Σε μια από τις συχνές ευρωατλαντικές συνάξεις, ο Άιντα μάς πληροφορεί πως βρέθηκε να κάθεται δίπλα από το είδωλό του, τον… Χένρι Κίσινγκερ. Και σχεδόν έχασε, μας λέει, τη μιλιά του που βρέθηκε τόσο κοντά στον «μάγο της διπλωματίας». Η ακτινογραφία ή η αποδόμηση του Άιντα αρχίζει και τελειώνει από το γεγονός αυτό, πως δηλαδή ο Νορβηγός είναι, και το παραδέχεται, ευρωατλαντιστής και αμερικανόφιλος μέχρι τα μπούνια. Αυτό σημαίνει πως, με ό,τι ασχολείται, προτεραιότητά του είναι η εξυπηρέτηση της σχέσης αυτής. Σε ό,τι αφορά στο ΝΑΤΟ, για παράδειγμα, και ειδικά σε σχέση με την Κύπρο, αυτό αφορά στην εξυπηρέτηση πρωτίστως των τουρκο-νατοϊκών συμφερόντων.
Ο Άιντα δεν βρίσκεται στην Κύπρο για να λύσει το Κυπριακό αλλά για να διαλύσει το υπάρχον κράτος στη βάση των τουρκικών προδιαγραφών. Αυτή είναι η ανομολόγητή του ατζέντα. Δεν γνωρίζω αν το αντιλαμβάνονται αυτό οι Αβέρωφ και Κυπριανού των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ή του ΔΗΣΑΚΕΛ. Η εντύπωση μου είναι πως το αντιλαμβάνονται και πολύ καλά μάλιστα αφού θεωρούν –αλλά θα ήταν αυτοκτονία να το παραδεχτούν δημόσια– πως η ύπαρξη του κυπριακού κράτους δεν εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας. Και η δική τους ανομολόγητη θέση είναι πως χωρίς την ικανοποίηση των στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας, «λύση» δεν μπορεί να υπάρξει. Θα πρέπει συνεπώς το κράτος, του οποίου η ύπαρξη συγκρούεται με τα στρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας, να παύσει να υπάρχει και να λειτουργεί ως αυτόνομο στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα πρέπει να καταλυθεί. Και επ’ αυτού, οι του ΔΗΣΑΚΕΛ κουβαλούν νερό στον μύλο της Τουρκίας.
Η θέση αυτή, παρεμπιπτόντως, δεν περιορίζεται στο ΔΗΣΑΚΕΛ. Τη συμμερίζεται και ένα πολύ μεγάλο μέρος της λευκωσιάτικης νομενκλατούρας και κυρίως αυτοί της εμπορικής τάξης που έχουν την ψευδαίσθηση πως θα κάνουν την «μπάζα» τους με την «όποια λύση». Είναι πράγματι πολύ κουτοί οι άνθρωποι αυτοί αν όντως πιστεύουν πως θα ξεγελάσουν τους Τούρκους, αφού θεωρούν πως είναι πιο έξυπνοι από αυτούς. Ας μην ξεχνάμε πως η τουρκική εισβολή δεν είχε ως πρώτιστό της στόχο την κατάληψη εδαφών. Πρώτιστός της στόχος υπήρξε η κατάλυση του κράτους. Η αποτυχία του στρατηγικού αυτού στόχου υπήρξε και αποτυχία της εισβολής. Κατά παραδοχή του Αβέρωφ Νεοφύτου –ενός από τους μεγάλους πολιτικάντηδες του άμοιρου αυτού τόπου– ο Άιντα επιλέγη από τη γνωστή μας Αμερικανίδα του ΥΠΕΞ, τη Νούλαντ. Για να μας τον επιβάλουν οι Αμερικανοί, άφησαν να αιωρείται πως θα υποδείκνυαν ως διαμεσολαβητή τον Αμερικανό Βενιαμίν Λιν Πάσκο, αξιωματούχο του αμερικανικού ΥΠΕΞ αλλά και του ΟΗΕ. Ο Πάσκο μάς είναι γνωστός για το φιλοτουρκισμό του αλλά πολύ περισσότερο