Όχι, όχι, δεν θα πούμε..
Οχι, δεν θα πούμε και εμείς για το καραγκιοζιλίκι που παίχτηκε πριν τον τελικό. Για το θα γίνει – δεν θα γίνει, την ακαταλληλότητα του γηπέδου, τις αστείες δηλώσεις του γλύφτη Μπέου, της γελοίας ΕΠΟ, του ανίκανου υφυπουργού και της επικίνδυνης αστυνομίας, τη φαρσοκωμωδία με τα εισιτήρια, τα αυτοκόλητα και τα καρεκλάκια, τον ανύπαρκτο έλεγχο (που καταντήσαμε, να εγκαλούμε τις αρχές που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, χαχα), τα σκάνερ που δεν λειτούργησαν ποτέ, το φιάσκο με τα στίκερς πάνω στα εισιτήρια. Ούτε βέβαια θα πούμε για το διαβόητο κοινό γεύμα και τα σαλιαρίσματα των δυο ηγετών των ΠΑΕ ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, ούτε θα πούμε για τα όποια διαιτητικά λάθη που ακολουθούνται από δηλώσεις και χαρακτηρισμούς των πρωτοαιτίων, μέχρι και παραιτήσεις τους. Δεν θα καταγγείλουμε την παντελή έλλεψη υποδομών για να διεξαχθεί σε αυτό το γήπεδο ένας τελικός: γήπεδο χωρίς τουαλέτες, με ανύπαρκτο φωτισμό στους εξωτερικούς χώρους του γηπέδου, με την απουσία κάποιας καντίνας κοντά στις εξέδρες (για να πιεις ένα νερό έπρεπε να βγεις εκτός σταδίου!). Δεν θα πούμε και εμείς για αυτό που συμβαίνει από πάντα και επανειλημμένως: κανένα σεβασμό στον οπαδό που ταξιδεύει από οπουδήποτε για να δει την ομάδα του, να δει ποδόσφαιρο. Ούτε θα πούμε για το επικίνδυνο πλέον αστείο με το γνωστό μπαλάκι των ευθυνών και τις δηλώσεις που ακολούθησαν του τελικού και διαβάζουμε μέχρι σήμερα. Εξάλλου, όλα τα μέσα βρίθουν από τέτοια άρθρα, ρεπορτάζ, καταγγελίες, αποκαλύψεις, μπλα, μπλα, μπλα…
Το «στήσιμο» ήταν η αερογέφυρα, όχι το οφσαιντ…
Θα πούμε μόνο το εξής: Ναι, ήταν ένα τεστ κύριε Βασιλειάδη, ο τελικός, για τις μετακινήσεις. Ένα τεστ για να απαγορευτούν δια νόμου, δια παντός, οριστικά και αμετάκλητα. Αυτό δεν θέλατε εν τέλει; Κανείς, μα κανείς, αστυνομία πρώτα και κύρια, ΕΠΟ, διοικήσεις, κράτος και υπουργεία, κανείς δεν ήθελε, δεν θέλει, ούτε θα θελήσει να ανοίξει η κουβέντα για τις μετακινήσεις. Όχι για να επιτραπούν ξανά, απλά και μόνο για να ξεκινήσει η όποια κουβέντα. Όλα αυτά που ακούγαμε τις προηγούμενες μέρες ήταν για τα μάτια του κόσμου, για τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των ιστοσελίδων. Καμιά ουσία, κανένα πραγματικό ενδιάφερον, καμιά «αγωνία» για την κατάργηση του αντιδημοκρατικού μέτρου της απαγόρευσης των μετακινήσεων. Ολοι και όλα λειτούργησαν με τέτοιο τρόπο το Σάββατο το βράδυ, που εξυπηρέτησαν ένα και μόνο σκοπό: την, δικαιολογημένη πλέον στα μάτια όλου του κόσμου, απόφαση για την απαγόρευση των μετακινήσεων δια παντός. Στήσανε ωραία και καλά το σκηνικό, και όλοι μαζί απροκάλυπτα ή κεκαλυμμένα, περίμεναν στη γωνία. Φυσικά το μπραφ έγινε και με το παραπάνω, και οι τύποι στη γωνία έτριβαν τα χέρια τους. Το σχέδιο είχε πετύχει, η αερογέφυρα που όλες τις προηγούμενες μέρες είχε επισημανθεί από όλους πως ήταν το Νο 1 επικίνδυνο σημείο για συμπλοκές μεταξύ οπαδών, έμεινε αφύλαχτη