Το γαλλικό ερώτημα
«Μακρόν ή Λεπέν» στον β΄ γύρο των προεδρικών εκλογών επανέφερε στο προσκήνιο τη
θεωρία και πολιτική του διλήμματος.
Ούτε στη Γαλλία
είμαστε, ούτε είμαστε αρμόδιοι να λύσουμε ανώτερους γρίφους, αν όμως ερωτώμεθα θα
απαντούσαμε με το μύθο της Σκύλλας και της Χάρυβδης ή με τις Συμπληγάδες πέτρες.
Άλλωστε, θεωρούμε ότι το σύνθημα της αποχής στο δημοψήφισμα του 2015 μας δικαίωσε
απολύτως, «οριζοντίως και καθέτως», και άφησε αποσβολωμένους όλους όσους πήραν τον
ίσκιο τους για μπόϊ, ψήφισαν ΟΧΙ και ψάχνουν την επιταγή τους. Αλλά το δίλημμα παραμένει
δίλημμα!
Στη νεότερη ελληνική
ιστορία η σειρά των διλημμάτων είναι τεράστια.
ΕΡΕ ή Ένωση Κέντρου,
Μαρκεζίνης ή χούντα, Καραμανλής ή τανκς, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή Σαμαράς, παγκοσμιοποίηση
ή χάος, Ευρώπη ή χανόμαστε και μύρια τόσα «ων ουκ έστιν αριθμός».
Αλλά θα πεθάνουμε
με δανεικά διλήμματα; Θα είμαστε πάντα με ξένα χαρτιά στα χέρια; Θα βλέπουμε με
δανεικά μάτια; Αλλιώτικα, η αριστερά στο πολιτικό πεδίο και η εργατική τάξη στο
κοινωνικό, θα αναρωτιέται σ’ένα πεδίο βολής όπου θα ναι η ίδια ο στόχος. Από κάθε
άποψη, η δημιουργία, ύπαρξη και τελικά η επιβολή του διλήμματος σχετίζεται με τη
δύναμη.
Στον Β΄ Παγκόσμιο
πόλεμο, και ειδικότερα στη χώρα μας, το δίλημμα «ΕΑΜ ή φασισμός» αποδείχτηκε τρανότερο
από κάθε άλλο και γι’αυτό συγκίνησε και συσπείρωσε το σύνολο του λαού κάτω από τις
αντιστασιακές και εθνικοαπελευθερωτικές σημαίες. Η υποχώρηση των αριστερών και κομμουνιστικών
ιδεών άφησε χώρο σε κάθε είδους αστικά ή φασιστικά διλήμματα. Προηγήθηκε βέβαια
η σταυροφορία των πάσης λογής αναθεωρητών που φρόντισαν πολύχρονα, επίμονα και συστηματικά
να κουρνιάζει ο κόσμος κάτω από τις φτερούγες του μικρότερου κακού. Έτσι, η γραμμή
των πραγματικών ερωτημάτων αντικαταστάθηκε από μία συλλογή πλαστών διλημμάτων. Έφτασε
στο σημείο ο αδηφαγικός φιλελευθερισμός, να κουνάει το δάχτυλο στους αριστερούς
λέγοντας τους ότι είναι...ακραίοι.
Αυτοί που θα
πούλαγαν τη χώρα και τη μάνα τους αντί πινακίου φακής λένε στον κόσμο της αλληλεγγύης
και της ανώτερης κοινωνίας πως ανήκουν στα άκρα. Διότι, όποιος θέτει το πεδίο, ορίζει
και τα διλήμματα. Ο σημερινός ισχυρός συμπεριφέρεται όπως εύστοχα διατύπωσε
ο Κ. Μαρξ. Η αστική τάξη θεωρεί πως οι ιδέες της πρέπει να είναι ιδέες ολόκληρης
της κοινωνίας. Όσο βέβαια η πραγματική αριστερά και ο βαθύς πυρήνας της, οι κομμουνιστές,
δεν απαντούν με μαζικό και δυναμικό τρόπο, τότε η βαρβαρότητα των ψεύτικων διλημμάτων
θα είναι τρομακτικά ισχυρή. Σήμερα ο άνεργος ενστερνίζεται την κατάστασή του
ως ατομικό λάθος και ανημπόρια και αδυνατεί να δει (σκεφτεί) πως όταν υπάρχουν χιλιάδες
άνεργοι, τότε το δίλημμα είναι αλλιώτικο. Φυσικά, η λύση των διλημμάτων μπορεί να
ξεκινά από τη σκέψη μας αλλά δεν μπορεί να δοθεί εκεί ή μόνον εκεί.
Δεν είμαστε ο
Οιδίποδας για να λύνουμε τα αινίγματα της Σφίγγας και κάθε ομφαλοσκόπηση οδηγεί
σ’ένα νέο φαύλο κύκλο. Η τοποθέτηση των πραγματικών διλημμάτων αφορά το ίδιο το
κίνημα. Λαϊκό, ταξικό, αριστερό και πολύ περισσότερο κομμουνιστικό. Η δυνάμωσή του,
η αίγλη του, το πρόγραμμα και τα συνθήματά του είναι αυτά που θα βάλουν άλλα διλήμματα
στη ζωή και άλλα στο ιστορικό χρονοντούλαπο. Αν λοιπόν τώρα σαρκάζουν οι αστοί για
τα γαλλικά διλήμματα είναι γιατί πληρώνουμε τις αμαρτίες της υποχώρησης.
Αλλά έχει ο καιρός
γυρίσματα.
Ανάρτηση από: http://www.alfavita.gr