επειδή υπήρξε ο αξιωματούχος εκείνος που το 2004 μας απείλησε πως θα πέσει κεραμίδα στο κεφάλι μας, αν δεν ψηφίζαμε υπέρ του ρατσιστικού σχεδίου Ανάν. Οι του κυπριακού ΥΠΕΞ πανικοβλήθηκαν και δέχθηκαν τον Άιντα. Έτσι, χωρίς να κάνουν μια στοιχειώδη έρευνα, ούτε καν στο διαδίκτυο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Στο ΥΠΕΞ δεν υπάρχει ούτε καν ένας επαγγελματίας βιογράφος για να ετοιμάζει φακέλους για επίσημα και σημαίνοντα πρόσωπα που επισκέπτονται την Κύπρο – ένας σημαντικός θεσμός που υπάρχει και στην πιο φτωχή χώρα.Ο Άιντα δεν βρίσκεται στην Κύπρο για να λύσει το Κυπριακό αλλά για να διαλύσει το υπάρχον κράτος στη βάση των τουρκικών προδιαγραφών. Αυτή είναι η ανομολόγητή του ατζέντα. Δεν γνωρίζω αν το αντιλαμβάνονται αυτό οι Αβέρωφ και Κυπριανού των ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, ή του ΔΗΣΑΚΕΛ. Η εντύπωση μου είναι πως το αντιλαμβάνονται και πολύ καλά μάλιστα αφού θεωρούν –αλλά θα ήταν αυτοκτονία να το παραδεχτούν δημόσια– πως η ύπαρξη του κυπριακού κράτους δεν εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας. Και η δική τους ανομολόγητη θέση είναι πως χωρίς την ικανοποίηση των στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας, «λύση» δεν μπορεί να υπάρξει. Θα πρέπει συνεπώς το κράτος, του οποίου η ύπαρξη συγκρούεται με τα στρατηγικά συμφέροντα της Άγκυρας, να παύσει να υπάρχει και να λειτουργεί ως αυτόνομο στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα πρέπει να καταλυθεί. Και επ’ αυτού, οι του ΔΗΣΑΚΕΛ κουβαλούν νερό στον μύλο της Τουρκίας.
Οι του κυπριακού ΥΠΕΞ έπραξαν κάτι ανάλογο και την εποχή του Ανάν, όταν αποδέχθηκαν τον περιβόητο Εγγλέζο Χάνεϊως διαμεσολαβητή. Το ελληνικό ΥΠΕΞ τούς συμβούλεψε πως ο Εγγλέζος ήταν ό,τι χειρότερο. Όμως οι δικοί μας κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου. Έτσι η Κύπρος φορτώθηκε έναν αμοραλιστή, ένα κυνικό πρόσωπο το οποίο δεν μπορούμε μέχρι σήμερα να ξεφορτωθούμε και το οποίο βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας να μας κατηγορεί και να μας λοιδορεί ακατάπαυστα και χωρίς αιδώ.
Ο Άιντα πιστεύει πως είναι το δώρο του Θεού προς τη διεθνή διπλωματία. Στην Κύπρο δυστυχώς βρίσκεται αντιμέτωπος με ανεπαρκείς πολιτικούς και ως επί το πλείστον και με αδιάβαστους δημοσιογράφους. Κανείς τους δεν τον γωνιάζει και να του ζητήσει τον λόγο, όταν αρχίζει τα παραπλανητικά του κηρύγματα. Και έχει κληρονομήσει από το 2004 και μια στρατιά από στρατευμένους και «πρόθυμους» διανοούμενους –αριστεριστές κυρίως της νέας τάξης πραγμάτων– και οι οποίοι αναπαράγουν και με το αζημίωτο, μάλιστα, τις αμπελοσοφίες του στα ΜΜΕ και στα περιβόητα «focus groups», στα οποία προεδρεύουν και στρατολογούν ανυποψίαστους και καλόπιστους πολίτες.
