Η Ελλάδα είναι χώρα του ευρωπαϊκού περιθωρίου, που μόνο η γεωστρατηγική της σημασία την προφύλαξε απ’ το να γίνει αποικία, λέει ο Γεράσιμος Κακλαμάνης. Είναι τέτοια η θέση της στο χάρτη της ανατολικής Μεσογείου, που καμιά μεγάλη δύναμη δε θα μπορούσε να τη βάλει στο χέρι χωρίς να ξεσηκωθεί η άλλη.
Όλες οι μεγάλες δυνάμεις θα ήθελαν να έχουν στρατιωτικές βάσεις στην Ελλάδα. Όμως, τι σόι αποικία θα μπορούσε να είναι μια φτωχή χώρα; Το πρόβλημα είναι ωστόσο αν η Ελλάδα είναι πράγματι φτωχή χώρα. Όλα δείχνουν πως το υπέδαφος είναι πλούσιο, κι όλοι όσοι σχεδίασαν μέχρι τώρα την ανάπτυξή της τη στήριξαν κυρίως στο υπέδαφος. Όμως, στο υπέδαφος φτάνεις απ’ το έδαφος και μια βιομηχανική ανάπτυξη στηριγμένη στον ορυκτό πλούτο και ενδεχομένως στα πετρέλαια θα χαλούσε την υπέροχη ελληνική φύση, που οι αποικιοκράτες θα την ήθελαν για καλοκαιρινό τους ενδιαίτημα μάλλον, παρά για να πάρουν τον πλούτο της, που προς το παρόν μπορούν και το παίρνουν από την Αφρική, που δεν προσφέρεται για διακοπές.
Για πρώτη φορά γίνεται λόγος για οικονομική ανάπτυξη στην Ελλάδα, βασισμένη στον υπόγειο πιθανό πλούτος της, αμέσως μετά την έλευση των προσφύγων μετά τη μικρασιατική καταστροφή!! Τώρα, υπάρχουν και τα εργατικά χέρια. Το 30% των Ελλήνων αυτή την εποχή είναι πρόσφυγες – και οι πρόσφυγες πεινούν. Ο Ξενοφών Ζολώτας, νεαρός καθηγητής τότε στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, ξεσπαθώνει με κείμενα γεμάτα ενθουσιασμό για τον πλούτο που έρχεται μαζί με τους πρόσφυγες, που θα χρησιμοποιηθούν σα φτηνά εργατικά χέρια. Για πρώτη φορά ο παραδοσιακός κολλυβισμός θα μετονομαστεί σε ελληνική οικονομία, και οι οικονομολόγοι, που θα αρχίσουν ν’ αποχτούν κύρος κι εδώ, θα κληθούν να εκπονήσουν, για πρώτη φορά επίσης, προγράμματα οικονομικής αναπτύξεως. Πρόκειται για μια υπόθεση που εκκρεμεί απ’ το 1923 περίπου ! Γιατί δεν πραγματοποιήθηκε αυτή η οικονομική ανάπτυξη;
Διότι μας έπεισαν, και ίσως έκαναν πολύ καλά γιατί έτσι σώθηκε τουλάχιστον η φύση της ενδοχώρας , πως το οικονομικό μας μέλλον βρίσκεται στον τουρισμό σε συνδυασμό και με τις εμπορεύσιμες αρχαιότητες, που ήταν ένας επιπρόσθετος λόγος να μη χαλάσει το ελληνικό έδαφος για χατήρι του υπεδάφους. Μ’ άλλα λόγια, από τότε μας προόριζαν για γκαρσόνια οι διορατικοί Ευρωπαίοι, που ήξεραν πως η δική τους βιομηχανική τους ανάπτυξη αργά ή γρήγορα θα κάνει επιτακτική ανάγκη τον τουρισμό για τους κρυόκωλους. Κι αν νομίζετε πως μας δέχτηκαν στην Ηνωμένη Ευρώπη για τα καλά μας μάτια ή για την εργατικότητα μας ή για την ιστορία μας, μάλλον δεν καταλάβατε τι σημαίνει γεωπολιτική για μια Ευρώπη, που ακόμα κι όταν δε σχεδιάζει μακρόχρονα την πολιτική της, ξέρει σχεδόν εξ’ ενστίκτου, υπαγορευμένου από την τεράστια πείρα, τι σημαίνει να μεριμνάς για τον εαυτό σου, πράγμα που εμείς οι Έλληνες τα γνωρίζουμε μεν όσον αφορά τους εαυτούς μας, δεν το γνωρίζουμε όμως όσον αφορά το κράτος μας. Και δεν το γνωρίζουμε, γιατί δεν αναγνωρίζουμε σα δικό μας ένα κράτος που έγινε όπως-όπως και ίσα-ίσα για να βολευτούν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής.
Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη (1η έκδοση 1993) «ΙΣΤΟΡΙΑ(κωμικοτραγική) ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»
Φωτογραφία: ΑΝΤΙ-ΥΛΗ @ANTIYLH
Ανάρτηση από: http://www.enallaktikos.gr
