η αποϊδεολογικοποίηση, οι προσωπικές ατζέντες, μια κακή αντίληψη της πολιτικής ως άθροισμα των μηχανισμών παραγόντων: Αυτές οι αγκυλώσεις στέλνουν το παιχνίδι στην ήττα από τα αποδυτήρια, ακριβώς διότι δεν αξιοποιούν το μοναδικό συγκριτικό πλεονέκτημα της αντιομοσπονδιακής τοποθέτησης, που πλέον τείνει κοινωνικά να αγγίξει πλειοψηφικά μεγέθη: Την ισχύ της λαϊκής απαίτησης, την απολεσθείσα εξουσία των πολιτών.
Σε αυτήν, άραγε, δεν προσέτρεξε ο Τάσσος Παπαδόπουλος την πιο κρίσιμη στιγμή της διπλωματικής επίθεσης που δέχτηκε η Μεγαλόνησος για να αποδεχτεί το σχέδιο Ανάν; Η μία άκρη από το νήμα της μεγάλης αποτροπής που πραγματοποιήθηκε το 2004 είχε έναν ηγέτη που τόλμησε να αντιτάξει τη θέλησή του στους εκβιασμούς των ισχυρών, ώστε να κρατήσει τον λαό του ελεύθερο· η άλλη άκρη του νήματος όμως είχε τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που έκαναν κτήμα τους την καμπάνια του ΟΧΙ και την ανέδειξαν σε λαϊκό κίνημα.
Αυτό φαίνεται να λησμονούν σήμερα οι κυρίες και οι κύριοι του «ενδιάμεσου χώρου»: Με συσκέψεις σε κλειστά γραφεία δεν έρχεται η άνοιξη, γιατί από αυτά εκλείπει ο πραγματικός της φορέας.
Τα πράγματα είναι πολύ κρίσιμα. Αυτό το νέο κρεσέντο λύσης, το οποίο παρακολουθούμε αποσβολωμένοι εδώ και έναν, ενάμισι χρόνο, έχει ήδη διολισθήσει στην ανοιχτή, κοινοβουλευτική αποκήρυξη του δημοψηφίσματος για την Ένωση: Δηλαδή στην επίσημη άρνησημιας εκ των ιδρυτικών στιγμών της παρούσας κολοβωμένης και ημικατεχόμενης ελευθερίας μας. Αυτό δεν είναι μόνο μια τραγική συγκυρία μέσα στην οποία φαίνεται να διαχωρίζεται επί τέλους η ήρα από το στάρι. Είναι και χρεοκοπία ολάκερου του πολιτικού συστήματος – καθώς επί της ουσίας ομολογεί ότι μπροστά στη λύση θυσιάζει τη βιωσιμότητα μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Για να απαντήσει σε αυτό ο «ενδιάμεσος χώρος», θα πρέπει ουσιαστικά να προχωρήσει σε μια ειρηνική πολιτική επανάσταση. Αλλά αυτοί που τόσα χρόνια θέλησαν να ορίζονται ως «ενδιάμεσοι», αρνούμενοι πεισματικά να αφεθούν σε διαδικασίες που θα τους μετασχημάτιζαν σε «αυτόφωτους», είναι προφανές ότι αδυνατούν να ανταποκριθούν σε αυτήν την πρόκληση.
Έχει, άραγε, ο κυπριακός λαός το απόθεμα φρονήματος και δυνάμεων ώστε να καλύψει το κενό «από τα κάτω», με μια μεγάλη λαϊκή κινητοποίηση, ή θα αποδειχτεί άραγε ότι η νεοκυπριακή περιπέτεια που εξελίσσεται σε πλήρη ένταση μετά το 1989 έχει ήδη καταφέρει να διαμορφώσει έναν τύπο κοινωνίας ασύμβατο με το πατριωτικό αίτημα των καιρών;
Ανάρτηση από: http://efimeridaenosis.com