O Άιντα είναι εξαιρετικά φιλόδοξος, με ένα εντυπωσιακό βιογραφικό. Πιστεύει πως «δικαιούται» να κατέχει ό,τι καλύτερο. Ειδικά στο ζήτημα της θεσμικής συνεργασίας ΝΑΤΟ και ΕΕ, ο Άιντα έχει αγαστή συνεργασία με τον σημερινό ΓΓ του ΝΑΤΟ, τον πρώην πρωθυπουργό της Νορβηγίας. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο Άιντα είναι προστατευόμενός του. Αυτός τον ανέδειξε σε πολύ νεαρή ηλικία και αυτός τον «προβίβασε» από γραφειοκράτη σε υπουργό, πρώτα Άμυνας και μετά Εξωτερικών (2011-2013). Η ατζέντα και των δύο για τη Τουρκία είναι η ίδια. Η περίπτωσή του αποτελεί κλασικό παράδειγμα του πώς η ιδεολογία κυριαρχεί σε βάρος των βιωμάτων και εμπειριών που αποκτά κάποιος ως μελετητής. Η ειρωνεία με την περίπτωση του Άιντα είναι πως γνωρίζει από πρώτο χέρι, και βάσει δικών του μελετών και εμπειριών σε ζωντανά πεδία έρευνας, πως το ζήτημα της αμοιβαίας ασφάλειας είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια αποτελεσματική λύση και για την ειρήνη στην Κύπρο. Στην περίπτωση της Κύπρου, όμως, το κυρίαρχο στοιχείο για τον Άιντα είναι η σκοπιμότητα.
Ειρήνη μέσω της ασφάλειας
Κατά τον ευρυμαθή Νορβηγό, το ζήτημα της ασφάλειας πρέπει να ιεραρχείται πρώτο, σε κάθε προσπάθεια εμπέδωσης της ειρήνης σε ζώνες συγκρούσεων. Και υπογραμμίζει πως όπου αγνοήθηκε η βασική αυτή αρχή, εκεί που δεν διασκεδάστηκε το ζήτημα ανασφάλειας ανάμεσα στον πληθυσμό, η οικοδόμηση της ειρήνης απέτυχε. Αυτά τα γράφει στο συλλογικό του έργο «Peace building and Police Reform» (2000). Μάλιστα το σλόγκαν του για την εμπέδωση της ειρήνης, «Security First Appoach”, πιστώνεται σε αυτόν και στους συνεργάτες του. Ο κόσμος προσδοκεί την ειρήνη μέσω της ασφάλειας ώστε να προγραμματίσει για το μέλλον. Χωρίς προοπτική για το μέλλον, δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη. Όμως, στην κυπριακή του ατζέντα, όλα που έχουν προκύψει από δικές του μελέτες σε πεδία σύγκρουσης στη Βόρειο Αφρική και ειδικά το «Security First Approach», ο Άιντα τα αγνοεί επιδεικτικά. Αντίθετα καθοδηγείται από τη ΝΑΤΟ- ατλαντική του ατζέντα που στην ουσία είναι η τουρκική. Είναι ακριβώς επειδή στους σχεδιασμούς του κυριαρχεί η τουρκική ατζέντα που μάθαμε πρόσφατα πως στην έδρα του ΟΗΕ ο πολυπράγμονας Νορβηγός, αντί να ασχολείται με την Κύπρο, προσπαθούσε να βρει λύση στο πρόβλημα της διακίνησης Τούρκων πολιτών στην ΕΕ. Και, όπως ορθά και επικριτικά αναρωτήθηκε ο Έλληνας ΥΠΕΞ, ποιος είναι που τον εξουσιοδότησε να κάνει κάτι τέτοιο;
Ειρήνη δύο μορφών
Εάν η Ιστορία μάς διδάσκει κάτι για την ειρήνη και την εμπέδωσή της είναι πως υπάρχουν δύο μορφών ειρήνης. Η μία είναι αυτή που διαρκεί διότι παρέχει αγαθά σε όλους που συμμετέχουν και κανείς δεν μένει απέξω, παραπονούμενος. Αυτή είναι η «έξυπνη» ειρήνη και η οποία βασίζεται στο κοινό συμφέρον. Η άλλη προκύπτει από τη «βλακεία» των μερών και ειδικά των ισχυροτέρων που θέλουν να επιβληθούν.
Ο Άιντα επιχειρεί να επιβάλει στην Κύπρο και στην καταπληκτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, τη μορφή ειρήνης που προκύπτει από «βλακεία». Όπως όμως, και προς μεγάλη του έκπληξη, ανακάλυψε και ο προκάτοχός του Αλβάρο Ντε Σότο το 2004 –αλλά την ύστατη στιγμή– το δημοψήφισμα θα κρίνονταν στο ζήτημα της ασφάλειας, το οποίο, και αυτός, βλακωδώς ή εσκεμμένα αγνόησε. Προς την κατεύθυνση του Ντε Σότο οδεύει και ο Άιντα. Και ο οποίος πιστεύει πως είναι πιο έξυπνος από εμάς και θα μας ξεγελάσει.
Ανάρτηση από: http://www.philenews.com
