1. Η αντίθεση Σόιμπλε-Μέρκελ. Απάτη. Αυταπάτη για όσους πείσθηκαν από μια τόσο ναΐφ ανάλυση. Ψευδαίσθηση για όσους τους πίστεψαν.
2. Η αντίθεση Ευρωπαϊκής Ενωσης-ΔΝΤ. Ελεγχόμενη και πάντως εξελισσόμενη σύμφωνα με τους όρους του δικού τους παιγνίου. Συνεπώς απάτη ο συνυπολογισμός της σε μια εθνική στρατηγική (αν αυτή υπήρχε). Αυταπάτη για όσους πίστεψαν ότι μπορούν να εντάξουν στο δικό τους οπλοστάσιο μια ισχύ που δεν ελέγχουν. Ή που νόμισαν ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν μια ισχύ, εθελοτυφλώντας απέναντι στους κανόνες και τους συσχετισμούς που τη διέπουν. Ψευδαίσθηση για όσους νομίζουν ότι τα παραμύθια δεν τα τρώνε οι δράκοι.
3. Οι διακηρύξεις Τσίπρα περί ρήτρας για τη ρύθμιση του χρέους προκειμένου να λάβει τα μέτρα εκείνος (πρώτη απάτη) και να τα εφαρμόσει στη συνέχεια ο επόμενος (δεύτερη απάτη) - και οι δύο απάτες με τη μία! Απάτη καραμπινάτη, διότι ο ίδιος είχε υπογράψει από τον Μάιο του 2016 ότι συζήτηση (και ούτε καν διευθέτηση) για το χρέος θα μπορούσε να γίνει μόνον μετά την ολοκλήρωση του «προγράμματος». Δηλαδή το 2018. Αυταπάτες στο θέμα αυτό ούτε ο ίδιος, ούτε ουδείς άλλος μπορούσε να έχει. Κι όμως με αβάσταχτη ελαφρότητα Καρανίκα ο Τσίπρας (για μιαν ακόμα φορά) έπνιξε τους Ελληνες στις ψευδαισθήσεις.
4. Η ρύθμιση του χρέους. Απάτη. Πρόκειται για διευθέτηση διά της επιμηκύνσεως (και άλλων τρόπων) που θα κρατήσουν την Ελλάδα προτεκτοράτο για τα επόμενα 99 χρόνια. Και μόνον οι θλιβερές αστειότητες που ακούγονται για υπολογισμούς οικονομικών μεγεθών σε βάθος χρόνου έως το 20130 ή το 20160, θα έκαναν πρωτοετή φοιτητή (δύο μηνών) των Οικονομικών να βγάλει καντήλες. Κι όμως χωρίς ντροπή οι μηχανισμοί των νάνων, Ευρωπαϊκή Ενωση και ΔΝΤ εξαπατούν έναν ολόκληρο λαό με αιμοσταγείς τρόπους και θεοστυγές αποτέλεσμα. Αυταπάτες για το τι εστί επιμήκυνση χρέους μπορούν να έχουν μόνον όσοι δεν έχουν συναλλαγεί ποτέ με τράπεζες. Και ψευδαισθήσεις μόνον οι κρίνοι των αγρών.
5. Το μέτωπο του Νότου. Βεβαίως! με τον κ. Ραχόι και τη Μάλτα. Τρέμει η Γερμανία, μετά την ήττα της στο «Ανατολικό» και στο «Δυτικό Μέτωπο», αναμένοντας με δέος την εισβολή του Ελ Σιντ από τον Νότο. Δεν πρόκειται καν περί απάτης, πρόκειται περί αναγωγής της βλακείας σε λάβαρο. Συναφής μπούρδα είναι «η προοδευτική αλλαγή των συσχετισμών στην Ενωση». Υπάρχει μόνον στο μυαλό του Τσίπρα. Η Ενωση στρίβει δεξιά, αλλά ο Τσίπρας με μια στροφή 360 μοιρών αποκαθιστά τη φορά των πραγμάτων προς τα αριστερά.
Μάλιστα το πράγμα γίνεται πιο τραγικό, διότι την ενδεχόμενη «μεταστροφή των πραγμάτων προς τα αριστερά» ο Τσίπρας έκανε ό,τι μπορούσε για να την ακυρώσει. Αποδεικνύοντας σε όλη την Ευρώπη ότι μια ψευτοαριστερή κυβέρνηση μπορεί να κάνει όλη τη βρόμικη δουλειά, που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει η χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία και ο πάντα έμφοβος, απέναντι στον λαό, νεοφιλελευθερισμός.
