Φαίνεται, ωστόσο, πως τη δική μου στάση δεν συμμερίζεται ο Αλ. Τσίπρας, ο οποίος έχει μετατραπεί σε διεθνή επαίτη (και) για το χρέος- βλ. και σημερινό του άρθρο σε ξένες εφημερίδες- αντί να διεκδικήσει δυναμικά το δίκιο ενός ολόκληρου λαού που έχει υποστεί πάμπολλες θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Το τραγικότερο, μάλιστα, είναι πως ο πρωθυπουργός δεν ικετεύει για το χρέος γιατί πιστεύει ότι η ελάφρυνσή του θα σώσει τη χώρα, αλλά για να γλιτώσει τη δική του εξουσία, η οποία καταρρέει ημέρα με την ημέρα...
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συμπληρώσει δυόμισι χρόνια στην εξουσία, αλλά δεν έχει κατορθώσει ακόμα να βρει τη χρυσή ισορροπία στο τι συνιστά επιτυχημένη διαπραγμάτευση. Γι' αυτό κι από το "αέρα πατέρα" τού 2015, το οποίο αποδείχθηκε αποτυχημένο, πέρασε κατευθείαν στο δοκιμασμένο από τους προηγούμενους, αλλά επίσης αποτυχημένο "ναι σε όλα"...
Γιατί οι Μέρκελ- Σόιμπλε, οι οποίοι δεν έπαψαν ποτέ να είναι ενιαίο δίδυμο, να συναινέσουν σε γενναία ελάφρυνση του ελληνικού χρέους όταν γνωρίζουν ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να κλάψει σε κάθε εύκαιρο ώμο- τώρα τυγχάνει αυτός να είναι του Εμ. Μακρόν-, αλλά δεν πρόκειται να φτάσει και στη ρήξη; Λίγους μήνες πριν τις γερμανικές εκλογές η καγκελάριος δείχνει να εξασφαλίζει μια άνετη επικράτηση χάρη και στη σθεναρή της στάση απέναντι στην Ελλάδα. Πώς, επομένως, θέλουμε να κερδίσουμε κάτι αν έχουμε προαποφασίσει να αποδεχθούμε την ήττα;...
Στήριξα το ΣΥΡΙΖΑ όσο αυτός πάλευε, ή τουλάχιστον παρίστανε πως παλεύει, για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας που τον έφερε στην κυβέρνηση. Αδυνατώ, ωστόσο, να συνεχίσω να στηρίζω ένα κόμμα που από ένα σημείο και μετά το μόνο το οποίο στην ουσία υπερασπίζεται είναι η παραμονή τού στην εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο οι κουτσαβακισμοί τού Π. Πολάκη- ένα γελοίο μείγμα άγνοιας κι αλαζονείας- αποτελούν ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του πώς κατάντησαν εκείνοι που είχαν υποσχεθεί την ελπίδα και στο τέλος συνθηκολόγησαν μόνο και μόνο για να μην χάσουν την θέα από το Μαξίμου και τα υπουργεία τους οι ίδιοι και τα ρουσφέτια τους...
Στα λόγια ο καθένας μας εκπέμπει αυτό που θα ήθελε ιδεατώς να γίνει. Οι πράξεις, ωστόσο, φανερώνουν το ποιος πραγματικά είναι, γι' αυτό όσες πιστολιές κι αν ρίχνουν οι Πολάκηδες δεν θα πετυχαίνουν τίποτα παραπάνω από το να τους εκθέτουν, αφού πυροβολούν με άσφαιρα μόνο και μόνο για μια καλή λεζάντα και για να τους χειροκροτεί ένα ακροατήριο που ολοένα και λιγοστεύει…
Ανάρτηησ από: http://tripioevro.blogspot.gr