και φυσικά το τυράκι φαγώθηκε άνετα και ωραία από τους μαχητές της αερογέφυρας (μα καλά, ποιο τζιμάνι αρχιτεκτονικό σκέφτηκε αυτήν την κατασκεύη;). Μια ωραιότατη ευκαιρία για ατελείωτο ξύλο, δεν πήγε χαμένη. Οι περισσότεροι το απόλαυσαν. Μια περιήγηση στα σχόλια εδώ και εκεί στα φόρουμ και στα φβ αρκεί για του λόγου το αληθές. Οι περισσότεροι μιλούν για ένα από τα ωραιότερα χουλιγκανίστικα σκηνικά των τελευταίων ετών που σε γενικές γραμμές τηρήθηκαν και οι όποιοι κώδικες υπάρχουν σε τέτοιου είδους μάχες. Με σοβαρή εξαίρεση όσους κινήθηκαν με στόχο να προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζημιά στο αντίπαλο, και δυστυχώς δεν τους κόβονται τα πόδια και τα χέρια από τους ίδιους τους δικούς τους: με μαχαίρια, καπνογόνα στη μούρη και ξύλο στο κεφάλι ενώ ο άλλος είναι πεσμένος και ακινητοποιημένος. Και κάτι ακόμη: Θέλουμε να πιστεύουμε πως οι αγωνιζόμενοι «παίχτες» του «Αερογεφυρικού Survivor» oύτε θέλουν ούτε μπορούν να δουν κάτι παραπάνω από την γκάβλα τους. Όπως θέλουμε να πιστεύουμε πως τυχόν αυτοαποκαλούμενοι επαναστάτες δε θα προσμένουν την (τάχα) αριστερή κυβέρνηση πέρα από τις απαγορεύσεις των μετακινήσεων να σφραγίσει θύρες και να κλείσει συνδέσμους, δηλαδή τις συνταγματικά κατοχυρωμένες ενώσεις και σωματεία μη κερδοσκοπικού σκοπού, και να επαναφέρει ιδιώνυμα και άλλους «ειδικούς» νόμους.
Να βγάζουμε τα λαρύγγια μας, ρε, όχι τα μάτια μας…
Το αποτέλεσμα ικανοποιεί τους πάντες λοιπόν. Τους πάντες; Μάλλον όχι! Δεν ικανοποιεί όλους αυτούς τους οπαδούς που γουστάρουν να ταξιδεύουν σε εκτός έδρας ματς για να δουν την ομάδα τους, όλους αυτούς που δεν γουστάρουν το καφριλίκι-χουλιγκανιλίκι, όλους αυτούς που ξενέρωσαν το Σάββατο γιατί οι κερκίδες και των δύο ήταν ψόφιες, χωρίς πάθος, χωρίς φωνή, χωρίς την ένταση που θα άρμοζε σε έναν τελικό κυπελλου, όλους αυτούς που γουστάρουν να βγάζουν τα λαρύγγια τους και όχι τα μάτια τους, να ματώνουν τις παλάμες τους από τα «χέρια» και τα παλαμάκια, και όχι από το ξύλο. Όλους αυτούς που ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθεί, όπως και εμείς, να μεταδώσουν μια διαφορετική οπαδική νοοτροπία, με σεβασμό και αρχές, με μυαλό και συνείδηση. Δυστυχώς, πάντα αυτός ο κόσμος του γηπέδου βγαίνει χαμένος από αυτά τα σκηνικά, από αυτά που στήνονται από «πάνω» και από αυτά που τσιμπάνε οι από «κάτω». Παίζει άραγε να άλλαξει ποτέ αυτή η συνθήκη; Να κυριαρχήσει δηλαδή αυτή η λογική έναντι της «αρρώστιας»; Σε αυτή την «γραμμή» συνεχίζουμε, για αυτή τη «γραμμή» πολεμάμε και δεν απογοητεύομαστε ποτέ…
ΥΓ. Πολλά, πάρα πολλά τα κλικ στις φωτογραφίες και τα βίντεο από τη γέφυρα. Σώθηκε η παρτίδα για τις διάφορες αθλητικές και μη ιστοσελίδες. Ολοι θα θυμούνται στο μέλλον τη μάχη της αερογέφυρας, ούτε μια φάση από το σούπα-ματς, ούτε μια εικόνα από τις δύο κερκίδες…
ΥΓ 1. Η πιο λυπηρή εικόνα από το Πανθεσσαλικό ήταν οι διμοιρίες που χαζεύουν από κάτω τις συμπλοκές με καφέ και τσιγάρο…
Ανάρτηση από: http://www.rfu.gr