Επίσης συναφής με τις δύο τελευταίες απάτες είναι και η περίφημη αντίθεση μεταξύ φίλων (μας) και εχθρών (μας) στην Ενωση. Φίλος ο κ. Γιούνκερ, αλλά φίλτερη η τήρηση των συμφωνιών. Φίλη η φράου Μέρκελ, αλλά φίλτερη η κονόμα από την ελληνική τραγωδία. Φίλος ο κ. Μοσκοβισί, αλλά οι καρπαζιές που ρίχνει στην κυβέρνηση, βροντώδεις. Ο κατάλογος αυτών των «φίλων» είναι μακρότατος - μόνον όσοι αρέσκονται στις υπεκφυγές μπορούν να αυταπατώνται και μόνον όσοι πιστεύουν στον Αϊ-Βασίλη μπορούν να τρέφουν ψευδαισθήσεις.
6. Η πολιτική λύση. Μία κατ’ εξακολούθησιν απάτη. Κάθε φορά που ο Τσίπρας πάει στο Βατερλώ (μας), πετάγεται μετά και στις παρακείμενες Βρυξέλλες. Για να διορθώσει το κακό, να αναστήσει τους νεκρούς και να γιάνει τους τραυματίες. Και ξανατρώει ξύλο. Και όχι μόνον μια φορά, αλλά πολλές. Το ίδιο υπόσχεται να κάνει και τώρα. Θα το έλεγε κανείς «σύνδρομο της Στοκχόλμης», αν δεν επρόκειτο για το «αδιέξοδο του Καρανίκα». Διότι ο Τσίπρας δεν μπορεί πλέον να κάνει αλλιώς: μετά τόσες απάτες, δεν μπορεί παρά να τις επαναλαμβάνει. Μάλιστα ηλιθιωδώς, διότι με την ίδια στρατηγική (τρόπος του λέγειν) περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα.
Αρχής γενομένης από την αλλοίωση του αποτελέσματος που έφερε το Δημοψήφισμα, ο Τσίπρας προχωρά από απάτη σε απάτη. Με αποτέλεσμα «να μην μπορεί να κάνει αλλιώς». Εις ό,τι αφορά τον ίδιο (και μεγάλο μέρος του ΣΥΡΙΖΑ), προχωρά για τον τόπο εκείνο περί τον οποίον ο Δάντης είπε «όστις εισέρχεται, ας αφήσει πίσω του κάθε ελπίδα». Ο Τσίπρας είναι υποχρεωμένος πλέον να ομνύει στο ραγιάδικο «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς», διότι ουδέν έπραξε για να αλλάξει οτιδήποτε.
Αν δεχθούμε ότι ο Τσίπρας δεν μπορούσε να σκίσει το Μνημόνιο, αν δεχθούμε ότι μια μετωπική σύγκρουση θα απέβαινε καταστροφική, τότε θα μπορούσε να χτίσει γύρω-γύρω από αυτό που ήθελε να αλλάξει. Θα μπορούσε, δηλαδή, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να «χτίσει» στην πρωτογενή οικονομία, στην παροχή υπηρεσιών, στην επαναβιομηχάνιση, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό - έτσι ώστε η απομόνωση των μνημονιακών πολιτικών να ενισχυθεί. Για παράδειγμα, η κρατική επενδυτική τράπεζα που είχε ευαγγελισθεί αυτή η κυβέρνηση, τώρα υποκαθίσταται με τη δημιουργία μιας επενδυτικής τράπεζας ξένων αρπακτικών.
Τα παραδείγματα που θα μπορούσαν να παρατεθούν προς αυτή την κατεύθυνση της εθνικής αναγέννησης και της ταξικής κατά το δυνατών δικαιοσύνης είναι πολλά. Χτίζεις γύρω απ’ αυτό που θέλεις να αλλάξεις, η Αριστερά όμως που γονάτισε άλλαξε η ίδια - και τώρα «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς». Και όντως, με απάτες, με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις θα συνεχίσει ώσπου να εκπνεύσει. Αφήνοντας τη χώρα ξέπνοη στα χέρια του επόμενου στραγγαλιστή.
Αυτή η Αριστερά που Γονάτισε απέδειξε ότι όντως είναι μια παρένθεση. Μικρή ή μεγάλη παρένθεση, δεν έχει σημασία. Μπορεί ο Τσίπρας (προκειμένου να επιβιώσει) να γίνει Μακρόν, άλλωστε είναι άσσος στους μεταμορφισμούς, όμως κατάφερε να πραγματώσει η Αριστερά της Εξαπάτησης όσα θα έκανε η νεοφιλελεύθερη Δεξιά της παλινόρθωσης. Και μάλιστα πριν από την παλινόρθωσή της.
Υπ’ αυτήν την έννοια, αυτή η Αριστερά δεν ήταν παρένθεση αλλά συνέχεια της προηγούμενης Δεξιάς πριν από την επόμενη...
Ανάρτηση από: http://www.enikos.gr
